|| Eivel ||

Parang tumigil sa pag-andar ang oras. I really didn't knew what happened. As if. . . there's an erȓ̶̨̧̛͓͔̯̭̪̯͍̣̮̎̓̀̈́̉͑̅̓̊o̸̡̨̰̺̓̀͗͐̌͌͗̉̌̑̆̔͜͜͝ŗ̸͉͇̳̘͚̩̗͖̻̀̿̒̿̓͑̐̓͐̃̏́̄̕̚ͅ-

-̵-̷-̷-̸-̶-̵-̸-̶

This is my third day playing with the weird kid who always eats yogurt sticks.

Sigurado akong hindi ko siya kaklase dahil hindi ko siya nakikita sa classroom namin. Sadyang nagkikita lang talaga kami tuwing uwian sa parke sa school.

Lagi kaming naglalaro rito tuwing uwian at kadalasang nasa duyan kami kapag napagod kami sa paglalaro.

"Don't you have any friends?" natatawang sambit ng batang lalaking katabi ko.

Kumunot ang noo ko sa sinabi niya at napaismid. Pareho kaming nakaupo sa duyan at nakatingin sa langit na nagbabago na ang kulay dahil sa palubog na araw.

"Who needs them? May mapapala ba 'ko kapag meron ako?" giit ko.

Tawa ang sinagot niya sa sinabi ko. Nanatiling nakasubo sa bibig niya ang yogurt stick at nagsimula siyang iduyan ang sarili. 

"Hmmm, they will play with you tho," sagot niya.

I looked at him and gave him an innocent look. "But you're already playing with me. So I don't need them."

Natigilan siya sa pagduyan at napunta ang tingin niya sa akin. He paused for a moment when our eyes met, then he flashed a smile.

"Then. . . I'll always play with you."

"It's a promise."

L̸̡̡̛̻͎͚̜͓̏̅̌̓̏́̂̓͌͐͝ͅi̷̧̡̲̘͇̤̝̣͇͉̠̐͜͜͜ä̷̢͇̪̰̜̖̝̻̝̪́̄̎̀͒̋̍͋͠r̶̨̢̡̛̖̯͚̜͕͎̹͉̳̝̠͎̙̭̖̦̋̈́̈́͆̇̋͒͒́͝͝.̸̝̫̼̱͚̝̬̈̓̐̒̆̋̓͌͊̓.̷̢̩͇̱͉̠̱̳͚͉̫̓̌̈̀̀̾̽̃̎̾̄̈́̓͒̓͌͌͝.̸̨̳̘͙͇̼̀̔͗͂̋̒̽͒̉̓̍́̽̚͝͠͝.̷̡̩̩̼̗̭̦͉̮͓͉̹̬̫͗̈͒͒̊͒̍̌̊̍͒̾́̕͝͝ ̴̰̰̦̝̜͇̩͕̰͚̙̦̂̈́̍͂͋͂̐̍̎͒̐͑̅͗̉̕ͅL̶̦͈̘̞͙͇̭̝̘͔̈́͋̎̉̓͘i̵̧̢͖̹͍̗͈̣͎̞̩̝̮̣̯̞͐̏̑͗̀̎̏̉̓̊̏̆͌̈̔͗͐̚͘a̸̜̹͑̉̿̓͋̒̐̄̂̌̅͑̾̔̋͐̚͜͠͝r̶̢̨̧̨̛̙͇̰̼̥͇͖̩̗̤͓͍͆̐̏̇̅̒̔̾̂͐͜͜.̷̢̧̥̻̣͇͈̹̰͇͈̳͖̞͓͓̣̝͓̌͑̆.̶̯̻̭̳͇̳̻͈̬͔̠̊̆ͅͅ.̴̢̛͉̮̻̘̖̮͔̪͕̜̮̙̦̖̦̞̩͐̋̉̌̑̽͗̍̓̄̓̚͝ͅ.̸̤̪̳̼̫̰̯́̅͛̈́̿̃̎͗͒̓͂͠ ̴̲̤͕̪͖̝̮̖͔̠͕̺̼̼͙̟̈̐͐̐́ͅL̷̢̧̢̧̟̭̰̞͇͚͔̤̝̜̫͓̜̺̑̋̏͑̌͗̉͗͆̾͆̃͝i̴̠̠̹̹͇̥͆͂͒̉͂͊̌̑̓̽̓̊̀̕a̵̪̣̽͐̉͊̎͛͛͆̆́̐͘r̷̡̨̢̧̧̬̝͈̦͍̞̤̭̳̰̲̱͒̋̽͂͊͛̋̈́̚͠.̵̢̦̗̳̮͕͈̟͉̹͎͓̻̫̖͔̣̮̿̋̒̽ͅ.̸̧͓̯̣̳̘͉͖̌̈́̐̆͐͂͂̋͋́̂͑̋͌̕͝.̵̨̧̨̛̺̺̲̖̼̯̳̭͕͖͎̰͌͌̌͒̈́̈̽͑̅̂͗͆̌͑̋̅͝͠.̸͎̤̘̳̞͇̙̹̳̝̍́͜ ̵̨̻̼̈́̄̌̎̈́̂͑̋L̶̡̺̯̺͖̙̣̘̗̠̺͎̯̟̇̈́͊̍̈̔̀́̋̾̎̋̏̊̔̕͠͠ͅȋ̴̢̨̠̪̪̠̭̹͈͕̞̳̭̣͗́̇̅͛̓̾̽̚a̵̝̙̳̪̾̓̓̾̍̈́̆́͂̒̏̿̚ȓ̷̻̰͚̥̝̼̩̠̝̱̤̰͓̖̳̰͐̄̈́͌̽͊̍̃́́̑̋͝ͅ.̸̧͇̼͚̘̆̏͛̉.̸̢̡̨̨̼̯̤̥̞̮͖͇̏̈́̈́̔͆̈́͊̊̔͑̒̚͜.̷̨̧͙̖̰̠͗̊̑͗̀̈́̅̚͠͝ͅ.̵̨̤̳͇̹̮̬̪̗̣̝̰̻̈́̇̆ ̵̗͎̦̠̦̯̹͍̤̯̳͇͙̩͕̩̙̖̽̏̑͊̈̒̈́͑͘͜Ĺ̶̢͎̥͉̯̂͒̔̈́̂́̕i̶̢̛̠̩͛͊́̈̊̈̄͊̓̂̍̈́̋̀͘͝͠͝a̷͓͔̥̔̓̅͒̈́̄̎̾̒͑̕͝͝r̶̙̮̬̃̈̐͛͒͌̀̆̌̿͌̃̾̎̐̊͝͠.̶̡̙̜̭͖̯̲̹͇̞̰͓̣̪͑̊͐̓͌͒́͋̄͆̿̓̓̾̚̚̕͘ͅ.̶̖͎̜̞̥̟̯͜͝.̷̨̡͔̜̻̀͗̈́͒͌̌̉͐̀̀͗̂̈́͛͜͠͠.̸̨̗̩̖̹̽̾̔̎̅́̊̄͋̚̕

Liar. . .

You left me. . . just like the others.

Hindi na 'ko magtitiwala sa iba. Gagamitin lang nila ako at iiwan kapag tapos na sila. . .

The only one that can help me is me. . .

I only have myself. . . myself-

-̵-̷-̷-̸-̶-̵-̸-̶

Ang bigat ng paghinga ko at at napahawak ako sa dibdib ko. Hindi ko magawang matignan sa mga mata ang Sphinx.

"You lost," sambit niya na may ngiti sa labi.

Paulit-ulit kong naririnig sa isipan ko ang dalawang salitang sinabi niya. Nanatili akong nakapako sa kinatatayuan ko at nakayuko.

I lost. I lost. I lost- I̶̛̲̐̏͒̌̓̋̍͊̈́̈́͐́̕ ̴̜͍͈̳̪̱̺̳̭̜̟͉̍ͅl̷̢͔̦̖̖̤̦̪̈̆͆̒̉̍̌̓͐́̃̆̀͗̒͐͒̚͝ͅo̵̧̤̩̘̻̲̭̩̼̼̯̣̱͌̉̈́̒̈́͋̔̇̓̈̅̕̚͜͜͠͝s̷̡̧͉͕͇̹̮͑͐̃́t̶̡̨̘͍͇̞̪̒͊̋̉̌͌̎̌̐̾̔̓̐̎͐̕͝͠͠.̶̡̧͖̫͚̲͖̪̥̫͖͇͈͙̜̫̽̿͜ ̸̡̛̛̻̜̭̰̖͉͇͐͑́̎͌͒̆͛̐̂̍̈́͛̋̓̚͘Ì̸̧͙͓̲̳͓̠̏͋̐̉̿̔͒͆̀ ̵̺̞̼̭̞̭͚̬̗̼̥̱͔͖͛̑̐̑͋̈̃̋̕͜͜͠l̸̨͙̥̼̖̹̗͖͕͍̎̋̅ͅơ̸̘̙̠̟̖̘̱͙̥͈̮̜̩̈́̽̌̑̓̓̿̃́͋̄s̸̢̢̼̟̬̩̱̗̙̰̝̠̙̦̥̫͛͑͆̉̆̓͝t̶̜͌͗̈́̆̎̃͆.̵͕̅͗̂̑̚ ̴̢̩̺̤́̐̌̂͌͐͛͋̈̀̃̄͋̿̈́Ȋ̸̱̬̈́̈́̓̀̽̓̅̃͘͝ ̴͎̫̤̆l̵̨̡̨͇̙̯̮̯̦̙͕̱͉̩͔̱̞̈́̈́͝o̸̭̐̀͂͑̅͝͝s̴̢̛̱̯͖̳̫̗̼̭̈́̍͛́̓͒̒͂ṭ̸͇̳͔͈̈́̀̿̃͆́̓͌̇͂̌̾͝.̵̧̨̥̠̩̯̟͇͔̱̖̠̜͚̭̻̱͗̋́̓̆͜ ̷̡̳͍̬̝̐͑̿̀̾͂̏̌̇̍̚̕̚͠I̵̢̡̨̛̭͇͈̹̬̤͚̳̪̻̟̺̲͗́̐̽́̄͛̃͆̌͋͂̈̋͜͜͝͝ ̵̨̨̝̰̝̼͕̭̠͈̤̝̲̯͔̖͚̉̒̀̊̂ļ̸̨̧̨̺͕̮̪͇̱͇̱̮̬͓̯͎̦̲̿͝o̴̩͇̱͙̳̟̾ṡ̶̨̫̲͔͉̺̯͓͚̺̈́̅̈́̅̏̐̌̒̓́́̍̃̃̈́̅͠͝ͅţ̶̛̺̯̦̦̙̘͚̭̜̹̥͔̲̯̻͚̦̱̊̽̋͐́̓̉̾̽͂̔̓́̚̚.̷̡̣̪̝̄͊̊́̍̚͠ ̷̲̹̙̪͇͉̱͇̖̫͕̟̰͚͚͋̑͘͜͜

"I'm disappointed, but not surprised." The Sphinx heaved a sigh. "After all, that's all you can do."

Nanatili siyang nasa harapan ko at pinagmamasdan mabuti ang nakakahiyang posisyon ko.

"Matapos kang pagkatiwalaan ng mga kasama mo? Puro salita ka lang," muli niyang sambit.

Para akong binuhusan ng malamig na tubig sa pwesto ko. My hands started trembling.

"Now, you're useless. . . you don't have any friends, everyone hates you— because you look down to anyone who's inferior to you."

"Talino na nga lang ang mapakikinabangan sa'yo, mawawalan pa ng silbi."

I can't utter a word. His words are starting to form like a huge wall— blocking me.

Sobrang bilis ng tibok ng puso ko at nagsisimulang bumigat ang paghinga ko. Nagsisipasukan sila sa isip ko-

You're useless y̶̡̧̧̖̱̭̘̭̟̣̫̟̘̯͕͖̹͎͗̒̿̀̓̍̑͛͝ͅơ̷̢̡̛͔̜͙͕͈͔̫͎͔͉̺̻̩̥͒̈́̎̊͆͗̚͠͝ͅú̶̙͔̦̟̰̮'̸̩̥̤̠̬͙͖̜̞̿͒̔͆̽̐͋̌̄̑̈́́͆͌̕r̷͔̠̯͖͕̥̒̈̈́̄̿͑̔͂̂̅̄͊͠ḙ̴̛̘̮̌̐͐̓̅̊̑͌̍̓̂͒͋̕ ̴̢̛̛̹̞̖̦̤̼̜̥̖͚͖͔̇̋͑̇̔̐̑̊̎̓̊̍̀̚̕͝͠w̴̬̫͛̍̎̈́̀̎͂͆͋̆̎̑̍͘̚ơ̷̬͖̘͊̓ͅŕ̵̢̧̡̛̛̮̫͙͇͖̝̻̻͖̻̠̹̥͔̃̈͗̍̉͛͋͒͌̑̍̎̆͝͝ͅť̶̢͍̤͕̦̻̗͔̉͌̓́̽̈́́̈́͐̐̕ḧ̴̡̨̢̯͓̯͓̫̤̺͙̭̱̜̞̣̹̩́͗̓̈̒͛͆͂̿͐̋́͂̑͗͐̕͝͠ľ̷̡̨͍̲͕͎̰̺͆̏͗͛̾̓̀͆ė̴̻̜̫̭̤͙̰͓̭̹̲̩̮͚̣̲̹̰̂͗̔̇͗̏̐͊̓̌̄͊͑̐͝͠͝s̶̡̛̤̤̗̬͈̤͓͂̍̍̀̈́́̉͋̆͒͂͒̿̐͠ŝ̵̠̥̗̻̤̦̖͆̉̅̾̓̋̏̒̆̾͛͆̌̈̕̚͘͜͠,̵̛͓͖͚͚͕̪͙͇͉̗̜͙̈̆͊͌͆̍̊͐̈́͛͋͘͝͠ ̷̧̨̦̙͓̹̱͉̘͇̗̞͑̆͌͆̀͑̄͆̔̂̑͋̚͝n̴͙̤̲͔̳̪͎͚̦̘͛̔̓̃͗̀̎͛̾͛̇̌̑̕̕͠͝ͅǫ̴̝͖̱̱̂̒̄̔̇͂̄̈́̒̇̊́͂̾̚͝ ̸̹̹͎̹̦͔̿̾̋͠ͅô̴̩̱̙̺̰͙̇̀́̐̀͌̓͛͊̈̍̓̈̕̚͝͝ͅņ̴̖̝̞̙̠̘͐͑͗͛̇e̴̩͚͔̫̮̒̄̆̒͐͋̌͐̏ ̶̨͖̖̯̰̱̜̥̦̘͑̍̒̇̀̂̇͗́͒͊̚͜͠w̵͓͈̮̤̩͙̲̔͂͌̓̈͋͂̈́̆̓̉̓i̶̢̛͖͎͑͐̈́̒̐̔̀̍̌̏͑́͌͋͠l̵̡̨̲͈̖͕̰̘̟̫̮̥̮͎̔̔́̈́̒̏̓̀̃͊͝͝ͅl̸̠̟̙̜̝͍͇̥͓̻͑̌̓̈́̆̽̓̿̒̎͊̃̍̏̕͜͜͝͠ ̷̩̻͎̙̫̬͆̒̍̍͑̾s̴̱̉̎̋̊̑̾̉̏̈͂̌͗̌̂̒̕̚͘t̵̹͖̗̮̝̯̤̬̘̫̳̾̈́̈́͂̌̀̌͜â̶̻y̶̢̛̟̤̩̰̘͕̝̲̖̣̦͉͚̝͉̫̪͐̃͛̾̈́̄͛̏̊͘͘͘ͅ ̶̡͔͈̗̟̰͕̘͊̂͛̉̀̏͆͒̅͊̀̋̈́̔̏̎̒͜͝b̷̧̡̜̤͍̥̙̣̙̥͉͖͇̖̳́͐̑̎͒̄̄̎̈́̕͜ͅy̸̭̝̓̊̿́̂͝ ̵̘͖̣̼̳̖̳̤̦̺̼̤̣̗̞̮̋̽̋̑͐͛͋̀̇͐̿͊̚ͅy̸̡̡̛̪̹̙̯̣̪̮̘̘̯͖͎͖̫͉͉̹̅̇̾͌̌̐́͌̀́̈́͆̓̕͘͝ỏ̴̦̱̰̳̲̻͇̼̝̭͐̀̓̿̀̈́̔̐̌̐̃̏̾̚͝ͅù̵̢̠͚̥̰͐̐̋̇̀̕͝r̶̛͉̔̔̾̈́̿͊̀̇͛̔̌ ̶͕̝̞̻͋̚͠ͅs̵̡͉̘͖̲̑̈́̊͑̇̄̀̀͑̓̾̊̈͘͘͠͝į̸̘͚͖̪̤̤̩̤̦̟͗́͑̍̂̂͂̆̔̑̆͌̍͆̓̍̕͝ḏ̷̡̨̥̣̝̖̗̬͙̭͔̲̟͕͕̝͇̰͑̎̅̌̀̂̕è̵̞̱̰̊̾̃͂̓̎̓̀͗̍͛̇͘͘͠͝-̵̧̨̛̦̻̬̫̳͉̟̫̯̺͖̜̇͜ͅ ̴̨̫̬̼̼͋̿̈̐̅͊̋͗͋́͐̑̿̾̂̐̚y̷͖̼͙̬̗̪̬͍̬̔̍̀͛͋͆̈́̈̎́̓ơ̶̖̟̞̠͍̺͇͍͈͈̘̦̣̩̘̰͚̽̐̿̔̾͜u̴̧̢͖̗̘̞̭̱̙̜̻̼̪̝̜͇͗̓̉̎̋'̸̧͙͚̥͇̖͓͔͈̟͔͍͉̫͕̩̤̚ŗ̸̧̥͐͆͠ē̷̗̱̭͎̲͎̖̰͓̫̳̼̦͔͐̓́͘ ̷͖̲̦̣̐̏̚a̴̛̮̠̬̳̹͑̔̑̽͒͗̅̎̀͘̕͠ņ̷̢̡̛̞̦͖͓̳̺̝͙͍̀̃̏̀̍̍͘ ̴͈̼͕̙͈̦͆̊̄͑͐͒̈̆̌̿̈́͊̏̐̑̈́͘͜͠e̷͖̱͔̤̬̪̞̱͙̹̞̫̾͑̒̅̈̈́̒̍̋̔̈́̕͝y̶̢̡̺͈̦̭̹̝̦̿̓͛͂̄͐̔̈́̑͝é̸̺͇̥̞͉͎̙͎̞̜͙̦̩͕̪̙̦̺͔̅͛͂̋̅̿͊͂ş̸̨̧̡̛̥͈̯̯̖̣̥͇̤͓̙̺̹̤̓̈́̈́̑̓͊͋̽̅̚͝ȏ̵̳̙̘̼̺̈́̊͝r̴̢͍̯̣̩̥͙̹̈́̊͊̈́͌̀͛͑͊͐̊̉̇͘͠͝e̶̱͕͉̼͉̭̫̍͊͊͗́͋̈̊́͋́̋-̸̢̳̲͓͇́́͝͝ ̷̨̛̀̈́́̀͐͑͋͒̈̈́̑̉̍͝͝͠y̸̢̛̛̳͍͓̘̖̬̗̼̩͇̦̪̪̜͔͗̾̽͐̄̂̄̀̈́́̇́̀̌͒͝͝o̴͓̫̫̤̖̗͇̘͈͖̔̾͊̋̓u̶͇̻̪̗͌̏̓̈́̈͠ͅͅ'̷̧̡̧̗͍͙̫͉͖̗̟̝̲̝̫̞͒̈̇̃͋̀͒̄͐̋̅̕̚͘̚͠͠͠r̶̛͎̙̠̗̔̎͂̐́̑̓́̀̐̎̚̕͝͠ę̵͉͈͉͓̻̞̱̪͇̞̹̺͑ ̴̨̹̦̠̫̳̹̠̀͋͋̇̆̚͜n̴̪̜͍̳̤͓̙̭̪̻̦̰̤͉̈́̀̆͒̋̽̌͑̆ͅò̷̙̰̰̾͌̃̃͑̏̽̅͆̊́̇̉̏͆̚ͅw̸̟̯͋̓̅̎͛̉̈́͆̀͐͗̐͆͘͠ ̶͎̩̙̫̜̥̣̘̫̭͍͔͖̼͊͗͆́͂̾̊̅́̑̂͆͘ų̶̛͚̘̦̙̻̯̐̑̓̉̀̈́̄̐̈̕͜ͅs̷̮̙̺̬̙͋̈́̑̂̋̀̏̄ȩ̷͉̔͑̆̂l̵̡̨̧̢̢͈̫͉̹͎̟̬̝̙͖͉̊̀̐̊̕e̵̢̛̠̬̺̻̹͔̝̱̜͕̘͉̅̑̏̋̈́̓̓͐̈́̊̀̈́͌̐̚͠s̷̡̤͙͍̞̞͔̼̳̺̲͈̺̰͓͛͛͆̀̒̀̀͂̄̒͂̓́̇͜͝͝s̸̡̳͎̩̦̤͇̘̗͖͔̮̳̉̋̂̑͆̒͛̍̈̉̔̂̕͝͠ͅ-̸̧̹̖̥̬̼̹̖̜̜̟̮͌̒̄̚ ̸̧͇͙̩͍̱͇̳͎̬̔̆͆̍̄͑̈́́̀͒̄́͛͘̚ỷ̴̗̥͓̻͉̜̱̠̮͎͚̲͎̬̝́̓͒̆̂͗̈́͜o̶̳̿́̈́̔̊̔͂̏̑̃̆̄̈̌͆̀͆͠ư̴̧͍͍̠̲̦̻̜͎̟̮̥̈͊́̃͝'̸̠̊̈͗̊́͛́̓͊͒̓͝r̶̩͓̥̦͓̦̩̓̄́͘̚ę̷̨̨̭̩͚̲̱͍͕͕̀̿̀͌̌͌ ̸̧͉̙͎̤̘̙̗̈́̈́͛̀͆̅̋̉̿́̃̓̽͌̉̑̎͜ȧ̵̜̝̼̝͉͎͚̗̯̂͛̾̽̌̓̀͋͌̉͘̕t̴̛̬̜̝̙̍̌̋̃̏̅̓̃̿̓̔́̚͘͠͝ṯ̸̢̢̡̬͓̩̱̫̝̺̰̫̭̩̥̱̥̅̀̆̀̑̒͐̒̎͒͘ͅį̸̝͇̟̰̺̣͎̯͈͔̼͖͍͖̌̋ţ̴̰̲̖̻̪̮͍̿̚u̶̧͖̥̘̟̺̯̟̹̖̩̙̖̇͐̋̌͋̆͊́̎̉̈́͝͠d̸͍̱̜͈̮̤̞̪͉͎̹̘̼̤̬͒͂e̶̖͓̬̣̓̆͐͗̍́̓̀̐͛̇͌̕̕͠ ̷̺̳̻̻̘͍̻̬̘̺͙͕͉͚͚͖̿̎͌͊̋͊̿̐̕͝ͅs̴̡̧̫̝̖͙̭̬̖͈̗͉̳̋̈́̅͋̿̄̇̉́̃̓̌́̀͛̌̊̚͠u̶̧͕̰͓͕̹̙͍̹̦̓̊̓́̀͆͋̑̽c̸̡̫͔̪̱̤̮̰̠͈̙̜͕̼̀̆̐̈͂̏͑̂͗̾͆̇͌̈͂̔̾͝͝ḳ̷̢̧͍͓͍̫̤̹̖̺̱̻͎̩̠̜̓̋͗̋͝ș̵̡̧̗̪̖̼̬̱̬̯̥͙͔͙̈̒͌̔̃̍̾́͘̚͠͝ͅͅ-̵͈͔̩̳̪̺̺̤̥͆͘͝

I bit my lower lip to stop myself from crying.

Sina Kid- 

Nasa likod ko sila— anong tingin nila sa akin ngayon?

Are. . . they judging me? Do they look disappointed?

I ruined. . . their trust-

Si Sage? Is he. . . looking at me?-

Mariin ang pagkakagat ko sa ibabang labi at nagisisimula na itong dumugo. Unti-unting humihigpit ang pagkakasara ng kamao ko.

I'm having panic attacks. I'm losing my sight.

A person who only have their brains and still can't use it, are useless. Then, if I can't score, what am I going to do? What's my use? It's the only thing I can. . . do.

I. . .

I just want to disappear-

"Ya!"

"Eyo!"

It felt like time slowed when I felt a warm hug on my shoulders from behind. Together with a soft creature who jumped on my shoulders and hugged my cheeks with his soft little hands.

Napasinghap ako nang marinig ang mahihinang pagtawa nila kasabay ng pagyakap sa 'kin.

"Eyo! Sobrang angas mo Eivel!" halos maiyak na sambit ni Kid habang nakasabit sa likod ko.

"Eival-ya! You're the best woman-ya!" dagdag ni Potchi na umiiyak na.

Hindi kaagad naproseso ng utak ko ang mga sinabi nila. Natulala ako sa pwesto ko at naiwang nakaawang ang bibig. Natauhan na lang ako nang makita ang paghakbang ni Sage sa gilid namin habang nasa Sphinx ang tingin.

"The game has ended. It means we're now allowed to communicate with her, right?" walang gana niyang smabit.

Hindi niya hinintay ang sasabihin ng Game General at nabigla ako nang lumapit siya sa 'kin.

Without looking at me, Sage patted my head. 

I was stunned and taken aback by what he did.

"Nice game, Miss Genius."

Hindi ako nakasagot at naramdaman ko ang pagtutubig ng mga mata ko. Unti-unti akong tumango sa sinabi niya. Kid and Potchi started cheering me up once again.

Napunta ang tingin ko sa Sphinx na bakas sa mukha ang pagkairita habang pinapanood kami. Walang ekspresyon siyang hinarap ni Sage.

"I challenge you," walang kaemo-emosyong sambit ng kasama namin.

Pare-pareho kaming napasinghap nina Kid at Potchi sa narinig. Mabilis akong umangal sa sinabi ni Sage. "H-Hey-"

Hindi ko naituloy ang sasabihin ko nang pasukan ni Sage ng bagong bukas na lollipop ang bibig ko. "I can do this, no need to worry," pagpapagaan niya ng loob ko.

Hindi ako nakaimik nang magtama ang mga tigin namin. Hindi ko na nagawang makasagot nang lumapit si Sage sa Sphinx. 

"E-Eyo, Sage. . ."

"Sage-ya. . ."

Kapwa ko ay hindi rin inaasahan ng mga kasama ko ang inakto ni Sage. Napalunok ako nang malalim.

Gusto ko siyang pigilan. . . pero nang magtama ang tingin namin kanina ay alam kong hindi ko na siya mapipigilan pa.

Sage looks so serious right now. Kinagat niya ang lollipop na subo-subo niya at inalis ang lollipop stick na natira sa bibig niya.

His hands are inside his pockets and he remained expressionless.

"Hmm? You want to challenge me?" natatawang sambit ng Sphinx habang nakataas ang kanang kilay.

"Matapos mong malaman ang kaya kong gawin? Matapos mong makita ang ginawa ko sa pinaka-matalino mong kasama?" madiin niyang dagdag.

He leaned closer to Sage's face. "Hindi na katapangan ang tawag diyan— kahangalan."

Nanatiling walang ekspresyon si Sage kahit katapat na niya ang nakakairitang mukha ng Sphinx. He licked his lower lip and looked at the Sphinx, dead in the eye.

"Are you done? Can we start now?"

Natigilan ang Game General sa sinabi niya. Pero kahit gano'n pa man ay hindi nawala ang nakakairita niyang ngisi.

"Very well, but. . . if you lose. . ." His smirk widened.

"Just like the girl player before, you'll remain in this game— forever."

Nagsitaasan ang mga balahibo ko sa katawan sa narinig. Pero kabaliktaran ko ay wala man lang ekspresyon na pinakita si Sage.

To be exact— hindi nagbago ang ekspresyon niya.

He's mad. He's so mad.

"Understood. And if I win, we'll take that girl player back. . . and-"

"I want your fucking face in the ground, begging for forgiveness to my teammate."

✘✘✘