Popadałem w paranoję. Śledziłem każdy jego ruch, monitorowałem każdy oddech i szukałem dla niego ratunku. Każdy, nawet abstrakcyjny pomysł wydawał się być dobry, jednak jedynie dla mnie. Jimin płakał coraz częściej, jednak to ja stałem się tego bezpośrednią przyczyną. Przez brak snu, ciągłe rozdrażnienie i pogłębiającą się słabość stawałem się kimś zupełnie innym. Nie wiedziałem, co we mnie wstąpiło, nie wiedziałem nawet, kiedy to się działo, ale nie raz przyłapałem się na chęci uderzenia mojego skarbu. Czułem się jak potwór, wariowałem, a on widział to wszystko. Zachowywał się tak, jakby znał moje myśli, jednak nie miał nic przeciwko moim planom. Przerażał mnie. Ja siebie przerażałem.