Noc czarna i ponura,

Lecz urok w sobie ma.

Niczym burzowa chmura,

Lub może tak jak ja?

Szron na gałęziach drzew

Swą zimną nić już tka.

Jego ponury śpiew

Jest taki sam, jak ja.

Liście, kiedyś nie martwe,

Z niemią zamiast tła.

Dziś jakby się poddały,

Zupełnie tak jak ja.

A ja w okno wpatrzona,

Czekając, co los przyniesie,

Przez siebie pokonana,

Zupełnie jak ta jesień...