119.


W sercu zostanie tylko... coś...

Sama nie wiem, lecz coś zostanie,

Choćby to była tylko pustka, to

Przecież będzie coś w niej lub na niej.

Może nie będzie pustki, a krew,

Z żył, lub z cieniutkich ran na sercu,

Wypływa z nich, wlewa się w nie,

I sprawia, że jest mi coraz goręcej,

Choć zimno się leje gdzieś tam w głąb,

Niwecząc po drodze, co da się, wciąż niszcząc,

Aż rozleje się wszędzie, podobne łzom,

Może choć raz w sercu będę mieć wszystko.

Bạn đang đọc truyện trên: AzTruyen.Top