Ihor krąży wściekle, prawie nie odrywając od ust fajka. Jesteśmy przy kiblach, na tyłach jakiegoś budynku, co wygląda jak stacja benzynowa. Bielona, nierówna ściana z cegieł, smród benzyny, słychać dźwięki ulicy. Ja siedzę na murku, Saszy nie widać.

– Przez tę twoją cizię prawie nas zgarnęli! – irytuje się Ihor.

– Nazwij ją tak jeszcze raz, to cię zajebię – mówię, przyciskając koszulkę do rozkwaszonej gęby. Materiał lepi się od krwi.

– Załatwiajcie sobie takie sprawy gdzie indziej, dobra?! – Celuje we mnie papierosem. – Umawialiśmy się! Krótkie, czyste akcje!

– Nie dramatyzuj, nawialiśmy – odpowiada się samo.

Czuję się bardziej jak obserwator całej sceny, choć ten paskudny ból rozciętej wargi, zwłaszcza jak gadam, przypomina mi, że to moje ciało.

– Cudem, kurwa! I tylko dzięki Jurce.

Sasza wychodzi z kibla, wycierając ręce w spodnie. Ona też z muchami w nosie. Gapi się na moją zakrwawioną koszulkę, ale nie komentuje. Pewnie by jeszcze poprawiła. Ihor jej ostentacyjnie nie zauważa, wywala kiepa i kiwa brodą.

– Pokaż.

Odsłaniam gębę, a on się krzywi.

– Do szycia, chyba że się chcesz całować z dwiema ciziami na raz.

Zwijamy się i tłuczemy rozklekotanym zbiorkomem, a potem krążymy w labiryncie podłych uliczek. Miejsce, do którego docieramy, wygląda jak salon tatuażu. Jakieś dziwne krzesło, mocna lampa, a na ścianach plakaty ze wzorami i oprawione w ramy zdjęcia wytatuowanych lasek. Sasza zwala się na skórzaną sofę, żuje gumę i wyciąga komórkę, jak naburmuszona nastolatka. Zajebiście. Na to właśnie czekałem. Po to robiłem z siebie idiotę i zawracałem dupę lasce z baru, żeby teraz oglądać Saszy foch. I jeszcze ten wkurwiony Ihor. Kiwa mi brodą, że mam siadać, a ja już wiem, co będzie dalej.

Dosko-kurwa-nale.

Smród jakiegoś dezynfekującego paskudztwa, piecze, jakby mnie szerszeń ujebał. Umysł ewakuuje się uszami, oczami, nosem, wszystkimi możliwymi otworami. A to dopiero początek. Bo teraz będzie szycie. Będzie mi wbijał w te usta igłę chirurgiczną, przeciągał, dociskał, żeby się rana nie rozłaziła i to wszystko na żywca. Jestem pierdoloną ciężarówką pełną medytujących mnichów i wietrzykiem sunącym nad polem pszenicy. Sasza gapi się na mnie znad telefonu, więc zachowuję całkowity poker face, gdy Ihor przebija moją wargę. Łapa mu drży od tego skupienia, w gębie ma fajek i ten pieprzony dym leci mi prosto w twarz. Jestem ciurkającym łagodnie źródłem i nieskończonym szumem kosmosu. A ból jest tylko stanem umysłu.

Jestem Ivanem, nie jakąś miękką frytką. Ponurym Ruskiem wytatuowanym po zęby. Włażę bez liny na drapacze chmur i mówię lasce, że wyrucham jej z głowy tamtego typa. Patrzę jej w oczy, w tych eksplozjach bólu, ale ani drgnę. Świadomość Maksa gdzieś głęboko wewnątrz płacze, krzyczy i mdleje. Można płakać. Można płakać będąc facetem. Świat ci to powtarza, a potem nikt nie chce oglądać twoich łez. Nikt nie akceptuje emocji innych niż gniew. Nawet, jak twierdzą inaczej.

– Wyglądasz jak po botoksie – mówi sękaty Rusek, odchylając się i patrzy na swoje dzieło.

Wypycha usta i mnie przedrzeźnia. Sasza wraca do przeglądania swojej komórki. Ihor smaruje mi gębę jakimś tłustym gównem.

– Wojla! Jak mówią Francuzi!

– Dzięki – burczę.

Trudno mi się gada przez tę gębę. Na szczęście zęby całe.

– Zbieramy się. – Trącam kolano Saszy.

Wbija we mnie wzrok i wstaje, tak strasznie ostentacyjnie niechętnie, że mam ochotę zerżnąć ją za karę.

Po drodze zahaczamy o lumpeks na rogu. Biorę pierwszą z brzegu koszulkę w moim rozmiarze. Czarna, z grafiką w stylu starych gier na Atari. Sasza przegląda rzeczy z wieszaków. Podoba jej się sprana różowa bluza z kapturem. Po grafice z Barbie na plecach, zostało tylko vintage wspomnienie i wygląda creepy. Kupuję jej tę bluzę, zakładam koszulkę i się zwijamy. W metrze trzymam ją na kolanach. Opiera głowę na moim ramieniu. Dalej siedzi w tej komórce, ale jest lepiej. Czuję.

Dopiero w domu wyrywam jej telefon i wsadzam w tylną kieszeń jeansów.

– Oddawaj – mówi, patrząc na mnie lodowato.

Próbuje mi go zabrać, ale nie pozwalam. Stoi tak, z zaciśniętymi ustami. Na w pół w snopie dziennego światła, na wpół w mroku. Przyciągam ją i oplatam ciasno rękami. Demonstracyjnie odwraca wzrok.

– Jesteś moja – mówi się samo. – Nawet, jeśli pieprzysz się z innym. – Zmuszam ją, by popatrzyła mi w oczy. – To nic nie zmienia, rozumiesz?

Zadziera wyniośle brodę. Maks już popadłby w rozpacz, gdyby patrzyła tak na niego. Przeprosiłby i uciekł do piwniczki swojej rozpaczy.

Ale jestem Ivanem.

Ivan potrafi znieść to spojrzenie i wie, że może pociągnąć ją w mrok, tam gdzie wśród wypalonych świec, na podłodze leży materac. Sasza mu pozwoli, choć na twarzy będzie miała pogardę. Pozwoli mu, żeby zdarł z niej ubrania. Pozwoli pchnąć się na łóżko, choć zdzieli go za to po twarzy, a gdy będzie ją całował, ugryzie go w tę piekielnie bolącą wargę. Będzie ją pieprzył, cały czas patrząc jej w oczy. Władczo ale ze spokojem, trzymając za szyję. Aż do końca.

Leżę i patrzę, jak zbiera swoje ubrania.

– Dokąd? – pytam.

– Nie twoja rzecz – mówi, znajdując moje spodnie i wyciąga z kieszeni komórkę.

Twarz i pierś podświetlone na niebiesko. Reszta ginie w ciemności.

– Wrócisz?

– Nie sądzę.

Słucham jak bierze prysznic, jak się ubiera, a potem robi sobie kawę. Na telefonie siódma i wiadomość od Sary, że palant ze mnie. Odpisuję, żeby się nie wkurwiała i że wieczór aktualny. Wciągam spodnie i idę do kuchni. Sasza jednym haustem wypija espresso. Maluje usta bezbarwną pomadką i wrzuca ją do torebki. Założyła tę nową bluzę, co jej dziś kupiłem. Próbuje się obok mnie przecisnąć, ale ją zatrzymuję i zlizuję jej tę pomadkę z ust. Ma owocowy smak.

Odpycha mnie i mówi:

– Baw się dobrze.

Uśmiecham się krzywo.

– Do zobaczenia rano.

– Jak tam, Maks? – pyta Żewrakow, gdy wychodzę z łazienki.

Patrzę rozproszonym wzrokiem gdzieś w przestrzeń.

– W porządku.

– Jutro będziesz sam – przypomina mi.

Potakuję.

– Wysłałem twój numer testerom, jakby ktoś potrzebował odwołać last minute. Wiedzą, że będziesz za mnie.

Ta informacja przebija się przez chmurę, w której tkwię. Ona wie. I ma mój numer.

– Zamieniłem miejscami Sarę z Patrykiem – mówi swobodnie, jakby nie było w tym zaszytego żadnego przekazu. Żadnego „zrobiłem tę roszadę, żebyś miał Sarę na samym końcu. W piątek".

– Masz z nią jutro ostatnią sesję. Potem będzie do mnie przychodziła na początku tygodnia. Oddam ci Alicję, tę od klimatów Tima Burtona.

Kiwam głową.

– Poradzisz sobie. Duży jesteś.

Wydaję pomruk na potwierdzenie.

– Co jest, Maks?

Nic nie mów.

– Nic. Wszystko OK – odpowiadam.

Gapi się na mnie, z rentgenem w oczach i obraca w ręce telefon. W końcu zabiera plecak i wstaje. Bierze moją rękę i kładzie na niej klucze. Zerkam na nie wciąż zanurzony w Baśni Tysiąca i Jednej Nocy.

– Zmyj podłogę – mówi Aleks, zamykając moją dłoń. – Kombinezony ogarnąłem. Rozwieś tylko swój. A klucze to pana Darka, jasne?

Potakuję raz jeszcze.

– Baw się dobrze – mówi, klepiąc mnie po twarzy.

– Do zobaczenia rano – odpowiadam automatycznie.

Nie wychodzę z tego rozproszenia ani wieszając kombinezon, ani zdając klucze, ani jadąc do domu tramwajem numer pięć. Trwam w nim również, gdy stygnie woda w wannie i myślę jak dobrze mi było w tej roli. Jak dobrze mi było w nie byciu sobą. Po raz pierwszy zdołałem się odkleić. Myślę też jak inna była dziś przy mnie Sasza. Chyba pierwszy raz w życiu naprawdę czułem się przy dziewczynie facetem.

---------------------------------------------

Like it? Rate it!