119.
W sercu zostanie tylko... coś...
Sama nie wiem, lecz coś zostanie,
Choćby to była tylko pustka, to
Przecież będzie coś w niej lub na niej.
Może nie będzie pustki, a krew,
Z żył, lub z cieniutkich ran na sercu,
Wypływa z nich, wlewa się w nie,
I sprawia, że jest mi coraz goręcej,
Choć zimno się leje gdzieś tam w głąb,
Niwecząc po drodze, co da się, wciąż niszcząc,
Aż rozleje się wszędzie, podobne łzom,
Może choć raz w sercu będę mieć wszystko.
Bạn đang đọc truyện trên: AzTruyen.Top