Chmurne niebo nad ziemią już klęka,

Słońce pochyla swą świetlistą głowę

I tylko mgła, jej ręce widmowe,

Ciągną wprost w ciemność, łapiąc za rękę.

Cień się ukrywa wśród drzew i w drzewach,

Deszcz wydał z siebie jęk potępiony.

Coś dech zabiera. I tylko krzyk zlękniony

Usłyszysz w huku, co tutaj rozbrzmiewa.

I twarz się wykrzywia, rysy wyostrza,

Jak zwierzę zaszczute, skopane i zbite.

I tylko serce przed światem ukryte

Wie dobrze, że tylko miłość jest gorsza.

Chmurne niebo już ziemi się kłania,

Słońce już znika znad widnokręgu.

I tylko my - z mgłą widmową w ręku,

Czekamy na ciemność, tak pełną nie-znania.