"Μαμάκα μου και εμενα θα μου λειψεις...πολύ πολύ πολύ...αλλά θα με πνιξεις."

Είπα και την εσπρωξα απο πάνω μου κοιτάζοντας την στα ματια...ηταν βουρκωμενη..Έλεεεος πιααα....

"Ελαα ρε μάνα δεν παω στον πόλεμο...μην κανεις έτσι.."

"Καλά καλά...αλλά..θα προσεχείς, θα ντυνεσαι χοντρα γιατί κανει κρύο, θα κοιτάς μπροστά και αριστερά πριν περάσεις τον δρόμο..."

Και αλλά τοσα κατεβατα λες και είμαι πεντάχρονο...

"ΡΕ ΜΑΜΑ φτανει πιααα...Πφφφ θα με αφήσεις να φύγω απο εδώ μέσα για να μην χάσω την πτήση μου..η θα το συζητησουμε;;;"

"Καλά καλαα μην φωνάζεις στην μανούλα."

Της έδωσα μια τελευταια σφικτή αγκαλιά και χαιρέτησα και τον μπαμπά που ηταν αραχτος στον καναπέ σε αντίθεση με την μάνα μου.

Εκανα μερικά βήματα εξω απο το μεγαλο πρασινο,σιδερένιο πορτονι και σταθηκα εκεί καθώς περίμενα το ταξί που είχαν καλέσει οι δικοι μου.

Μετα απο λίγο φάνηκε να έρχεται και να σταματάει μπροστά μου. Ο ταξιτζής κατέβηκε απο μέσα πείρε την βαλίτσα μου και την έβαλε στο πορπαγκαζ του αυτοκινήτου.

Μπήκε μέσα και μπήκα και εγώ στα πίσω καθίσματα.

"Στο αεροδρόμιο."

Του είπα και μου εγνεψε θετικά.

Μετα απο μερικά λεπτα που μου φάνηκαν αιωνας εφτασα εξω απο το αεροδρόμιο.

Εδωσαν χρήματα στον ταξιτζή και αυτός έβγαλε την βαλίτσα και μου την εδωσε...χαιρετηθηκαμε με ενα 'γεια και ευχαριστώ' και προχωρησα προς τα μέσα προσπαθώντας να βρω με το βλέμμα μου την φιλη μου,την Στέλλα.

Προχώρησα και άλλο ποιο μέσα και ενιωσα ενα σκουντιμα στον ώμο μου. Γυρισα και την είδα. Εχει αλλάξει πολυ.Αμέσως την αγκαλιασα σφικτά.

"Στέλλα μου..."

"Ζώηη;;;"

"Ναι;;"

"Θα με πνιξεις."

Απομακρυνθηκα λίγο απο κει και την κοίταξα.

"Εεεμ είναι κληρονομικό απο την μάνα μου μάλλον.."

"Χαχαχα...τότε το χουμε ολες..και εμένα πήγε να με πνίξει πριν φύγω."

Απάντησε χιουμοριστικά αλλά δεν πρόλαβα να απαντήσω η φωνη μιας γυναίκας απο τα μεγάφωνα μας ενημέρωνε οτι έπρεπε να φυγουμε.

Πείρα την βαλίτσα μου παλι στο χερι και προχωρισα με την Στέλλα προς τα μέσα για να κανουν check in τα πραγματα μας.

Μετα απο κάνα τέταρτο αναμονής πήγαμε προς το αεροπλάνο. Μπήκαμε μέσα και κατσαμε καθώς βαλαμε ζώνες ασφαλείας.

Οτάν μαζευτικε όλος ο υπόλοιπος κόσμος και είχε γίνει φισκα το αεροπλανο αναχωρισαμε..Αντε να δουμε τι μας περιμένει στην Θεσσαλονίκη...

{...}

Μετα απο 3 ώρες ταξιδιού και για εμένα και την Στέλλα ύπνου έπρεπε να ξυπνησουμε για να πάμε επιτέλους στο νεο μας σπίτι.

Ναι θα μείνουμε μαζί..αυτό που ονειρεύεται κάθε μικρο κοριτσάκι..να παει για σπουδές με την κολλητή του και να ζησει το όνειρο του, εμένα θα γίνει πραγματικότητα.

Κατεβηκαμε απο το αεροπλάνο και πήγαμε γρήγορα να παραλάβουμε τις βαλίτσες μας εφόσον εξω έριχνε καρεκλοποδαρα.

Τα παπούτσια μας γλυστραγαν στους διαδρόμους και προς στιγμή δεν ειχαμε φαει καμια σκασια.

Περιμέναμε να δουμε τις δικές μας αποσκευές και όταν τις είδαμε τις πείραμε και φύγαμε βιαστικα απο εκείνο το μέρος.

Λίγο πριν φτάσουμε στην εξοδο νιώθω ενα βάρος να κατακλιζει όλο μου το κορμί και σε λιγοτερο απο 2 δεύτερα είχα βρεθεί στο πάτωμα με ανοιχτή την βαλίτσα και με εναν μαντραχαλο απο πανω μου.

"Είσαι και πολυ Μαλακάς αγόρι μου."

Είπα εξοργισμένη ενω η Στέλλα μαζί με εναν άλλο βλακα μας κοιταγαν γελοντας.

"Εσείς μην γελατε."

Είπαμε και οι δυο ταυτόχρονα και κοιταχτηκαμε σύγχρονος.

..........

Βουαλααα δε φερστ παρτ.

What are you doing;;

Εύχομαι να είστε όλοι καλά.

Εγώ υποσχέθηκα και το έβαλα...😆😆

Πως σας φάνηκε;;

Βαρετό;;

Πολύ βαρετό;;

Παρα πολύ βαρετό;;;😢😢😥

Ναι το ξέρω οτι ηταν αλλά είναι η αρχή...

Ελπίζω να σας άρεσε έστω και λίγο...

Τα σχόλια για όλο το κεφάλαιο δικά σας...

Τώρα άλλο θέμα...

ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ.... ❤❤❤❤❤❤❤❤❤

Πως περασατε χθες;;;

Χμμμ...χριστούγεννα η Πάσχα και γιατί;;;

Τα λέμε στο επόμενο;;...

Το θελετε σύντομα;;;😛😜

Αχααμ...τα λέμε βάτραχομονοκερακια μου...

Κισις παντουυυυυ...😘😘