Hoe verder ze naar het noorden trokken, hoe hoger de bergen, hoe kouder de wind en hoe dikker de sneeuw. Naarmate hun reis vorderde gingen ze telkens trager vooruit. Hoewel, met iedere stap kon Anna voelen dat ze dichter bij haar zuster kwamen. Toen ze de rand van een dicht bos naderde sprak Kristoff tot haar verbazing: 'Dit is hoe ver ik je gids vrouwe.' De koningin die verwacht had dat hij haar helemaal tot bij Elsa zou brengen, antwoordde teleurgesteld: 'Ik had gehoopt dat je me nog verder kon brengen.' 'Of durft de stoere jager plots niet meer', treiterde ze om hem van gedachte te laten veranderen. Tot haar spijt werkte dit niet: 'Daarin gaan is zelfmoord, zelfs voor mij.' 'Maar hoe geraak ik dan ooit weer terug, zonder gids?' 'Ik ben bang dat je die niet nodig hebt. Niemand geraakt daar levend terug uit, vertrouw me, ik heb verhalen genoeg gehoord.' Wat ze niet wisten, was dat tijdens hun gekibbel achter hen iets gigantisch was opgedaagd. Net toen Kris zich wou omdraaien, zag hij het. 'Sara ren!' Nog voor Anna het monster goed gezien had, vertelde haar intuïtie haar om het op lopen te zetten. Ook de paarden volgden hun wil en sprintten weg. 'Wat de hel is dat ding?' schreeuwde de koningin tegen haar gids terwijl het sneeuwmonster hun achtervolgde. 'Niet veel goeds. Wie zijn idee was het trouwens om het bos in te gaan?' riep die terug. Anna was zo druk bezig zichzelf in leven te houden, dat ze geen tijd had om te antwoorden. Ondertussen was de jager een plan aan het uitdokteren, want ze konden niet voor eeuwig blijven rennen. En wat kan een sneeuwmonster verslaan? Vuur natuurlijk! 'Sara, je moet het monster afleiden!' 'Zodat jij je uit de voeten kan maken? Nee bedankt.' 'Nee, zodat ik het in de fik kan steken!' Normaal was Anna alles behalve naïef, maar omdat ze geen andere uitweg zag, deed ze wat van haar gevraagd werd. Nog snel maakte ze haar laatste spurtje. 'Hey!' een dikke sneeuwbal belandde recht in het monsters gezicht. Niet dat dat voor hem veel uitmaakte, maar het leidde hem wel af. 'Serieus, sneeuwballen', dacht Kristoff bij zichzelf. Toch gebruikte hij de tijd om zo snel mogelijk vuur te maken, wat niet makkelijk was in de natte sneeuw. Nadat de koningin nog een paar sneeuwballen gegooid had, kreeg het monster haar te pakken. Hij pakte haar met zijn scherpe klauw van ijs vast. Haar hart bonsde in haar keel. Net op tijd had Kris zijn fakkel aan een lange tak gebonden en recht in de sneeuwmonsters arm gestoken, waardoor die Anna onmiddellijk liet vallen. Voor het hem met zijn andere arm kon grijpen, verplaatste de jager zijn fakkel naar het hoofd dat alles stillegde. Het zekere voor het onzekere nemend, brandde hij heel het monster tot de laatste druppel op. 

'Ik had je al veel vroeger alleen moeten laten. Tot de rand van het bos, hoe stom van me.' 'Je wilt nog steeds weg', concludeerde Anna. Hoewel ze het niet wou toegeven was ze zeer gehecht geraakt aan de jager. 'Wat nu niet meer gaat, dankzij jou. Hier vinden we de weg nooit meer terug.' 'Excuseer, dankzij mij?' 'Jij moest zo nodig naar het noorden. Dankzij jou ben ik mijn paard kwijt.' Toen Kristoff dit realiseerde werd hij heel kwaat. 'De paarden zouden toch nooit door dit dichte woud kunnen en jij bent niet de enige die je paard kwijt bent trouwens.' 'Maar jij gaf niet om je paard.' 'Hoe weet jij dat nu?' Na zo'n beschuldiging begon Anna ook haar beheersing te verliezen. 'Je gaf jou paard niet eens een naam. Het laat je koud als het doodvriest of sterft van de honger. Waarschijnlijk heb je er thuis nog genoeg reserve. Sven was alles wat ik nog had', riep de jager woedend. De koningin wist dat hij gelijk had. 'Sorry van je paard. Ik wist niet dat jullie zo close waren', zuchtte ze. Kris haalde zijn schouders op: 'Ik hoop dat dit niet allemaal voor niks was en je deze eeuwige winter echt kan stoppen.'