Geschreven op 11 september 2017

Hoofdstuk 4: Vaarwel, Oud Leven

Aletta Castilo

Bijna aan elkaar vastgeklemd zitten de twee zusjes naast elkaar, achterin een grote – en niet te vergeten; goed beschermde – zwarte auto. Blikken van wanhoop en ellende worden uitgewisseld, beide doodstil door de shock dat hun leven wel heel erg drastisch is veranderd vergeleken met drie uurtjes geleden.

Om de zoveel tellen opent Aletta haar mond, om Amada wat moed en hoop in te spreken, maar sluit het steeds weer. Ze heeft het lef niet om de stilte in de auto te verbreken, zeker niet omdat ze geen idee heeft waar de Koning en zijn Beta uithangen in het voertuigzelf.

'Stop eens om als een vis naar adem te happen,' sneert dan een lage stem. Geschrokken kijkt Aletta om haar heen, zoekend naar waar de stem vandaan komt. 'Marc,' zucht dan een andere stem, eentje die Aletta ook niet weet te plaatsen en ook nog eens uit het zicht van de dames Castilo is. Een boze grom van de Marc's kant volgt.

Het is ook dat Amada in Aletta haar hand knijpt, dat Aletta haar opmerking "als ik als een vis wil happen, dan doe ik dat" weer inslikt en met haar ogen rolt. Amada schudt haar hoofd afkeurend, teleurgesteld over het feit dat Aletta haar gedrag niet onder controle heeft in de buurt van mannen die hun levens in enkele tellen kunnen laten eindigen.

'We zijn er bijna. Doe wat je gezegd wordt of wordt geconfronteerd met de gevolgen van je houding.'

Amada slikt hoorbaar en Aletta kijkt uitdagend de donkere ruimte rond, in de hoop de twee mannen – waarvan ze vermoed dat het Wachters zijn – te kunnen vinden en haar mening eens goed te uiten. Gelukkig voor Aletta stopt de limousine abrupt en wordt niet veel later aan beide weerzijdes de deur opengetrokken.

Vel licht val de auto in waardoor zowel Amada als Aletta hun ogen tot kleine spleetjes knijpen om hun zicht toch nog enigszins te behouden. 'Uitstappen,' brommen de Wachters – waarvan Aletta wel weet te onderscheiden dat dit weer andere zijn dan Marc en metgezel.

Als makke schapen doen de meisjes wat werd beveelt en stappen de auto uit. Helaas voor hen, zijn ze nu opgesplitst. Iets wat het doel was van de Wachters. Meteen worden ze ieder bij hun boven arm vastgepakt en ruw meegetrokken richting het paleis.

Eerst is er een stenen trap, die leidt naar de zware deuren van het kasteel zelf. Buiten staan enkele mannen die zwaar bewapend zijn. Hun blikken zijn neutraal, hoewel het eerder noch naar nors neigt. Het kasteel is een sombere vertoning, waardoor rillingen over Aletta's armen lopen door de sfeer die er hangt.

'Doorlopen,' gromt een Wachter als Aletta net iets te lang haar benen niet beweegt doordat ze haar omgeving in zich probeert op te nemen. 'Doe eens rustig boludo,' mompelt Aletta in haar Spaanse accent terug.

Dit vangt Amada weer op, waardoor er een kleine grinnik ontsnapt uit haar mond zodra de deuren opengaan en ze in een grote, ruime balzaal ontvangen worden door de Koning en zijn Beta. Een woeste grom weerklinkt en, voordat Amada het kan bevatten, vliegt ze voorover. Met veel geluid, wat gevolgd wordt door pijnlijke – en geschrokken – kreetjes van Amada's kant.

'Dat zal je leren, vies Mens,' sneert de Wachter die Amada op de grond duwde.

'Wat de fuck man!' schreeuwt Aletta meteen en rukt zich los van de Wachters, althans, doet een poging tot. Aan beide kanten wordt ze nog steeds stevig vastgehouden, waardoor haar frustraties en irritaties alleen maar groeit. Talloze scheldwoorden verlaten haar mond, de meeste van Spaanse afkomst.

Door Aletta haar uitbarsting, hebben maar weinige door dat de Alpha Koning zich helemaal aanspant. Elke spier is zijn lijf staat strak en zijn handen zijn tot vuisten gebald. Een lage maar zachte grom verlaat zijn mond, waardoor niemand van de aanwezige in de ruimte kunnen plaatsen waar het vandaan komt.

'Stilte!' buldert dan Beta Eros met zoveel kracht en gezag in zijn stem dat de meeste Wolven in elkaar krimpen van angst en meteen hun hoofd zo diep mogelijk buigen. Op die manier willen ze voorkomen dat ze niet-respectvol overkomen en dat met hun leven moeten bekostigen.

'Sta op,' bromt Eros tegen een Amada met een betraand gezicht als hij met grote stappen naar haar toe komt lopen. Haastig doet ze wat er beveelt werd en kijkt vrijwel meteen naar de grond, alsof haar schoenen zeer interessant zijn.

'Kijk mij eens aan,' knarst de Beta en pakt haar kin vast – Amada geen tijd gevend om zelf nog te reageren. 'Je weet dat het disrespectvol is om mij niet aan te kijken als ik tegen je praat, toch Snoes?'

'Haal je tengels van m'n zusje af,' briest Aletta op zachte toon, vergetend dat ze omringd is door Wolven wiens gehoor beter is dan dat van een Mens.

'Wat zei je daar?'

In een vloeiende beweging is Beta Eros omgedraaid, met ogen die vuurspuwen.

Aletta zucht diep, hopend dat haar zenuwen en angsten op die manier verdwijnen, om daarna haar mond te openen. 'Ik zei,' herhaalt ze. 'Dat je met je handen van mijn zusje moet afblijven. Je raakt haar gewoon niet aan als ze daar geen toestemming voor heeft gegeven.'

Precies de reactie die Aletta niet had kunnen voorspellen, was die van Beta Eros nu. Zijn schele lach vult de zaal en na enkele seconden keert de stilte weer terug. Hij kijkt Aletta strak aan, zonder enige emotie te tonen. 'Volgens mij, heb jij het gedeelte gemist waarin ik haar kocht. Ze is van mij. Ze is mijn eigendom. Ik doe met haar wat ik wil. Begrepen?'

Vol ongeloof kijkt Aletta naar de man voor haar. Haar mond valt een beetje open en haar hele lichaam begint te trillen. Duizend soorten woordcombinaties beginnen zich te vormen in haar hoofd, maar geen van alle spreekt ze uit.

'Het is oké, Letty,' spreekt dan de bibberige stem van Amada op, waardoor ieders aandacht weer gefocust wordt op de tweelingzus. 'Het is oké?' brult Aletta, nu over de rooie heen. 'Nee, Am, dat is het fucking absoluut niet. Ik ben verdomme geen bezit en jij bent verdomme geen bezit. Ik weet niet wat er mis is met deze hele fucking Weerwolven cultuur, maar het is echt niet gezond!'

* * *

Of Aletta spijt had van haar woorden? Nee, dat zeker niet. Of ze spijt had waar haar woorden voor hadden gezorgd qua consequenties voor Amada? Ja, dat zeker wel.

Kort na Aletta's uitbarsting waren de twee zusjes uit elkaar gehaald. Amada werd meegenomen door niemand minder dan Beta Eros zelf, terwijl Aletta samen met de Koning werd vervoerd naar een kamer ergens in het Kasteel. En Aletta weet dat zij degene is die er beter vanaf zal komen van de twee.

'Waar is Amada?'

'Bij Eros,' antwoordt de Alpha Koning kort af en geeft vervolgens een knikje naar zijn Wachters. Een teken dat ze kunnen vertrekken en hen alleen moeten laten. 'Ja, zover was ik zelf ook wel gekomen, tonto.'

'Ik zou het zeer waarderen als je die vocabulaire van jezelf zou willen verreiken met wat nettere en beschaafdere woorden dan de Spaanse-'

'-Ja, donder toch een eind op,' onderbreekt Aletta hem briesend. 'Ik ga helemaal niets verreiken, mijn vocabulaire is prima zoals het nu is. En als je er toch zoveel problemen mee blijft houden, ja pech voor jou. Ik ben namelijk niet degene die op Mensen een bod doet om ze als eigendom te kopen.'

Erg blij met haar reactie op die van de Alpha Koning, slaat Aletta haar armen over elkaar en kijkt triomfantelijk naar de man voor haar. Het valt haar dan ook pas op hoe onverzorgd hij er eigenlijk wel niet uit ziet: Zijn donkere haren zitten warrig, zijn ogen staan vermoeid en diepe, donkere wallen zijn daaronder te vinden.

Meteen verandert Aletta's gezichtsuitdrukking en kijkt ze ietwat bezorgt. Haar wenkbrauwen zijn gefronst en haar lippen zijn tot een dunne lijn getrokken. 'Gaat het wel goed?' besluit ze te vragen, ergens toch het gevoel van medelijden met hem voelend.

De Koning slaakt een zucht en trekt Aletta geleidelijk aan de kamer aan. Tot Aletta haar verbazing is het een bibliotheek waar een knus haardvuurtje staat te knetteren. 'Ik weet dat dit niet is waar je om gevraagd hebt,' zegt hij dan en gebaard dat Aletta moet plaats nemen op één van de stoelen bij het vuur.

'Maar het is niet anders. Dit zijn nu eenmaal de wetten en de normen, dus ik adviseer je om je erbij neer te leggen. Je er zo tegen verzetten als dat je nu doet, dat werkt je allemaal maar tegen. Hoe eerder je het accepteert, hoe eerder je de positieve kanten van je nieuwe leven zal gaan zien.'

'Je bent echt niet goed,' protesteert Aletta. 'Jij hebt zó makkelijk praten. Beetje op dat Koninklijke kontje van je zitten en wat bevelen uitdelen. Iedereen die zich voor je voeten werpt en maar doet wat je wilt. Jij bent hier niet degene die fucking verkocht wordt aan één of andere hijo de puta en-'

'-Zo is het wel genoeg. Ik ben en blijf je Koning. Volgende keer dat je zulk woordgebruik tegen mij gebruikt, is toch echt de laatste keer dat je instaat bent om iets te kunnen zeggen. Begrepen?'

Een stilte volgt, waarin Aletta meteen haar mond sluit. Het vermogen om nog woorden te kunnen vormen en te uiten zonder daar gebarentaal voor hoeven te gebruiken, is Aletta toch echt een heel stuk dierbaarder dan haar nu gekrenkte trots.

'Het is duidelijk hoe je hierover denkt, en dat mag. Je mag je eigen mening hebben, maar wil je het overleven en wil je proberen om het beste te maken van deze situatie, dan zou ik stoppen met dat soort dingen te denken. Laat staan spreken,' sluit de Alpha Koning zijn betoog af waarbij hij zich in de stoel tegenover Aletta laat zakken en haar bestuderend blijft aankijken.

'Dus ik moet zomaar m'n leven vergeten en maar accepteren dat dit mijn nieuwe leven is?' vraagt Aletta, waarin eindelijk de kwetsbaarheid die ze zo diep had weggestopt, te horen is.

'Eigenlijk wel, ja.'