Chodź, pójdziemy gdzieś w głąb miasta,

Zatracę się w zgiełku, jak kiedyś w tobie,

Odnajdę miejsca bez historii i nazwy,

Równie bezpańskie, co każdy człowiek.

Może nadam im imię, zniweczę,

Splugawię ich wolność, bo przecież mi wolno,

A potem tragedię uśmiechem zwieńczę,

By lśnił, by błyszczał w obliczu milionów.

Coś się zepsuje, niech nasze czasy stracą

Ich wzrok, nadzieję jak kara winną,

Poczekam, przestaną dla mnie coś znaczyć,

Choć, tak jak ty, będą wracać jak widmo.