Sissend keek de donkergrijze kater de kinderen voor hem aan, die hoog boven hem uittorenden. Zijn staart stond recht overeind, zijn haren waren omhoog gaan staan en zijn oren lagen plat in zijn nek, terwijl hij met ontblootte tanden naar de reuzen boven hem staarde. Een oranjeharig meisje met een zwarte huid glimlachte haar schijnende gele tanden bloot, op een manier dat de haartjes in je nek recht overeind gingen staan. Haar felrode ogen schitterden kwaadaardig toen ze haar hand naar het doodsbange wezentje voor haar uitstak, terwijl ze ondertussen een jongen met helderblauw haar en een fuchsia roze huid hardhandig opzij duwde.

"Kom eens hier, kleine demoon," fluisterde ze grijnzend, waarbij ze tanden zo scherp als die van een haai liet zien.

De kater reageerde hierop door zijn rug te bollen en een zachte grom steeg op vanuit het diepste van zijn lijf. Doodsangst en paniek stroomde door zijn aderen, wat ervoor zorgde dat er kleine bliksemschichtjes rond de zwarte hoorntjes op zijn kop dansten. Instinct nam het over en met uitgeslagen nagels haalde hij uit naar de hand van het meisje, maar in plaats van terug te trekken schoot haar hand juist naar voren en met een beangstigende snelheid ontweek ze de poot, waarna ze zijn nekvel vastgreep en hem omhoog tilde. Met een tevreden glinstering in haar ogen bekeek ze het spartelende wezen, die zacht piepte van de schrik.

Zijn hart sprong bijna uit zijn borstkas en hij klauwde in paniek om zich heen, terwijl zijn donkerblauwe ogen de ruimte doorschoten, op zoek naar een uitweg. De ruimte waarin ze zich bevonden was rechthoekig en de donkergroene verf bladderde van de muren af, wat wees op de ouderdom van het gebouw. Een schemerig paars licht drong door een vuil en stoffig raam heen en belichtte een paar half uit elkaar gevallen tafels, die ooit waarschijnlijk hadden gediend als schooltafels.

Zijn blik viel op een roestbruine deur die half uit zijn hengsels hing en hoop lichtte op in zijn ogen, voordat hij een lang meisje met donkerpaarse haren opmerkte, die tegen de deurpost aanleunde en een kartelig mes nonchalant in haar hand vasthield. Ondanks dat ze erg jong en onschuldig leek, was er geen twijfel mogelijk dat ze wist hoe ze het ding moest gebruiken en de sluwe blik in haar ogen versterkte dat slechts.

De paniek stroomde nu ongerept door zijn aderen en hij bleef maar spartelen, maar het had geen nut, het meisje liet niet los. Ze grinnikte zachtjes, terwijl ze met een geamuseerde blik de worstelingen van het beestje in zich opnam. Lichtelijke arrogantie schemerde door in haar stem toen ze hem vertelde: "Probeer zoveel als je wilt, Elkynor, het heeft toch geen zin. Je weet dat we je elke keer toch weer pakken en eeuwig wegrennen gaat niet. Ooit zul je je lot moeten accepteren en dat weet jij maar al te goed."

Even pauzeerde ze en ze keek hem aan met een serieuze blik in haar ogen, om er zeker van te zijn dat die woorden tot hem doordrongen. Elkynor was ondertussen gestopt met spartelen en staarde terug, met een vastberaden en licht uitdagende blik in zijn ogen. Nooit dat hij zich daarbij zou neerleggen, hij verfoeide het!

Een zacht gegrom steeg op uit zijn keel, maar dat werd overstemd door de luide en opgewekte stem van het meisje toen ze weer begon met praten: "Ik moet je wel nageven dat het slim van je was om je te verstoppen in een oud en verlaten schoolgebouw, waar tegenwoordig toch niemand meer komt. Je hebt ons een heel schoolreisje laten maken!"

Met een ingenomen blik vanwege haar woordkeuze keek ze rond, maar voordat ze verder kon gaan nam de jongen met de felblauwe haren het woord al: "Kappen met al die onzin, Lima," zei hij tegen haar op waarschuwende toon. "Maak hem nu maar gewoon bewusteloos, dan zijn we klaar hier."

Met een ongeduldige blik in zijn ogen keek hij Lima aan, die op het punt stond te protesteren, maar nu besloot het meisje met de paarse haren zich ook in de discussie te mengen.

"Hylkeon heeft gelijk, Liems. Vergeet niet dat we morgen alweer terug moeten zijn met de katdemoon."

Met haar ogen rollend snauwde Lima hen toe: "Oké,prima, wat jullie willen."

Vervolgens legde ze haar vrije hand met de vingers gespreid op de kop vanElkynor, de puntige hoorntjes ontwijkend. Binnensmonds mompelde ze een paar onverstaanbarewoorden en hoe wanhopig hij het ook tegen probeerde te houden, hij kon nietvoorkomen dat zijn bewustzijn naar dat zwarte gat afgleed en de duisternis zijnblikveld innam.