Nie wiem, nie rozumiem, dlaczego był tak spokojny. Nie rozumiem, dlaczego tylko ja płakałem, tylko ja przeżywałem i błagałem, by to wszystko okazało się tylko żartem. Był taki opanowany, taki zimny, a jednak z tak ciepłym i kochającym uśmiechem. Wyglądał tak niewinnie, jakby nie wiedział, że to mnie zabije, jakby to miało mnie uszczęśliwić i naprawić całe marne życie, które bez niego zwyczajnie nie miało sensu. Czy nie wiedział o tym? Nie wiedział, że jego kłamstwa mnie niszczą?