Nie widzę sensu tego wszystkiego

Może zgubiłam go gdzieś po drodze.

Ten mój i tak był już do niczego,

Zużyty, wytarty i warty grosze.

Nie mam już po co szukać innego,

Tamten mi starczy za wszystkie czasy.

Nie chcę popełnić błędu tego samego,

Chociaż popełniam tysiące razy.

Plączę się nawet w tym głupim wierszu,

Sens uciekł nawet z mojej poezji.

Nie potrzebuję znów szukać sensu,

Nie potrzebuję już moich wierszy.

O ironio, wiersz serio jest bez sensu, a rymy są strasznie niedokładne, ale pisałam go krążąc między zmęczeniem a podekscytowaniem.

Pamiętacie, ostatnio pojawiły się tu dwa wiersze konkursowe.

Tak jakby wygrałam, na równi z dwoma innymi użytkownikami (jeśli to czytacie, to gratuluję).

Lol.