Rozmawialiśmy razem o wiośnie; o wietrze kołyszącym kwiaty i długą trawę, o pięknych porankach skąpanych w śpiewie ptaków, woni kwiatów i promieni słonecznych. Rozmawialiśmy o szczęściu, o dzieciach i rodzinach pełnych miłości, a także o nas za dwadzieścia, trzydzieści lat. Jimin wyobrażał sobie mnie jako dojrzałego, przystojnego mężczyznę z piękną duszą i masą obowiązków, a ja starałem się nie wybuchnąć płaczem, ponieważ jedynym moim wyobrażeniem jego osoby w przyszłości były białe róże położone na czarnym, cmentarnym pomniku. Później wraz z deszczem uderzającym o okna pozwoliliśmy sobie na łzy, ponieważ jego wizja w przeciwieństwie do mojej była zbyt nierealna. Bez niego nie istnieję.