Zaczynam przetwarzanie danych. Hmmm... ładuje się...coś długo się ładuje. Wzywam agenta numer dwadzieścia jeden... Jak to: nie ma tylu agentów? Mam sygnał z dwudziestu pięciu legitymacji. Musi więc być tylu agentów... Co to znaczy: siedzą w instytucie?! Białkowcy, nic nie potraficie dobrze zrobić. Nawet komplantów wczepić na czas. Kiedy będą te roboty?... No dobrze
   Kończę przetwarzanie danych.
                                ***
   Felix skończył piłować kratę. Net cofnął się pod ścianę. Czekali na dalsze wydarzenia. Usłyszeli głosy dochodzące z góry. Kobiece głosy:
– Jak mogłaś ubrać obcasy na taką misję? Marlen, czy ty do reszty się zapomniałaś?! Słychać cię w całym budynku 🤦
– A twoich krzyków niby nie słychać?
– Dobra, zostań tu, a ja zejdę na dół.
– O nie, nie zejdziesz tam sama!
   Po chwili w przejściu pojawiła się pani Bielecka i pani Polon.
                               ***
– C-co się stało?- spytał pan Bielecki.
– Chyba straciliśmy przytomność.
– Już po wszystkim? Nika jeszcze tam jest?
– Nie wiem czy po wszystkim, komputer jest włączony, może jeszcze coś będą robić. Nie wiem ile to trwało...
   Chwilę później szum maszyny ustał. Coś przestało działać.
                              ***
– To wy?- spytała osłupiała Laura.
– Jeśli wy to wy, to my to my- odparła pani Polon.- Długo tu już siedzicie?
– Jakieś pięć godzin- powiedział Felix.
– Dobra, mamy parę minut, później agenci się zorientują że trza was pilnować.
– A gdzie Nika?- Net się jakby obudził.
– Siedzi tam dalej. Jakieś krzyki było słychać, nic specjalnego- Liliana zaczęła sprawdzać ściany i podłogę.
– W tym "spokoju" maskuje panikę- wyjaśniła szybko Marlen.
– Dobrze że nie może jej maskować w jakimś kiepskim piwie- odpowiedział Net.
– Co to jest?- Bielecka wskazała na duże pudło wiszące pod sufitem. Po chwili w pudle zaświeciła się czerwona kontrolka.
– Pułapkoswykrętosomonitoring- odparł Net.
– Myślisz że to reaguje na ruch?- pani Polon spytała syna.
– Nie wiem. Wiem że musimy się pospieszyć.