I zasypiam wreszcie

Niczym Śpiąca Królewna,

Zapominam o świecie,

Kiedy on powoli umiera.

Śpię tak snem nieprzerwanym

W spokoju, no i w niewiedzy,

Nie przejmując się, co tu się stanie,

Kiedy ja śpię snem wiecznym.

Lecz dnia pewnego powrócę,

Gdy życie znów mnie zawoła,

Dzień znów zapanuje,

Tak Eos, jak i Aurora.

Żałuję tej głupiej, niepisanej zasady, że publikuję wszystkie wiersze. Ten jest po prostu zły xd

Rymy poszły w las, rytm za nimi, a sens je jeszcze przegonił. Fajnie.

Aha, jakby co, to ostatni wers odnosi się do bogini jutrzenki - w greckiej wersji to Eos, w rzymskiej Aurora. Imię tej drugiej należy też do Śpiącej Królewny.