Jimin jest zimny niczym śnieg ścielący ziemię. Jego nienaturalnie blada skóra tak łatwo ulega zranieniom... Widzę jego siniaki, drobne przecięcia i czerwone ślady na jego dłoniach od przesadnego ściskania ich i mam ochotę wziąć je w swoje ręce i ucałować każdą, nawet najmniejszą ranę, ale on... on się boi. Mój dotyk go przeraża, a ja czuję się coraz mniej wartościowy. Co mam w sobie zmienić, by pozwolił mi być przy nim jak na samym początku zimy?