Haar voetstappen echoden door de ruimte en weerkaatsten tegen de muren, die al het geluid van buiten dempten.

Haar ademhaling ging razendsnel en het zweet drupte naar beneden van haar voorhoofd. Het was gloeienheet en gehele lijf droop van het zweet.
Met haar hand haalde ze een pluk grijs haar voor haar ogen vandaan, ondertussen nog een paar stappen zettend.

De hitte was onverdraaglijk en zorgde ervoor dat ze niet meer helder na kon denken.
Het voelde alsof ze aan het smelten was, stukje bij beetje en nauwelijks merkbaar.
De warmte kroop onder haar huid, verteerde haar langzaam, maar toch stopte ze niet.

De stank van haar eigen zweet was steeds erger geworden, het was zo erg dat ze het haast kon proeven. Straks zou ze er nog in verdrinken.
Het voelde alsof er lood in haar voeten zat en met elke stap die ze zette, was het alsof er een ton bijkwam.

De wereld tolde voor haar ogen, maakte salto's en sprong op en neer. Het was bijna alsof het haar aan het uitlachen was.
Met een glibberige hand steunde ze even tegen de muur, die er door het zweet bijna vanaf gleed, ondanks alle ribbels die erin zaten.

Hijgend bleef ze voor een paar seconden staan, waarna ze met moeite weer een slepende pas voorwaarts zette. Ze wist dat als ze ook maar een seconde langer zou stilstaand, ze niet meer de wilskracht zou hebben door te gaan.
Nogmaals een stap, een raspende inademing, even stilstaan om uit te ademen en vervolgens weer door.
Dit ritme herhaalde zich meerdere keer, terwijl het meisje steeds verder in de zich eindeloos uitstrekkende gang wankelde.

Licht! Daar was het, een klein streepje licht aan het uiteinde van de donkere omgeving waar ze zich in bevond. Nog even doorzetten en ze zou er zijn.
Ondanks alles, vormde er zich een kleine glimlach rond haar mondhoeken. Eindelijk, eindelijk zou ze vrij zijn. Verlost van de last die haar hier voor een eeuwigheid had geketend. Op het einde zou ze toch op kunnen gaan in het niets.

Daar! Daar was het licht al, vergezeld door de lucht en de zon. Als ze haar arm zou uitstrekken, zou ze het zo kunnen aanraken.

Even bleef ze staan, betoverd door het magische schijnsel waarvan ze het bestaan al bijna vergeten was. Prachtig. Gewoonweg prachtig. Hoe kwam het toch dat ze opnieuw had moeten leren hoe ze hiervan kon genieten?

Met een tevreden uitdrukking op haar gezicht zette ze een langzame stap naar voren, recht het licht in.
Ze voelde de wind door haar haren, de aanraking van de zon op haar huid en de frisse geur van de buitenlucht vulde haar gehele lijf met pure blijdschap. Het was het waard geweest. Dit was het absoluut waard geweest.

Met een glimlach op haar gezicht alsof ze zojuist te horen had gekregen dat haar liefdvolle oma een levensgevaarlijke operatie uit het ziekenhuis had overleefd, vervaagde ze langzaam en ging ze op in de lucht, waarna ze wegzweefde met de wind, over wolken en bergen, totdat ze zo hoog was dat ze zelfs de sterren kon aanraken. Slechts een echo van haar slepende voetstappen en rasperige ademhaling klonk nog door en een eenzame grijze haar dwarrelde langzaam naar de grond, alsof het zich te resten legde.

Het was alles dat erop wees dat er hiervoor nog een vastberaden meisje had gelopen. Niets minder dan een echo was nog over.