Yalın ayak koşmak,çöl sıcaklığındaki zeminde.Mekanı zamanı hiçe sayıp,koşmak.Kendin olmak.Ama sadece kendin.Gömleğin senin zevkinken çorabın annenin zevki olmasın.Tepeden tırnağa kendin olmak.

Kendi kelimelerinle sevmek.Kendi ayaklarınla onca varlığı hiç edip teke indirmek.Onca fuzuli kalabalık içinde bir kişiyi aramak.Ona koşmak.Onu bulduğunda hayatının manasını bulmuş olmanın telaşını sinende hissetmek.

Nasıl sevilir bilemenin ölümcül sancısı peydah olacaktır devamında da hakkıyla sevebilmenin bedbaht sancısı nefesini yoklayacaktır.Çöl dedik.Çölde koşacaksın.Kolay olmayacak.

Su arayan bir bedevi gibi her yerden her şeyden soyunup su arar gibi arayacaksın,fuzuli kalabalık içinde mevcudiyetiyle papatyalar doğuranı, kurumuş çölde.

Aramanın hal bilmez ferman dinlemez sancısı elbette son bulacaktır.O son bulmasa çöl son bulacak.Son muhakkak.Bitiş hakikat.

Ve Parmak uçlarını temiz,tertemiz bir buseyle örtmek.

{N.N.K}