Geschreven op 29 april 2017

Hoofdstuk 1: Jankende Jetten

Aletta Castilo 

'Am,' fluistert Aletta – de oudste dochter van de familie Castilo – zachtjes tegen haar tweelingzusje. 'Am, ben je wakker?' herhaalt Aletta de vraag die ze de al een paar minuten tegen aan Amada heeft lopen fluister-schreeuwen, maar weer krijgt ze geen antwoord.

'Verdorie, Am, wordt wakker!' sist Aletta, nu zwaar geïrriteerd doordat haar zusje maar niet wakker wilt worden.

De dag dat ze negentien zijn geworden is al een paar uur geleden aangebroken, maar aangezien Amada een vaste slaper is, heeft Aletta al die tijd al moeten wachten voordat ze eindelijk hun verjaardag kan gaan vieren.

En wachten is nu niet bepaalt Aletta haar sterkste kant...

'Ik zweer het je, Am, als je nu niet wakker wordt gooi ik je in de sloot,' gromt ze chagrijnig. 'Verdomme!' Nog een aantal andere vloekwoorden verlaten de mond van de pas-negentienjarige waarbij ze overdreven naar haar haar grijpt. 'Waarom? Waarom?'

Door de dramatische act die Aletta opvoert, wordt de nieuwsgierigheid gewekt van Muffin – de kat die de zusjes hadden gekregen toen ze elf werden. Luid miauwend komt de rode poes de kamer binnen en springt vervolgens bij Aletta en Amada op het bed.

Pas wanneer Muffin zich tegen de diep-slapende brunette aan nestelt en begint te purren, begint er beweging in het lichaam van Amada te komen. Een kort bedankje naar God ontsnapt uit Aletta haar mond terwijl ze zich op haar jongere – met vijf hele minuten – zusje gooit.

'Amada, ein-de-lijk! Je bent wakker,' gilt Aletta blij uit en begint de wang van Amada te bedelven onder de zusterlijke kusjes. 'Van harte gefeliciteerd,' vervolgt ze als ze Amada het bed uittrekt – die het allemaal als een mak schaap maar laat gebeuren – en mee de trap afsleurt.

'Vader, moeder,' roept Aletta vrolijk naar beneden, om hun ouders een soort waarschuwing te geven dat ze er aan komen. 'Hoe lang ben je al wakker?' vraagt Amada slaperig, maar ook op haar gezicht is een grote glimlach gesierd.

Aletta haalt haar schouders op. 'Een uurtje of drie.' Amada begint te lachen en schudt haar hoofd. 'Ik had het kunnen weten,' mompelt ze meer tegen haarzelf dan tegen haar zus. Samen gaan ze naar beneden – hoewel het meer de trap af denderen is bij Aletta, terwijl Amada met de grootste elegantie haar weg naar onder maakt.

Beneden worden ze opgewacht door Arlo – hun vader – en Calinda – hun moeder. Beide ouders kijken hun volwassen dochters met trots in de ogen en trekken ze één voor één in een grote omhelsing.

'Mijn kleine meiden,' mompelt Arlo, die nog enige moeite doet om zijn tranen te bedwingen. Calinda daarentegen laat de zoute druppels hun vrije gang gaan. Moeite om ze van haar wang weg te vegen doet ze ook niet. Het enige wat haar bezig houdt is het vasthouden van Amada en Aletta.

'Mam, zo kan het wel weer,' fluistert Aletta en probeert haar moeder van haar af te duwen. Calinda moet er echter niets van hebben en verstevigt haar grip op Aletta – die nu een geërgerde zucht slaakt.

Amada blijft ondertussen gelukzalend in de armen van haar vader, die elkaar na enige tijd ook los laten.

'Zullen we dan maar gaan ontbijten?' stelt Calinda vrolijk voor en klapt daarbij in haar handen. Haar ogen hebben er een kleine twinkel in, blij dat ze op deze manier de verjaardag van haar dochters mag – en kan – vieren.

Iedereen knikt instemmend en zo volgen ze elkaar in ganzenpas naar de keuken toe. Onderweg ernaar toe, vult de verrukkelijke geur van vers gemaakte croissantjes de neusgaten van zowel Aletta als Amada. Hierbij maakt Aletta haar buik een luid, rommelend geluid wat haar wangen lichtjes doet kleuren.

Aletta's ouders lachen er alleen maar om en Amada schudt afkeurend – maar op een speelse manier – haar hoofd. Het is voor Amada namelijk niets nieuws. Haar zus is nu eenmaal niet zo "lady-like", zoals hun moeder dat altijd zegt.

Boeren aan tafel, vuil en gaten in haar kleding – ondanks dat het net nieuw gekocht is -, nooit op tijd, een grote mond die altijd wel een weerwoordje klaar heeft liggen. Maar desondanks Aletta's gedrag die vaak voor problemen zorgt, weet Amada dat haar zus het meest puurste hart van alle heeft.

Beide zijn dan ook erg beschermend over elkaar. Zowel Amada over Aletta, als Aletta over Amada. Iets wat maar vaak genoeg gebleken is. Zeker nog toen de familie Castilo in het centrum van het territorium lag van de Roedel waarin ze wonen.

Amada, één van de mooiste meisjes die de Roedel ooit gekend heeft, kreeg – en krijgt nog steeds - dan ook vaak aandacht van de mannen – die destijds nog jongens waren met een te grote ego. Omdat de tweeling Menselijk is, dachten de jongens dat ze maar met hun vingers hoefde te knippen om Amada te laten doen wat ze haar wouden te doen.

Iets waar Aletta altijd wel op tijd een stokje voor wist te steken. Tot grote ergernis van de Mannelijke Wolven. Hoewel Aletta het dan moest opnemen tegen jongens van zeventien, achttien, die net hun eerste shift hadden gehad, waardoor hun kracht nog meer had toegenomen, liet ze nooit haar angst zien.

Niemand komt aan haar zusje. Wolf of niet.

Het is dan ook voor Amada vanzelf sprekend dat ze op haar eigen, meer bescheiden en rustigere manier, haar zus beschermt. Waar Aletta dan vaak te lang bleef doorgaan met ruzie maken, nooit een hint weet te snappen dat het misschien wel handig is om gewoon niets meer terug te zeggen, kwam Amada tussen beide. Kalmeerde ze de boel op haar eigen, serene wijze.

'Aletta!'

De bestraffende toon in Calinda haar stem is onmiskenbaar terwijl ze haar ogen tot spleetjes knijpt en quasi boos naar haar dochter kijkt. Ondertussen is de familie aangekomen in de keuken, waar Aletta meteen neer is geploft op één van de twee versierde stoelen. Amada heeft plaats tegen over haar genomen, naast haar vader. Calinda is druk in de weer met de croissantjes die in de oven zitten.

'Wacht nu met eten tot íedereen aan tafel zit, verdorie.'

Schaapachtig lacht Aletta naar haar moeder. Zodra Calinda haar weer heeft omgedraaid, douwt Aletta snel een ander stukje van haar broodje – die ze uit het versierde mandje heeft gegrist – in haar mond en kauwt alsof haar leven er van af hangt.

* * *

'Ik weet het niet hoor Am,' zucht Aletta tegen haar zus. 'Jurken zijn nu niet eenmaal mijn ding,' gaat ze verder, waarbij ze de toon in haar stem dramatischer wil laten klinken met elke zin die ze verder uitbrengt. 'Daarbij, waarom zou ik mij in vredesnaam opdoffen voor deze pure onzin?'

Geïrriteerd laat Aletta haar achterover vallen en belandt met een "plof" op haar bed. Amada kijkt zwijgzaam toe. Ook zij is niet blij met de situatie, maar in haar ogen kunnen ze er maar beter het beste ervan maken. Misschien dat het allemaal nog wel mee valt.

Misschien, heel misschien, dat ze wel een mooie toekomst geboden krijgen.

'Haal die gedachtes maar weer snel uit je hoofd,' snauwt Aletta, ruwer dan haar bedoeling is. 'Sorry Am,' voegt ze er aan toe, '-maar die blik in je ogen zei al genoeg over waar je aan dacht. Ik wil echt niet een grote duistere wolk van negativiteit zijn, maar de kans dat die hele kut Sphera ook maar iets goeds voor ons zal doen, is echt nihil. We moeten realistisch blijven. Sorry.'

Na Aletta haar woorden, blijft het akelig stil in de kamer. Amada kijkt treurig uit het raam en alsof het zo moet zijn, begint het zachtjes te regenen. 'Het spijt me, Am.' Aletta is ondertussen opgestaan en loopt naar haar zusje toe, om die in haar armen te nemen.

Bijna niet-hoorbare snikken klikken uit Amada haar mond en haar ogen zijn al snel rood van het huilen. 'Ik wil jou ook gewoon niet kwijt raken,' fluistert Amada en laat haar zus haar troosten. Alsof de armen van Aletta al het kwaad van de buitenwereld zal afweren en Amada veilig is zolang haar zus maar bij haar is. 'Want papa en mama-'

Voordat Amada de kans krijgt om haar zin af te maken, onderbreekt Aletta haar snel. Het zelf ook niet willen horen, want in haar ogen werkt het als volgt. Zolang het niet hardop uitgesproken wordt, zal het ook nog niet gebeuren.

'Ik beloof je dat je mij niet zal kwijtraken, Am,' mompelt Aletta terug en probeert haar eigen tranen weg te slikken. Om nu zelf te gaan janken, zal niemand verder helpen, spreekt ze haarzelf streng toe. Die woorden geven haar het beetje kracht waar ze naar opzoek was en laat voorzicht haar jongere zusje los.

'Kom, Am, laten we eens kijken naar een jurk voor jou,' glimlacht Aletta iet wat geforceerd. Amada negeert de lach die lijkt op een boer met kiespijn en knikt instemmend. 'Is goed,' zegt ze en veegt dan ook de resterende tranen van haar wangen.

Aletta laat Amada voorgaan, zodat ze nog eventjes alleen achter blijft in haar eigen kamer. Zodra ze ziet dat Amada echt uit beeld is, loopt ze naar haar witte ladekastje toe. Daar, uit de bovenste la onder een stapel van sokken, haalt ze een vierkantje pakketje vandaan.

Met een – nu – oprechte glimlach, maakt Aletta haar weg naar de kamer van Amada. Amada staat ondertussen in haar eigen ondergoed voor haar kledingkast, waar ze een zacht, groen jurkje uithaalt. 'Deze is toch wel goed?' vraagt Amada onzeker aan Aletta.

Aletta knikt met haar hoofd en stapt nu ook de kamer in. 'Doe het eens aan,' moedigt Aletta haar aan. Ondanks dat Aletta het jurkje al kent, aangezien dit het jurkje was die Amada vorig jaar graag wilde hebben voor hun verjaardag, wil Aletta toch nog eens kijken hoe hij bij Amada staat.

Of de decolleté bijvoorbeeld niet te diep is.

Normaal gesproken zou Aletta daar geen problemen mee hebben, Amada is toch te onschuldig om daar ook maar iets achter te zoeken, maar als outfit voor de Sphera moet Aletta voor Amada denken. Zij hebben uiteindelijk geen inspraak op hoe het daar aan toe zal gaan, maar een outfit kan toch zo mee beslissen met wat voor soort Wolf je eindigt.

Zeker als het geen Wederhelft is van je, dan kan je alleen maar hopen dat de Wolf die besluit jouw als zijn vrouw te claimen, nog iets van manieren heeft en niet alleen uit is op een nieuw speeltje die hij een beetje kan rond commanderen.

Wanneer Amada de jurk heeft weten aan te doen en het glad gestreken heeft, knikt Aletta goedkeurend. 'Hij staat je echt heel mooi, Ammie.' Amada lacht verlegen op het compliment van haar zus en richt vervolgens haar blik weer op de spiegel.

Zelf lijkt Amada nog niet helemaal overtuigt, wat Aletta ergens, diep van binnen, ergert. Naar haar mening hoeft Amada helemaal nergens zo onzeker over te zijn. Ze is beeldschoon, en dat denkt Aletta niet omdat ze bijna als twee druppels water op elkaar lijken, maar haar persoonlijkheid is ook iets waar Aletta een moord voor zou doen.

'Ik heb nog wat voor je.'

Verrast kijkt Amada naar haar zus. 'Voor mij?' Aletta knikt. 'Ja, voor wie anders?' Amada haalt onwetend haar schouders op en kijkt nieuwsgierig naar het pakketje in de handen van Aletta. Amada doet er dan ook niet lang over – zodra ze het cadeautje in haar bezit heeft gekregen – om het inpakpapier er van af te scheuren.

Zodra Amada het uit heeft gepakt, hapt ze naar adem. Hierdoor groeit Aletta haar glimlach, ze hoopte al dat Amada op deze manier zou reageren. 'Het is echt prachtig,' weet Amada erg dankbaar uit te brengen. Haar ogen blijven echter wel aan het kleine, zilveren kettinkje gelijmd. Een sierlijke Steenbok bedeltje hangt eraan.

Het sterrenbeeld van Aletta en Amada.

Achterop de steenbok is in sierlijke letters "29 december 2080" gegrafeerd. De dag waarop de twee meisjes, negentien jaar geleden, geboren zijn. Tranen van geluk branden nu in de ogen van Amada en haalt vervolgens het kettinkje uit het chique doosje. Met groot gemak doet Amada het bij haar zelf om en richt zich dan tot Aletta, met haar armen gespreid.

Aletta laat zich – voor de derde én de laatste keer vandaag – in een omhelzing trekken. 'Nog gefeliciteerd, Am,' zegt ze dan en plaatst daarbij een kus op de wang van haar verjaardag genootje. 'Dat het je nog maar veel geluk mag brengen.'

*******

Hierboven het kettinkje dat Aletta haar zusje heeft gegeven ^^

Ik hoop dat jullie dit eerste hoofdstukje een beetje te doen vonden, want ikzelf heb er echt met grootste moeite dit van kunnen maken. #ripinspiratie

Jullie mogen altijd jullie meningen achter laten, want ik ben benieuwd wat jullie er tot nu toe van vinden :)

Liefs, L.