Ze stopt met denken en rent
Ze pent elke gedachte neer
En elke keer slaat ze de bruisende woorden achterover
Ze laat ze achter en verdwijnt uit het zicht

Ze speelt met de gedachte
Een stem die alles verzacht
Terwijl ze wist dat ze het zelf kon
Ze verzon excuses en zong
Ze was jong en verdiende het fouten te maken

Denkend dat de wereld te groot voor haar is
Ze heeft al zoveel meegemaakt, zoveel gezien
Geeft en geeft maar ze vergeet
Gekleed in een doek vol gaten

Ze weet niet hoeveel mensen naar haar kijken
Wensen om zoals zij te zijn, dapper, bewonderingswaardig
Zelfs al zien ze de pijn achter die glimlach
Ze kent wel tien tegenargumenten

Ze vraagt zich af of ze ooit onafhankelijk zal zijn
Ooit dooit het ijs en kan ze zichzelf laten zien
Een reis naar huis waar dat ook mag zijn
Ze kruist wegen met mensen, ze leert vergankelijkheid kennen

Nooit zal ze haar eigen woorden vergeten
Maar ooit zal dat iets goeds zijn