A/N: Το τραγούδι ανήκει στους Takashi Masada και Keiji Yonao.

Αγαπητέ μου φίλε, όποιο κι αν είναι το όνομά σου,

Αν αυτή την στιγμή διαβάζεις το γράμμα μου, σημαίνει ότι είσαι ένας ακόμη ανεγκέφαλος ηλίθιος που τόλμησε να τα βάλει με το Υπερπέραν και τώρα *παίζεις* για την σωτηρία της ζωής σου. Όμως, ποιος είμαι εγώ για να σε κρίνω! Τα ίδια λάθη οδήγησαν κι εμένα σ'αυτή την θέση.

Υπάρχουν κάποιες στιγμές στη ζωή που μας σημαδεύουν για πάντα και μένουν ανεξίτηλα χαραγμένες στη μνήμη μας, αλλά μάταια προσπαθούμε να τις διαγράψουμε. Έτσι συνέβη και με το περιστατικό που θέλω να σου διηγηθώ.

Πάντα κορόιδευα αυτούς που πίστευαν στα φαντάσματα και σε οτιδήποτε που σχετίζεται με το μεταφυσικό. Πορευόμουν με βάση την λογική. Ήταν το *ρεύμα* της εποχής; Η αντίδρασή μου απέναντι στις οικογενειακές παραδόσεις; Η ανάγκη να ενταχθώ στο κοινωνικό σύνολο και να γίνω αποδεκτός; Δεν ξέρω...

Αυτή την στιγμή βρίσκομαι κουλουριασμένος μέσα σ'ένα μπαούλο στη σοφίτα ενός σπιτιού. Έχω σκεπαστεί μ'ένα σεντόνι κι από πάνω μ'ένα χαλί από τομάρι τίγρης. Φρόντισα να αφήσω μερικές χαραμάδες στο ξύλο για να βλέπω. Η πόρτα της σοφίτας είναι κλειστή για να κρατά μακρυά τον διώκτη μου.

Πόσο καιρό είμαι κρυμμένος; Σταμάτησα πια να μετρώ. Ήταν μερικές ώρες; Ή μέρες; Χμ, ποιος νοιάζεται!

Δεν ξέρω αν είμαι ασφαλής στην αυτοσχέδια κρυψώνα μου, αλλά για να συνεχίζω να γράφω μέχρι τώρα, μάλλον είμαι. Για πόσο ακόμα, θα δείξει.

Κάποτε ήμουν ένας φυσιολογικός έφηβος σαν κι εσένα που ζούσε το αμερικάνικο όνειρο. Είχα δύο γονείς που με αγαπούσαν, δύο υπέροχους φίλους κι ένα πολλά υποσχόμενο μέλλον.

Όμως, εκείνη η νύχτα έμελλε να αλλάξει τα πάντα. Με λένε Henry κι αυτή είναι η ιστορία μου...

•~•~•~•~•

"Ναι! Σε κέρδισα, James!"

"Έι! Είναι άδικο! Πάντα εσύ είσαι αυτός που κερδίζει σε αυτή την πίστα, Arnold!"

"Τίποτα δεν είναι δίκαιο σε αυτή την ζωή. Τί λες; Πάμε άλλη μία;"

"Μέσα!"

Δίχως να χάσουν χρόνο, οι James και Arnold ξεκίνησαν δυναμικά για την ρεβάνς στο *The Evil Within*.

Εν τω μεταξύ στην κουζίνα, ο Henry ετοίμαζε σνακ για τη λεγόμενη *Βραδιά της Παρέας*. Ακούγοντας διακριτικά τον διάλογο των φίλων του, δεν μπορούσε παρά να γελάσει. Όπως πάντα, ο Arnold κερδίζει στα video games, ο James προσπαθεί να πάρει το αίμα του πίσω μέχρι ο Henry να παίξει τον ρόλο του διαμεσολαβητή για ακόμη μια φορά. Τα κλασσικά της σχέσης τους.

Ένα τυπικό Σαββατόβραδο με φίλους στην Τάλσα της Οκλαχόμα.

Έχοντας τελειώσει την δουλειά του, ο Henry πήρε τα μπολ με τα σνακ και περπάτησε στο σαλόνι όπου τον περίμεναν οι φίλοι του.

"Τί έγινε παιδιά; Αρχίσατε το πάρτυ χωρίς εμένα;"

"Έλα ρε man! Τί έκανες τόση ώρα στην κουζίνα;"

"Έφερες τα σνακ;"

"Εννοείται, James. Ταινία χωρίς συνοδευτικό δεν γίνεται."

Κάθισε στη μέση του καναπέ και τοποθέτησε τα μπολ στο τραπεζάκι μπροστά τους, όσο ο Arnold απενεργοποιούσε το Playstation και ο James έψαχνε την κατάλληλη ταινία τρόμου για να ξεκινήσει η βραδιά. Όπως συνηθιζόταν, έπρεπε να επιλέξουν από πριν ένα συγκεκριμένο θέμα ψυχαγωγίας σε ταινίες και video games. Εκείνο το Σάββατο, η κατηγορία *Τρόμου* είχε την τιμητική της.

"Λοιπόν guys, έχουμε και λέμε. Για τον James πατατάκια, φουντούνια, τυρογαριδάκια κι όλα τα συναφή. Για τον Arnold πατατάκια με αλατισμένα και βουτηρωμένα ποπ-κορν. Και για μένα nachos με πάπρικα και λιωμένο τυρί. Τώρα, καθόμαστε αναπαυτικά κι απολαμβάνουμε την ταινία."

"OK. James από ταινίες τί λέει;"

"Έχουμε *Το Κάλεσμα*, *Annabell*, *The Ring*, *Η Λάμψη*, *Ψυχώ*, *It*, *Ο Εξορκηστής*, *Dark Water*, *Coming Soon*, *The Eye*, *Shutter*, *Scream*, *Ju-on*, *Veronica*..."

"Στοπ! Ας βούμε το *Veronica*. Άκουσα ότι αυτή η ταινία είναι τόσο τρομακτική που κανένας δεν κατάφερε να την δει ολόκληρη."

"Έγινε."

Έτσι, η νύχτα τους εγκαινιάστηκε με μια ταινία που δικαίως έχει χαρακτηριστεί ως η τρομακτικότερη όλων των εποχών. Ένας πίνακας Oujia, παραφυσικές δραστηριότητες που σου παγώνουν το αίμα, τρομακτικά ηχητικά εφέ και μια ανατριχιαστική τυφλή καλόγρια αρκούσαν για να σταματήσουν το βίντεο. Πολύ απλά γιατί ο James λυποθήμισε από το πρώτο λεπτό κι ο Henry κρύφτηκε κάτω από τον καναπέ. Όσο για τον Arnold, άντεξε περισσότερο απ'όλους μέχρι να τρέξει στην τουαλέτα και να ξεράσει ό,τι είχε φάει. Τελικά, αφήσανε στην άκρη τις ταινίες και προχώρησαν στην αφήγηση τρομακτικών ιστοριών.

Από κλασσικούς αστικούς θρύλους μέχρι παραδοσιακούς ινδιάνικους μύθους. Ιστορίες από αυτές που σε κάνουν να χάνεις τον ύπνο σου. Τουλάχιστον ήταν πιο υποφερτές από την ταινία που είδαν. Την αφήγηση ξεκίνησε πρώτος ο Henry με την ιστορία του Chenoo, ενός ανθρώπου που, σύμφωνα με τον μύθο, οι θεοί τον καταράστηκαν για ένα ασυγχώρητο έγκλημα που ο ίδιος διέπραξε, μετατρέποντάς τον σε ένα γιγάντιο παγωμένο τέρας που καταβροχθίζει ανθρώπους. Στη συνέχεια, ο James μοιράστηκε μαζί τους την ιστορία του Χαμογελαστού Σκύλου, κατά την οποία αν δεν διαδώσεις στον κόσμο την ύπαρξή του μέσω μιας εικόνας που θα σου στείλει, θα σε στοιχειώνει στα όνειρά σου μέχρι να τρελαθείς ή να αυτοκτονίσεις.

Η βραδιά έδειχνε να κυλά ομαλά, μέχρι που ήρθε η σειρά του Arnold.

"Έχετε ακουστά τον Satoru-kun;"

Το μόνο που χρειάστηκε ήταν η αρνητική κίνηση των κεφαλιών των φίλων του για να προχωρήσει σε περεταίρω εξήγηση.

"Ο Satoru-kun είναι ένα πνεύμα που ξέρει τα πάντα για το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον. Κι αν τον καλέσεις σωστά, θα απαντήσει σε κάθε ερώτηση που θα του κάνεις. Τί λέτε; Να δοκιμάσουμε να τον καλέσουμε;"

Ένα πνεύμα που μπορεί να λύσει οποιαδήποτε απορία κι αν έχεις. Ποιος δεν θα ήθελε κάτι τέτοιο; Κάτι που θα μπορούσε να ταυτηστεί μόνο με το λυχνάρι του Αλαντίν και το μαγικό τζίνι που σου χαρίζει τρεις ευχές. Είναι το σημείο όπου όλοι πιστεύουν πως τα παραμύθια γίνονται πραγματικότητα. Η σκέψη αυτή και μόνο ήταν αρκετή για να συμφωνήσουν ο James και ο Henry.

"Εντάξει!"

"Ας το κάνουμε!"

"Υπέροχα! Τώρα, για να καλέσουμε τον Satoru-kun χρειαζόμαστε ένα κινητό, λίγα κέρματα κι ένα τηλεφωνικό θάλαμο που να δέχεται κέρματα. Αφού η ιδέα να τον καλέσουμε ήταν δική μου, θα χρησιμοποιήσουμε το δικό μου κινητό. James, δώσε μου όσα κέρματα έχεις στο πορτοφόλι σου. Henry, υπάρχει τηλεφωνικός θάλαμος αρκετά κοντά στο σπίτι σου;"

"Υπάρχει ένας ακριβώς στη γωνία."

"Εντάξει, ακολουθήστε με."

Οι τρεις τους βγήκαν από το σπίτι του Henry και κατευθύνθηκαν στον τηλεφωνικό θάλαμο στη γωνία του τετραγώνου. Ευτυχώς γι'αυτούς, δεν υπήρχε κανείς εκεί, οπότε μπορούσαν να κάνουν την δουλειά τους ανενόχλητα.

Ο Arnold χρησιμοποίησε τα κέρματα και κάλεσε τον αριθμό του δικού του κινητού τηλεφώνου. Στη συνέχεια, μίλησε.

"Satoru-kun, Satoru-kun, παρακαλώ έλα εδώ.

Satoru-kun, Satoru-kun, παρακαλώ εμφανίσου.

Satoru-kun, Satoru-kun, παρακαλω απάντησέ μου αν είσαι εκεί!"

Χωρίς καθυστέρηση, έκλεισε το ακουστικό του τηλεφωνικού θαλάμου και απενεργωποίησε το κινητό του. Έκανε νόημα στους φίλους του ότι η δουλειά έγινε και επέστρεψαν αμέσως στο σπίτι. Τότε κάθισαν στον καναπέ με το βλέμμα στραμένο στο κινητό του Arnold που βρισκόταν στο τραπεζάκι μπροστά τους.

"Και τώρα τί κάνουμε;"

"Απλά περιμένουμε. Ο Satoru-kun θα καλέσει αρκετές φορές μέχρι να μας τιμήσει με την παρουσία του."

"Κι αν έρθει;"

"Θα του κάνω μια ερώτηση και θα μου απαντήσει. Η ερώτηση πρέπει να γίνει αμέσως μετά την τελευταία κλίση. Είναι πολύ βασικό. Ωστόσο, πρέπει να κάνετε κάτι πάρα πολύ σημαντικό."

"Τί θες από εμάς;"

"Ό,τι κι αν συμβεί, μην γυρίσετε να κοιτάξετε τον Satoru-kun για κανένα λόγο. Ούτε να τον αγγίξετε."

"Γιατί;"

"Απλά κάντε το!"

Δεν χρειάστηκε να ειπωθεί τίποτε άλλο. Απλά περίμεναν.

Και περίμεναν.

Και περίμεναν.

Και περίμεναν...

Ώσπου κάποια στιγμή, χτύπησε το κινητό του Arnold. Όσο γρήγορα το σήκωσε άλλο τόσο το έκλεισε και το ξανάβαλε στη θέση του.

Ήταν τότε που ο James ρώτησε με τρεμάμενη φωνή.

"Τί συμβαίνει;"

"Ήταν ο Satoru-kun. Μου είπε που βρίσκεται. Από'δω κι εμπρός κάθε φορά που θα τηλεφωνεί, σημαίνει ότι μας πλησιάζει όλο και περισσότερο."

Κι είχε δίκιο. Με κάθε κλίση, ο Satoru-kun ήταν πιο κοντά απ'ό,τι προηγουμένως. Καθώς περνούσαν οι ώρες, μεγάλωνε η αγωνία και ο φόβος για το τι θα συναντήσουν. Οι κλίσεις συνεχίστηκαν, ώσπου τελικά...

Ντριιιιιιιιιν! Ντριιιιιιιιιιιν!

Το κινητό χτύπησε ξανά και το σήκωσε αμέσως. Ο Henry και ο James δεν άργησαν να παρατηρήσουν την σοκαρισμένη έκφραση στο πρόσωπο του φίλου τους όταν γύρισε να τους κοιτάξει.

"Παιδιά, μην πανικοβληθείτε. Είναι ακριβώς από πίσω μας."

Νεκρική σιωπή έπεσε σε όλο το δωμάτιο. Τώρα πλέον δεν υπήρχε επιστροφή. Δεν επιτρεπόταν να αντικρίσουν τον Satoru-kun, όμως ο Henry μπορούσε να νιώσει την καυτή του ανάσα στο σβέρκο του, ενώ ο πανικός έκανε την καρδιά του να χτυπά σαν τρελή. Για λίγα μόνο λεπτά, το βλέμμα του έπεσε πάνω στην αντανάκλασή του στην τηλεόραση και τότε το είδε: πίσω τους βρισκόταν ένα αγοράκι που δεν φαινόταν μεγαλύτερο από πέντε χρονών με μαύρα κοντά μαλλιά και μαύρα μάτια. Φορούσε λευκή κοντομάνικη μπλούζα, μπλε σορτσάκι και κόκκινα παπούτσια.

Δεν μπορούσε να πιστέψει στα μάτια του. Αυτό το χαριτωμένο παιδάκι ήταν ο περίφημος Satoru-kun! Σίγουρα ήταν μια τέλεια οργανωμένη φάρσα του Arnold, δεν υπήρχε άλλη εξήγηση.

Πριν προλάβει, όμως, ο Henry να γυρίσει ή ο Arnold να κάνει την ερώτησή του...

"Αrnold, Henry! ΒΟΗΘΕΙΑ!"

Ήταν ο James! Και κινδύνευε!

Κοίταξε γι'άλλη μια φορά την αντανάκλαση στην οθόνη της τηλεόρασης και δεν μπορούσε να πιστέψει στα μάτια του. Το αγοράκι που βρισκόταν πίσω τους λίγα λεπτά νωρίτερα, είχε μετατραπεί σταδιακά σε μια σκοτεινή άμορφη μάζα. Από αυτή την μάζα εκτοξεύονταν μαύρα φίδια με κόκκινα μάτια στην απόχρωση του αίματος και δόντια πιο λευκά κι από το χιόνι. Τα φίδια είχαν τυλιχτεί γύρω από τον James και τον τραβούσαν προς το γεμάτο κοφτερά δόντια ορθάνοιχτο στόμα του τέρατος.

"ΒΟΗΘΕΙΑ! ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΒΟΗΘΗΣΤΕ ΜΕ! HENRY! ARNOLD!"

"Τον ηλίθιο... Σας προειδοποίησα να μην τον αγγίξετε ή να τον κοιτάξετε για κανένα λόγο..."

Ο Henry κοίταξε τρομοκρατιμένος και γεμάτος απορία τον Arnold, ο οποίος καθόταν δίπλα του με μια δυσανάγνωστη έκφραση.

"Arnold τί λες;!"

"Υπάρχουν τρεις σημαντικοί κανόνες που πρέπει να τηρήσεις όπωσδήποτε όταν καλείς τον Satoru-kun:
1) Μη γυρίσεις να τον κοιτάξεις
2) Μη τον αγγίξεις
3) Μη τον καλέσεις αν δεν έχεις κάποια ερώτηση να του κάνεις.
Αν παραβείς αυτούς τους κανόνες, ο Satoru-kun θα σε οδηγήσει σ'ένα μέρος που φημολογείται ότι είναι η Κόλαση. Ο James παραβίασε τους κανόνες κι ο Satoru-kun τον τιμωρεί. Δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα γι'αυτόν, Henry."

Η απάντηση του Arnold τον άφησε πραγματικά άναυδο. Ήξερε τις συνέπειες και κράτησε τους φίλους του στο σκοτάδι;! Ακόμη και τώρα αρνείται να προσπαθήσει έστω να σταματήσει αυτή την τρέλα.

Ποτέ στη ζωή του δεν είχε νιώσει τόση οργή και δυσαρέσκεια για κανέναν, ειδικά για κάποιο κοντινό του άνθρωπο.

"Ααααααα! ΒΟΗΘΕΙΑΑΑΑΑΑ!"

Χωρίς δεύτερη σκέψη, ο Henry αγνόησε τα λόγια του Arnold και έτρεψε να βηθήσει τον James. Έπρεπε να σώσει τον φίλο του. Όμως, δεν είχε σημασία πόσες φορές προσπαθούσε, δεν κατάφερε να τον απεγκλωβήσει.

"HENRY ΒΓΑΛΕ ΜΕ ΑΠΟ'ΔΩ!"

"Προσπαθώ! ARNOLD, ΛΙΓΗ ΒΟΗΘΕΙΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ!"

Δεν υπήρξε καμία αντίδραση. Ο Arnold καθόταν παγωμένος στη θέση του, αδιαφορώντας για οτιδήποτε συνέβαινε γύρω του. Σαν να μη τον ένοιαζε απολύτως τίποτα. Γι'άλλη μια φορά ο Henry είχε χάσει την πάσαν ιδέα για τον φίλο του. Πώς μπορούσε να σκέφτεται τον εαυτούλη του τέτοια στιγμή;!

"ΠΡΟΣΕΧΕ ΠΙΣΩ ΣΟΥ!"

Ήταν πολύ αργά. Ένα από τα φίδια είχε τυλιχτεί γύρω από την μέση του και τον τραβούσε προς τον Satoru-kun. Δόντια σαν ξυράφια, καυτή ανάσα με έντονη μυρωδιά από θειάφι. Τι φρικτος τρόπος για να πεθάνει. Τελικά, έκλεισε τα μάτια του, περιμένοντας το αναπόφευκτο.

"Όχι! Δεν μπορεί να είναι αυτό το τέλος, διάολε! Δεν μπορει!!! Οχιοχιοχιοχιοχιοχιοχιοχιοχιοχι..."

Ξαφνικά ένιωσε κάτι- ή μάλλον κάποιον- να τον τραβάει από το χέρι. Δεν καταλάβαινε. Το μόνο άτομο που δεν είχε πιαστεί από τον Satoru-kun ήταν...

"Είστε πραγματικά ηλίθιοι. Τί θα κάνω μαζί σας, ρε guys;"

"Arnold;!"

"Με ευχαριστείς αργότερα. Τώρα πρέπει να σε βγάλω από'δω."

"Στάσου! Πήγαινε να βοηθήσεις τον James! Εγώ μπορώ να κρατηθώ από κάτι βαρύ και στέρεο. Arnold..."

"Είναι πια αργά για τον James, Henry! Τον πήρε ο Satoru-kun!"

"Όχι! Λες ψέματα! Είσαι ψεύτης!"

"Henry, κοίταξέ με."

"..."

"ΚΟΙΤΑΞΕ ΜΕ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ, ΔΙΑΟΛΕ!"

Αργά και σταθερά, ο Henry κοίταξε τον φίλο του, όμως το μυαλό του ήταν αλλού. Δεν άκουγε πλέον τις κραυγές του James για βοήθεια ούτε μπορούσε να τον δει οπουδήποτε μέσα στο δωμάτιο. Ο Arnold είχε δίκιο. Είχε απόλυτο δίκιο.

"Man, ο James χάθηκε. Αλλά μπορώ ακόμα να σώσω εσένα. Γι'αυτό μην τα παρατάς τώρα."

Με όση δύναμη του είχε απομείνει, ο Arnold προσπάθησε να τραβήξει τον Henry προς το μέρος του μακρυά από την σφιχτή λαβή του τέρατος. Ήταν τόσο προσηλωμένος στον άθλο του να σώσει τον μοναδικό φίλο που του είχε απομείνει, που δεν παρατήρησε ότι ένα από τα φίδια παραμόνευε ύπουλα από πίσω του, με αποτέλεσμα να τον αρπάξει από το αριστερό του πόδι με μια ρευστή κίνηση.

"ΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ!!!"

Έτσι, ο Satoru-kun πρόσθεσε τρία επιπλέον ονόματα στη λίστα του.

Όμως, τα χειρότερα δεν είχαν έρθει ακόμα για τους Henry, Arnold και James.

•~•~•~•~•

"...ry!"

"...enry!"

"Henry! Henry ξύπνα!"

Ο Henry άνοιξε με μεγάλη δυσκολία τα βλέφαρά του και πήρε μια πρώτη γεύση από το περιβάλλον στο οποίο βρισκόταν. Ήταν ένα δάσος. Ένα πυκνό και απειλητικό δάσος. Τα δέντρα δεν είχαν το σμαραγδένιο πράσινο που θυμόταν πίσω στο σπίτι, αλλά ένα έντονο κόκκινο σαν να είχαν ποτιστεί με αίμα. Ο αέρας που το περιέβαλε ήταν τόσο ασφυχτικός και βαρύς που μετά βίας μπορούσε να ανασάνει. Ο ουρανός ήταν σκούρο μωβ μ'ένα ολόγιομο φεγγάρι πιο χρυσό κι από τον ήλιο. Ένα ανατριχιαστικά όμορφο φυσικό τοπίο, έπρεπε να το παραδεχτεί.

Ήταν τότε που συνειδητοποίησε το προφανές. Δεν ήταν πια στο σπίτι. Ούτε στην Ταλσα. Δεν ήταν καν στον *Πλανήτη Γη* όπως τον θυμόταν.

"Henry, είσαι καλά;"

"Καλά είμαι. Πού είμαστε Arnold;"

"Ειληκρινά δεν ξέρω. Το τελευταίο που θυμάμαι είναι να με καταπίνει ο Satoru-kun."

"Άρα... είμαστε στην διάστασή του;"

"Πιθανόν."

"Κατάλαβα. Τώρα σίγουρα δεν είμαστε στην Τάλσα. Δηλαδή... ξέρεις... εμ... πεθάναμε;"

"Όχι ακριβώς. Βρήκα αυτό το σημείωμα όταν ξύπνησα. Κοίτα."

Χωρίς να χάσει χρόνο, ο Henry πήρε το σημείωμα από τα χέρια του Arnold και άρχισε να το διαβάζει προσεχτικά.

Θέλετε να γυρίσετε πίσω στον κόσμο σας;

Τότε παίξτε μαζί μου •Game Over•!
Οι κανόνες του παιχνιδιού είναι απλοί:

~Είμαι ο κυνηγός κι εσείς η λεία μου.

~Θα σας δώσω χρόνο να κρυφτείτε πριν ξεκινήσω να σας ψάχνω ενώ τραγουδάω.

~Αν σας βρω πριν τελειώσει το τραγούδι, θα σας σκοτώσω.

~Αν παραμείνετε κρυμμένοι μέχρι το τέλος του τραγουδιού, θα σας στείλω στο σπίτι σας.

Ο χρόνος ξεκινά από τώρα.
Καλή τύχη!

Η Πριγκίπισσα της Γκιλοτίνας

Όσες φορές κι αν διάβαζε το σημείωμα, το αίμα του πάγωνε όλο και περισσότερο. Τι είδους διεστραμένο μυαλό θα αναφερόταν σε αυτή την θηριωδία ως *παιχνίδι*; Και ποια ήταν η Πριγκίπισσα της Γκιλοτίνας; Τότε θυμήθηκε ότι δεν είχαν να κάνουν με άνθρωπο, αλλά με κάτι απόκοσμο. Το καλύτερο που είχαν να κάνουν αυτή την στιγμή ήταν να κάνουν ό,τι τους έλεγε.

Σαν να διάβαζε τις σκέψεις του, ο Arnold πήρε το χέρι του και τον έσυρε πιο βαθιά στο δάσος.

"Νομίζω πως θα'ταν καλύτερο να εκμεταλλευτούμε το προβάδισμα που μας δίνει και να προχωρήσουμε. Αφού μπήκαμε στον χορό, θα χορέψουμε. Πάμε Henry!"

"Εντάξει."

Καθώς προχωρούσαν μέσα στο δάσος, ο Henry μπορούσε μόνο να παρατηρήσει πόση ησυχία επικρατούσε γύρω τους. Δεν υπήρχαν ήχοι πουλιών ούτε νυχτερίδων ούτε άλλων ζώων που περιμένει να δει κανείς σε ένα δάσος. Δεν ακουγόταν τίποτα παρά μόνο ο ήχος των βημάτων τους και το θρόισμα των φύλλων.

Οι σκέψεις του κόπηκαν απότομα, όταν συγκρούστηκε στην πλάτη του Arnold που είχε σταματήσει να περπατά.

"Arnold γιατί σταμάτησες;"

"Σσσσσ, άκου."

Ο Henry έκανε ό,τι του είπε και άκουσε προσεκτικά. Στην αρχή έμοιαζε με βουητό σαν αυτοσχέδιο νανούρισμα μιας μητέρας που προσπαθούσε να κοιμήσει το μωρό της. Σύντομα, όμως, κατάλαβε πως δεν πρόκειται για νανούρισμα.

Blood, blood, blood,

All it wants is blood

Give the Guillotine,

A blood offering

Blood to slake it's thirst

So the blood that's for

The Guillotine's thirst is never quenched

Only thing it wants

blood,

"Λυπήσου με, λυπήσου με..."

"Αυτή η φωνή! Δεν μπορεί να είναι..."

blood,

"...σε παρακαλώ!"

"...όχι..."

blood!

"ΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ!!!"

"JAMES!"

Αμέσως ο Arnold σίγασε τον φίλο του με το χέρι του. Αυτός ο ηλίθιος θα πρόδηδε την θέση τους, αν δεν το είχε κάνει ήδη. Έπρεπε να ξεφύγουν και γρήγορα. Έτσι, επιτάγχυναν τον ρυθμό τους.

"Άφησέ με. Ο James... ο James είναι εκεί μαζί με αυτό... το τέρας!"

"Henry, δεν έχουμε χρόνο! Πρέπει να προχωρήσουμε."

"Όμως..."

"Πρέπει να κερδίσουμε το παιχνίδι πάση θυσία και να γυρίσουμε στο σπίτι ζωντανοί. Αυτό θα ήθελε κι ο James."

Ήξερε ότι ο Arnold είχε δίκιο, αλλά δεν τον έκανε να αισθανθεί καλύτερα. Γι'άλλη μια φορά απέτυχε να προστατεύσει τον James. Πρώτα ο Satoru-kun και τώρα η Πριγκίπισσα της Γκιλοτίνας. Ωστόσο, αν ήθελε να κρατήσει ζωντανή την μνήμη του, τότε έπρεπε να βγει νικητής. Έτσι, συνέχισε να τρέχει.

Για μια στιγμή, ο Arnold ενέδωσε στον πειρασμό να κοιτάξει πίσω, προκειμένου να μάθει πόσο απείχαν από τον διώκτη τους. Και τότε, την είδε. Μια πανέμορφη κοπέλα με πράσινα μάτια και μακριά πυρόξανθα μαλλιά που έφταναν μέχρι τα γόνατά της. Το δέρμα της ήταν γαλακτερό και φορούσε ένα λευκό στράπλες φόρεμα. Στο ένα χέρι κρατούσε ένα μαχαίρι και στο άλλο τρία τριαντάφυλλα. Ένα κόκκινο και δύο μαύρα. Γρήγορα συνειδητοποίησε πως το κόκκινο ήταν του James και τα μαύρα θα γίνονταν επίσης κόκκινα αν τους έπιανε. Εκείνο που τον σόκαρε περισσότερο ήταν η φρέσκια τομή γύρω από τον λαιμό της, το αίμα της οποίας πότιζε το δέρμα και το όμορφο φόρεμά της.

"Νομίζω ότι κατάλαβα γιατί την λένε *Πριγκίπισσα της Γκιλοτίνας*!"

Τελικά, καθώς διέσχιζαν το δάσος, είδαν ένα μικρό ξύλινο σπίτι. Θα μπορούσαν να κρυφτούν εκεί. Και τότε, σε μια στιγμή απροσεξίας, ο Arnold σκόνταψε σε μια μεγάλη ρίζα δέντρου και έπεσε στο έδαφος. Προσπάθησε να σηκωθεί, αλλά ο πόδι του πονούσε πάρα πολύ. Πιθανότατα διάστρεμα. Αυτό ήταν κακό. Με αυτό τον ρυθμό, η Πριγκίπισσα της Γκιλοτίνας θα τους έπιανε σύντομα.

Blood, blood, blood,

All it wants is blood

Give the Guillotine,

A blood offering

Blood to slake it's thirst

"Να πάρει! Μας πρόλαβε!"

Το βλέμμα του στράφηκε αμέσως στον Henry, ο οποίος είχε παγώσει από φόβο στο άκουσμα του τραγουδιού.

"Henry τρέχα και κρύψου στο σπίτι!"

Ήταν πολύ σοκαρισμένος για να κινηθεί, αλλά τα δάκρυα έρρεαν ασταμάτητα από τα μάτια του και κουνούσε μηχανικά το κεφάλι του ως αρνητική απάντηση. Δεν ήθελε να εγκαταλείψει κι άλλο φίλο. Δεν ήθελε να γυρίσει στο σπίτι μόνος.

"ΦΥΓΕ! ΔΕΝ ΕΧΕΙΣ ΧΡΟΝΟ!"

Αυτό τον ταρακούνησε αρκετά ώστε να συνεχίσει το τρέξιμο ως το σπίτι μπροστά του, αφήνοντας τον Arnold στο έλεος της Πριγκίπισσας της Γκιλοτίνας.

So the blood that's for

The Guillotine's thirst is never quenched

Only thing it wants

blood, 

blood,

blood!

"ΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ!!!"

Ο

ήχος της αιχμηρής λεπίδας που καρφωνόταν στην σάρκα και οι κραυγές του Arnold φούντωσαν την ανάγκη του να ουρλιάξει, να κλάψει και να κάνει εμετό, αλλά το ένστικτο της επιβίωσης τον ανάγκασε να συγκρατηθεί και να προχωρήσει μέχρι το τέλος και να κερδίσει το παιχνίδι.

Για τον James και τον Arnold.

Όταν μπήκε στο παλιό σπίτι, το πρώτο πράγμα που έκανε ήταν να κλειδώσει την πόρτα προκειμένου να κερδίσει χρόνο. Γρήγορα έψαξε όλο το σπίτι απ'άκρη σ'άκρη για την κατάλληλη κρυψώνα, αλλά μάταια, δεν υπήρχαν έπιπλα ή ξεκλείδωτα δωμάτια για να κρυφτεί κι η Πριγκίπισσα της Γκιλοτίνας θα ερχόταν να τον αναζητήσει.

Ήταν έτοιμος να ενδώσει στην απελπησία, όταν ήρθε στο μυαλό του η σοφίτα.

"Μα φυσικά! Πώς και δεν το σκέφτηκα προηγουμένως;"

Χωρίς να το πολυσκεφτεί, πήγε στον επάνω όροφο κι από'κει ανέβηκε την σκάλα που οδηγούσε στην ταράτσα. Για καλή του τύχη, ήταν πλήρως επιπλωμένη και κατάφερε να φράξει την πόρτα με ό,τι έβρισκε μπροστά του. Στη συνέχεια, είδε ένα μεγάλο μπαούλο από ξύλο βελανιδιάς που, ευτυχώς για'κείνον, ήταν άδειο. Τότε, μπήκε μέσα στο μπαούλο, τυλίχτηκε μ'ένα μεγάλο σεντόνι, τοποθέτησε για κάλυψη ένα χαλί από τομάρι τίγρης, έκλεισε το καπάκι και περίμενε.

•~•~•~•~•

"... Και κάπως έτσι, φτάσαμε στο *σήμερα*. Όπως είπα και πριν, είμαι εδώ τόσο πολύ καιρό που έχω χάσει την αίσθηση του χρόνου, αλλά ο διώκτης μου ακόμη δεν με έχει εντοπίσει. Για την ώρα, είμαι ασφαλής, όμως μπορώ να ακούσω αχνά το τραγούδι της. Αυτό το απαίσιο και μοχθηρό τραγούδι που με καταδιώκει ακόμη και στον ύπνο μου. Κρυώνω, πεινάω, διψάω και νυστάζω. Δεν νομίζω ότι θ'αντέξω για πολύ.

ΘΕΛΩ ΝΑ ΠΑΩ ΣΠΙΤΙ!

Ωχ! Κάτι ακούω. Έρχεται από την σκάλα...

Αυτό το τραγούδι... δυναμώνει όλο και περισσότερο με κάθε βήμα...

Αυτή είναι... η Πριγκίπισσα της Γκιλοτίνας... έφτασε τελικά...

Την βλέπω από την κλειδαρότρυπα του μπαούλου...

Είναι ακριβώς έξω από την σοφίτα...

Συνεχίζει να τραγουδάει... κάνε λίγη υπομονή ακόμα, Henry! Λίγοι στίχοι σε χωρίζουν από την σωτηρία...

Μπήκε μέσα... κατευθύνεται προς το μπαούλο... Αυτό ήταν, θα με βρει... πλησιάζει όλο και πιο κοντά...

Βλέπω το μαχαίρι και τα τριαντάφυλλα... τώρα μόνο το ένα παραμένει μαύρο... το δικό μου...

Σταμάτησε μπροστά από το μπαούλο...

Δενθέλωναπεθάνωδενθέλωναπεθάνωδενθέλωναπεθάνωδενθέλωναπεθάνωδενθέλ~"

~ΤΕΛΟΣ~