Jesienny wieczór, burza za oknem,

Ot, taka pora roku - deszczowa.

Ja, chociaż w domu, tak jakby moknę,

Przed gradem myśli nie mogę się schować.

I spadam chyba - z deszczu pod rynnę,

I myśl ze mnie spływa powoli, do ścieków.

Może ja z wyraz z nią cichutko spłynę,

Byle nie patrzeć w pochmurne niebo.

Może się jednak w kałuży utopię,

W końcu utopii się nie spodziewam.

Nie patrzeć na świat dręczony potopem,

Przecież i tak go już krew zalewa.

Lekka zabawa słowem.