HET MEISJE IN DE SPIEGEL

"Spiegels"

Groenbruine ogen ontmoetten groenbruine ogen en ze staarde in het glanzende, licht weerkaatsende oppervlak voor haar. Ze zag haar eigen spiegelbeeld, met imperfecte huid en lang, golvend lichtbruin haar, maar tegelijkertijd keek ze er dwars doorheen en zag ze totaal iets anders. Wat als er een wereld voorbij de spiegel was? Wat als zij daar niet meer dan het spiegelbeeld van iemand anders was? Ja, wat als... Wat als gebeurtenissen anders hadden gelopen? Zou zij dan nog de persoon zijn die ze nu was?

"Overal spiegels"

Tijd ging door, maar voor haar stond het stil. Ze rook de frisse lucht van haar kamer, waarvan de verwarming het allang had begeven, en kippenvel was al aan het verschijnen op haar armen. Een wrange glimlach gleed over haar gezicht, terwijl ze in de spiegel keek. Wat als dat meisje daar in de spiegel helemaal alleen was, door allerlei spiegels omringd? Overal ogen die naar haar staarden, zonder dat zij wisten dat er werd teruggekeken.

"Haar eigen spiegelbeeld"

Misschien leken al die verschillende ogen, die toch hetzelfde waren, wel op de blik van een monster die zijn prooi zag. Ze wist het niet. Ze zou het nooit weten ook. Met haar handen wreef ze in haar ogen, haar spiegelbeeld deed hetzelfde. Was het vermoeiend, om altijd anderen, die toch haarzelf waren, te moeten spiegelen?

"Volledig verwrongen"

De vragen dwaalden door haar hoofd, nieuwe werelden borrelden op in de eindeloze rivieren die erin en erdoor stroomden, en toch kon ze de realiteit niet vergeten. Haar oren hoorden woorden, maar die woorden werden meegesleurd door de stroom, om vervolgens om te draaien.

"Staarde haar aan"

Zijzelf haatte het als er ogen op haar gericht waren, als mensen hun ogen over haar lieten glijden, over haar gedrag, en dan zouden ze oordelen, oh, ze zouden zo hard oordelen. Zelfs als er iets goed was gedaan, alsnog zou er kritiek volgen, dingen die beter konden voor een volgende keer.

"Van alle kanten"

En het zou maar doorgaan, een onophoudelijke woordenstroom, oordelend, invullend waarom zij iets zou hebben gedaan, en ze haatte dat uit de grond van haar hart. Ze wilde geen ogen op haar hebben, als die niks anders dan het oppervlak zouden zien, als het niet eens zou opkomen dat zij misschien een oneindig diep meer was, in plaats van een kleine rivierenstroom, die niet dieper dan een halve meter was.

"Zwart begon omlaag te druppen"

Zou het ook zo zijn voor haar spiegelbeeld? Zou zij ook die ogen haten? Was zij ook onzichtbaar geworden, of kon ze dat niet? Want zijzelf bleef zo onzichtbaar mogelijk. Geen ogen, geen oordelende woorden, als ze een van zovelen was. Als ze een niemand was, niet meer dan een gezicht in de mensenmassa.

"Langzaam maar zeker"

Een frons verscheen op haar gezicht, terwijl ze een vermoeide zucht slaakte die meer zei dan een duizend woorden konden. Haar schouders zakten naar beneden en haar ogen ontmoetten die van haar spiegelbeeld, die haar aankeken met een blik die oh zo veel, maar tegelijkertijd helemaal niks, zei.

"Over de spiegels heen"

Ach, hoe moe ze ook was, rust kreeg ze niet. Het meisje in de spiegel glimlachte bemoedigend naar haar, eruit ziend alsof ze wist wat zij dacht, en toch was die glimlach zo verschrikkelijk verdrietig in haar ogen. Misschien wist ze wel echt wat zij dacht. Ze waren tenslotte elkaar, ondanks de verschillende werelden waarin ze leefden.

"Donkere gordijnen bedekte ze"

Haar hand legde ze op de spiegel, die dunne wand die haar en het spiegelmeisje scheidde. De lichten in haar kamer waren uit en buiten haarzelf, kon ze niks in de spiegel zien, met uitzondering van de duisternis, maar kon dat eigenlijk wel worden gezien?

"En in het midden stond zij"

Het meisje in de spiegel stond daar, omringd door het donker, en toch glimlachte ze. Haar postuur was volledig ontspannen en ze stond daar vol zelfvertrouwen, in haar eigen wereld, zo vertrouwd en toch onbekend, met de hoeken onontdekt.

"Omhuld in schaduwen"

De schaduwen waren niet gevaarlijk, deden haar geen pijn. Ze omhulden haar, beschermden haar en voor haar waren ze net een warme deken, die eigenlijk niet warm was. Weliswaar met overal monsters, die zich boven, onder, rechts en links van haar bevonden, maar voor iets dat ze niet kon zien, hoefde ze toch ook niet bang te zijn?

"Nee,"

Zij staarde en staarde in die spiegel, naar dat onverschrokken en bijzondere meisje die zich daarin bevond, en realiseerde zich dat ook zij niets te vrezen had. Er waren dan wel bijna overal ogen en oren, de meesten oordelend, alleen zij was haarzelf en dat viel niet te veranderen.

"Bang was ze niet"

Ze liet haar hand van de spiegel vallen, liet een van de demonen die zich in haar hoofd bevonden vrij, en de glimlach bereikte haar ogen. Dankjewel, meisje in de spiegel.

"Integendeel"

Het meisje in de spiegel glimlachte terug, met die mysterieuze glimlach vol geheimen, en haar ogen leken te zeggen 'Ik wist wel dat je het kon. Je bent mij, tenslotte, en ik ben jou.'

"Ze glimlachte naar de duisternis"

De duisternis rond haar heen leek opeens lichter te zijn, niet meer zo zwaar, en ondanks dat ze alleen was, voelde ze zich niet zo. Daarbuiten, ergens, waren mensen die niet oordeelden, die haar accepteerden zoals ze was.

"Stak haar hand uit"

Ze waren er voor haar, zoals zij er voor hen zou zijn, en er was niks te vrezen, zolang zij vrienden aan haar zijde zou hebben. Zowel in het leven, als online, had zij steun die zij nodig had, en gaf zij op haar beurt een luisterend oor, door goede en slechte tijden. Het meisje in de spiegel was nog steeds aan het glimlachen en zij besloot dat ook dat meisje haar vriend was, want ze waren een en dezelfde, en toch zo verschillend. De schaduwen rond haar waren er nog wel, maar zij besefte zich dat ze in fel contrast stonden met het licht dat ze uitstraalde, en dat licht, ja, dat licht wist haar eigen hart ook te bereiken, zodat ook zij oplichtte.

"En was opeens een ster vol met licht"

Oké, ik heb besloten dit alsnog te plaatsen, ondanks dat ik een velen malen mooiere opmaak (dus lettertypes, schaduw, spiegeling, etc.) in Word had, maar ja, ik wilde dit wel publiceren, so, here it is.

Also, ik heb dit verhaal volgepropt met symbolisme en alles, ook vormen de dikgedrukte letters een gedicht, dat zo leest als je het onder elkaar zet:

"Spiegels
Overal spiegels
Haar eigen spiegelbeeld
Volledig verwrongen
Staarde haar aan
Van alle kanten
Zwart begon omlaag te druppen
Langzaam maar zeker
Over de spiegels heen
Donkere gordijnen bedekte ze
En in het midden stond zij
Omhuld in schaduwen
Nee
Bang was ze niet
Integendeel
Ze glimlachte naar de duisternis
Stak haar hand uit
En was opeens een ster vol met licht"

Nog een fijne avond verder, paaseitjes!