Kan götürüyordu tren garını
İnsani kalabalıklar hiç ediyordu mevcudiyetsizliği
mermerden bozma taş kaldırımlarda.

Ulu orta meydana açılan dar geçitte
Birbiriyle hemhal oluyordu köpekler
Onlar utanmıyordu aşikâr olmaktan bizde onlara cesur nazarlarla eşlik etmekten utanmıyorduk.

Diyorum ki
Bencesi sallandırılmış fikrimle
Böyle böyle
Birileri günahları aşikâr etmekten utanmıyordu
Birileride susmaktan
Böyle böyle yırtılıyordu haya perdesi
Bundan gayrı iman zedelenip ağır yaralara ev sahibi oluyordu.

Derken
Sabahın altısında
Bir davet duyuluyordu
Tekrar etti üç defa
'Haydi kurtuluşa!'
Namaz dilekçe olarak arz ediliyordu kurtuluşa.

Bir adam sesini yükseltti
"Allah yok!
Biz inanmıyoruz!"
HasbunAllah!*
Kim onlar?

Ben ise yine bir sıtmaya tutulmuş gibi titriyordum
Kalkıp adamın boynunu mu vursam?
Oturup arzı titretecek değerde ağlasam mı yanan dünyalara?
Yoksa sessiz mi kalsam?
Diye düşünürken.

Neticede  susuyordum
Ve yangını körüklüyorum.

{N.N.K}

*Allah bize yeter.