Nature is our gold, for it echos with the golden light of the soul and into eternity.

When I am most awake, most present in the moment, every sense of nature converges into a single energetic joy. It is as if there is a feeling passing between each living thing, a bond that is tangible and blended, a melody beyond the range of ears but available for the heart. And so, as the each leaf moves in the wind, a part of me does also. It is the togetherness of what is separate, the glue in the universe.

"Another day, another death, another sacrifices." Sulat ko sa aking page na nilikha.

Panibagong araw na naman ang dumaan, halos walang nagbago, walang lunas na nahanap kaya mundo'y puno ng takot at kawalan ng pag-asa.

Hanggang kailan kaya tayo aasa sa mga sinasabi ng gobyerno? Hanggang kailan masusugpo ang ganitong problema? Sa tingin ba natin na ang mga ito'y nakakatulong talaga?

Face Masks,
Disposable and hand-sewn ones,
Blue ones, pink ones, green ones, red ones
People improvise face masks but aren't you know that mask aren't completely effective?

I am trapped in a frantic year nor nightmare. I feel like I will never get out of this. All of my worst fears coming to life. I thought this would've been over in less than a month. It has been 285 days since I have had any physical contact with anyone other than my parents. We have been at each other's throats since month three. I need to get out. I cannot handle this.

Nothing has ever gone as planned in my life, but I never imagined that anything could ever go this wrong.

Hindi ko inaasahan, wala akong magawa para maligtas ang lahat ngunit sa ngayon kailangan ko munang pagaanin ang kanilang kalooban sa pamamagitan ng paggawa ng isang page na puno ng 6 and 7 word stories na mismong aking likha.

Alam kong ito lang ang ibang paraan para kanilang malaman ang mga balitang dapat pahalagahan. Siguro ito na lang rin ang aking magagawa bilang manunulat at mamamayan ng bansa.

Oo, nakakatakot ngunit ang virus na ito ay hindi lang nagpahirap sa akin o sa atin ngunit mas nagbigay ito ng oras para tayo'y magsama-sama at madiskubre ang tinatago nating mga talento. Oo, mahirap pero kailangan natin lumaban para sa ating kinabukasan.

Kaya ako bilang manunulat aking ibabahagi sa lahat ang katotohanan na tayo ay may magagawa upang mabawasan o pansamantalang maibsan ang pagkarami ng mga taong nagpopositibo sa ating bansa.

Kaya heto ako naghahatid ng balita, sinisipi ang ibang mga salita at ipinapahayag sa iba na kaya ko rin tumulong para sa madla.

"Baby, Maxine are you awake?" rinig kong sigaw ni Mama mula sa baba ng aming bahay.

"Yes, mommy I'm already awake!" sigaw ko pabalik dito.

"Yeah I know my baby, 'cause I already saw your post and every day you made me feel proud because of what you're doing," wika nito habang nagbabadyang tumulo ang mga butil ng luha mula sa kan'yang makikinang na mata.

"Mommy please don't cry! Kapag umiyak ka iiyak din ako," nalukungkot na wika ko.

Wala siyang nakuhang sagot mula rito at tuluyan pa ring umaagos ang mga luha mula sa mukha ng kan'yang ina. "By the way mommy, bakit pa po pala kayo nandito? Aren't you going to work?"

"Baby, alam ko namang may kaalaman ka na sa nangyayari ngayon sa ating bansa. At isa sa mga resulta nito ang pagkawala nang aming kabuhayan. Kaya baby, I'm really sorry," she said in tears the inner angel pleads for help and there, in that moment, is a chance to reach in and give the kind of nurture that changes lives forever.

She knows that this is not the end of this. Nagsisimula pa lang ang bago nilang pamumuhay kaya hindi dapat ako mawalan ng pag-asa. Kailangan kong lumaban para sa aming pamilya.

Hindi ibig sabihin na umiyak ka, marupok ka na. Crying is natural and strong for it belongs to those with the courage to show their vulnerable self. Kaya habang nabubuhay laging may pag-asa.

"Mommy, you know that I'll understand you right? Hindi ko naman po kailangan ng kung ano ngayon mas okay na po ang makasama ko kayo at maging kompleto tayo," balik kong wika kay mama.

"O, siya tama na ang drama. Kumain ka na diyan baby para makapasok ka na sa online class mo," pagpapaalala nito.

"Opo, mommy," sagot ko pabalik. At nagsimula nang kumain para makahabol sa aking klase.

Pagkatapos niyang kumain ay agad siyang tumakyat sa taas upang makahabol sa klase. The stairs ahead were twisted in a perfect spiral, like a child's slinky toy pulled from each end. Each stair was likely a deep walnut, but with the thick layer of undisturbed dust it was hard to tell. The inner edge was painted antique cream, and Maxine wants it since she decided what's the stairs looks like. Maxine also disturbed the dust layer the paint was quite perfect underneath; no dirt and no flaking or dents.

"Good morning, class!" rinig niyang boses mula sa kan'yang laptop. Oo nga pala bukas na pala ang laptop niya bago siya bumaba para kumain. Kaya dali-dali siyang umupo at sakto namang tinawag siya nito.

"Ms. Maxine can you open your cam? Pati kayong lahat na naka-off I need to see your face," striktang sabi ni ma'am. Kaya lahat ay nag-open ng camera nila.

"Since all of you are already open so I'll start this class by saying I'm not be able to meet you today since I have an appointment with my doctor so I hope you understand and you may do your own module! Goodluck, sorry and you may leave," sunod-sunod na sabi nito.

"We understand naman po ma'am," sincere na sabi ng kaklase niyang pabida bago siya tuluyang umalis sa harap ng laptop dahil sa susunod pa na tatlong oras ang susunod niyang klase.

Hayst! Hanggang kailan ba magiging ganito ang mundo? Lahat ng tao ay natatakot dahil sa dalang sakit nito. Kaya naman wala dapat ni isa satin ang sumuko, sapagkat ang sakit na ito ay masusugpo.

Isip ako nang isip kung ano bang maaari kong gawin para maprotektahan ako at ang aking pamilya? Hanggang hindi ko na pansin na nakatulog na pala ako.

Couple minutes later, the sirens blasting down my road woke me up my ears were ringing there was so many sirens. So, I quickly ran to my window to see what was happing I peeked out my curtain to see roads blocked off by SWAT cars and they were arresting everyone. They were busting down every door and forcing people to enter the SWAT vans. I watched them for about five minutes when I realized they were at our house. Just as about they were going to bust my front door down it opened and my whole family walked out. My first thought was to do the same but then Eric my neighbor nor classmate who was 15 tried running away from the van. Without hesitation a SWAT guard shot him in the leg. He screamed tears dripping down his face the guards forced him back to van and with every movement he screamed. I knew I had to get out of there, so I grabbed my backpack some cloths and put my shoes on ready to escape through the back window. As I got to then window a loudspeaker on the van came on a loudspeaker and a woman started to speak.

"This is for your good we didn't want to do this, but we are just taking precautions. If you just do what we say this will be much easier."

"This is for your own good!" habol pa nang kasama nito.

Sa sinabi niya hindi ko na binalak pang ituloy ang aking iniisip. Totoo nga na para naman sa amin ang ginagawa nila pero bakit sa gano'ng paraan?

So brutal . . .

"Baby Maxine! Where are you going? Bakit may dala kang gan'yan?" rinig niyang wika ng kan'yang ina sa nag-aalalang tono.

"Nothing mom, I just pack up some things for me," kinakabahang sagot nito.

Hindi naman niya p'wedeng sabihin ang binabalak niya dahil baka magaya siya sa sinapit ni Eric na kaklase at kapitbahay niya.

"O, okay but honestly baby you don't need that because they are the one who will give us our food, clothes and anything since someone got infected in our area," paliwag nito sa kaniya. Kaya naging mas malinaw sa kaniya ang lahat.

"By the way mommy, kamusta naman po si Eric? Ayos lang po ba siya?" nag-aalalang tanong ko.

"I think, he's okay. Tsaka sa paa lang naman iyon anak kaya don't worry too much about your crush," pangungutsya ng kaniyang ina sa kaniya.

"Mommy!" sigaw niya.

"Okay, okay baby I'll stop na from teasing you with your crush," natatawang sabi nito sa kaniya.

Of course she won't believe since she know her mom. Laging mang-aasar iyon lalo na't magkalapit lang sila ni Eric.

"O, siya sige na mauuna na kami sa loob ng pagtutuluyan natin ha!? Tsaka magsuot ka nang face mask para hindi ka mahawa," rinig kong pagpapaalala nito.

Face mask, really? Hindi naman ito gaano nakakatulong pero wala siyang magagawa kundi sundin ang sinabi ng kaniyang ina dahil nagkalat nga ang mga police at SWAT sa kinaroroonan nila.

Nakarinig ako ng mga kaluskos mula sa mga paa ng isang bultong lalaki na palapit sa kaniya. Hindi ako agad lumingon dahil baka isa lamang iyong police o SWAT na dumadaan lang sa aking harapan para mag-check kung may tumakas o pumasok ba sa kuta.

"Mukhang ang lalim naman ng iniisip mo? Ano ba 'yan? Maaari ko bang malaman?" rinig niya mula sa bibig nang isang pamilyar na tao na kinababaliwan ngunit pinagtataguan niya.

Yes, it was Eric! The guy who's her crush!

"A-Ahm a-anong g-ginagawa m-mo r-rito?" utal-utal na tanong niya rito.

"Hindi ba't ako ang dapat magtanong niyan sa iyo? Pero dahil tinanong muna edi sa sagutin ko na rin. Galing ako sa medic cube nila rito. Eh, ikaw anong ginagawa mo rito?" interesadong tanong nito sa kaniya.

Wait kailan pa siya naging interesado sa akin? O, baka guni-guni ko lang pero hayaan na nga! Pero alam mo 'yun ang sungit-sungit magtanong, sa sagutin din naman. Pabebe ata ito eh!

"O, bakit hindi ka makasagot? Siguro hinihintay mo ako na makalabas 'no? Ang sweet mo talaga baby Max!" natatawang sabi nito sa aking harapan.

Hindi ko alam kung matutuwa ba ako na nakakausap ko siya o maiinis dahil kanina pa niya ako inaasar. Hayst! Makaalis na nga lang.

Tuluyan na nga akong umalis kahit naririnig ko pang tinatawag niya ako ngunit ito'y baliwala dahil ayokong mapahiya at mag-mukhang kamatis sa harap niya.

"Hi! Baby Maxine! Ano masarap ba ang simoy ng hangin? O, ibang hangin ang iyong nalanghap?" makahulugan ngunit naiintindihan niya ang winika ng kaniyang ina.

"Mommy, please stop teasing me! I need to focus, para rito sa six word and seven word stories ko," malumanay kong sabi and my mom knows what will she do when I've said that.

Alam ni mommy ang lahat-lahat sa akin kaya kampante ako sa aking nasa paligid ngunit ngayon? Mukhang malabo marahil ay dahil ito sa pagsulpot ni Eric sa harapan niya.

"Me, myself, I -spiraling into madness." Natatawa kong sulat sa aking page.

"Omo, nak! Anong ibig sabihin ng pinost mo ngayon-ngayon lang?" pag-uusisa agad sa kaniya ng kaniyang ina.

"Wala lang po nay! Gusto ko lang po munang matulog na pagod po ako kanina eh!" pag-iiba ko ng aming pinag-uusapan. Hindi pa ako handa umamin na totoo iyon pero siguro si mommy na mismo ang nakahula.

"O, sige na baby bukas na lang ulit tayo mag-usap. Goodnight baby! Doon lang muna ako sa kabilang k'warto ha! I love you and goodnight!" masayang wika nito sabay halik sa kaniyang noo. Her mom is the sweetest mom in the world and she's proud of it. Napa-iling-iling na lang tuloy siya habang pasarado na ang kaniyang turkesang mga mata.

The sun peeked in my bedroom window, lighting my hair like a fairy halo. I lifted my head from the pillow, I woke up to the warm bed, sun streaming into my room. I rubbed sleep from my eyes and reached for my comb to untangle the morning knots in my chestnut brown long hair. The suns vibrant rays sent a glossy, gold sheen all around the room, blending with the falling leaves of Autumn and the sound of birds outside my window.

A typical morning but a frantic one.

She opened her page and not surprised that she got a lots of messages and reacts on every six and seven stories she made. Normal na lang ang lahat sa kaniya ngunit bigla siyang nagulat nang biglang may nag-pop up na message mula sa isang taong kinababaliwan niya.

"Hi! Good morning baby Maxine! Have a nice day and I hope you have dream about me," basa niya sa text nito. Oo inaamin niya na kinikilig siya sa mga ginagawa nito simula kagabi pa pero hindi muna niya ito ni-reply-an dahil kailangan niya munang sundin ang naka-ugalian niya.

Nagbukas siya ng page niya at tuluyan nang nagsulat patungkol sa kaniyang nararamdaman sa binata.

"Ang buhay ko'y binigyan mo nang kulay." Sulat ko at agad ring pinost. At halos nahulog ako sa aking kinauupuan nang mabasa ang mga comment nila dahil daw ako'y tila nagbabago at inlove sa isang tao.

Tsk! Matagal na!

Sa mga nagdaang araw mas lalo siyang naging pursigido sa pagte-text, panganga-musta sa akin kayla mama, at sa mga kaibigan ko.

Masaya pero alam mo 'yun may mga tanong at agam-agam pa rin akong nararamdaman sa kaniya. Alam kong sincere siya sa mga ginagawa niya pero ang hirap I-explain, eh.

"Maxine, p'wede ba tayong mag-usap kahit sa unang tagpuan kung saan tayo unang nag-usap. May sasabihin lang akong importante sa 'yo," basa ko sa text nito.

Hindi ko alam kung pupunta ba ako dahil natatakot ako sa maaari niyang sabihin pero, I need to faced my fears and consequences kaya agad akong nagsuot ng paborito kong face mask na gawa mismo ni mommy para sa akin. At dali-daling pumunta sa sinabi niyang tagpuan.

Mukhang na-una nga ako rito dahil tahimik, madilim at walang tao sa nasabi ng lugar. Ngunit ako'y na bigla ng biglang bumukas na mga ilaw na nagbibigay daan sa isang pasilyo na puno ng mga talulot ng mga rosas.

What the f*ck? What is this?

"Sorry kung sa panahon pa na ito ako mismo nagtapat ng pagmamahal ko. Siguro napapagod na kasi ako sa kakahintay ng mga taon o araw na lumilipas. Hindi ko na kaya, kaya pormal ko nang hiningi kay Tita ang kamay mo bago ko ito planuhin. Maxine please answer yes and make me the happiest man alive, Maxine can you be my girlfriend?" halatang natatakot at kinakabahang usal sa kaniya ni Eric.

Naluluha siya sa sinabi nito ngunit, "bakit ngayon lang? Why not three years ago? Why not four or five?" hindi makapaniwala niyang tanong.

He sighed and stared at her torquise eyes. "Napagod na akong maghintay."

"Waiting?" natatawa niyang bulalas.

"Naghintay ka?"

Marahan itong tumango. "I was waiting for the right time to asked you. Why not three years ago? Busy ka pa, eh. Busy ka pa sa pag-aaral mo. Why not four years ago? Naging abala ka sa pagkamatay ni tito at kapag pumasok pa ako sa buhay mo, mas lalong magkakagulo ang buhay mo. Why not five years ago? Naging abala ka rin sa paghahanap ng paraan para matustusan ang pang gamot ng kuya mo. Bakit ngayon lang? Kasi pagod na akong maghintay."

Hindi siya makapaniwala sa sinabi ni Eric sa harap niya. Really all this days alam niya ang nangyayari sa buhay ko? Samantala ako walang balita sa kaniya. Tsaka kaya ba sila lumipat malapit sa bahay nito dahil din sa kaniya?

"All this time, your stalking me?" she said in a hoarse voice.

"Well kung 'yan ang matatawag mo sa ginawa ko, well edi ayan. Pero ngayong alam mo na p'wede bang ako naman ang sagutin mo?" maamo ngunit demanding na sabi nito.

"Y-Yes, Eric I want to be your girlfriend!" hindi makapaniwalang sigaw niya rito.

Seconds later, nakita niya ang sarili na nakayakap na sa binata. She missed this, she miss every single part of Eric.

"Sobrang saya ko na girlfriend na rin kita sa wakas!" maluha-luhang sabi nito habang mas lalong hinigpitan ang yakap sa kaniya.

"Ano let's enjoy our night? Shall we?" natatawang wika nito sabay lahad ng kaniyang kamay.

"Oo, naman. Tara na!" sobrang sayang sabi ko.

Minutes passed sinulit na talaga nila ang pagiging malaya. Malaya sa mundong puno nang sakit at pighati. Sa bawat minuto ramdam niya ang pangungulila at pagtitimpi na ginawa ni Eric para sa kaniya.

"Grabe, kailan mo plinano ang lahat nang ito?" interesado kong tanong.

"Kagabi lang," sagot nito na may ngiti sa labi.

"Nag-enjoy ka ba?" tanong nito sa akin.

"Oo, naman. Lagi, naman akong masaya basta't ikaw ang kasama," pabiro kong sagot.

Natawa ako bigla nang makita na pa-konti-konting sumisilay ang pangangamatis ng kaniyang mukha.

Ow! My baby is so cute!

"Maxine, thank you for making my living days happy! At sana gano'n din ako sa 'yo," seryosong wika nito habang nakatingin nang diretso sa turkesa niyang mga mata.

"Eric, ano bang pinagsasabi mo?" naguguluhan niyang sagot.

What the hell is he's saying?! Living days!? What?

"Yup, you heard it right my baby. Sooner or later mamamatay rin ako. I'm diagnosed with cardiac arrest and heart failure nang mga panahong pinapaimbestigahan kita."

I could see wind-stirred waves in his eyes. If one were brave enough to enter their depths, all else would blur and you'd fall so deep in love that you'd choose to stay there, no matter what. Of that, I'm completely sure.

Natahimik ako sa mga sinasabi o inaamin niya sa akin. Parang nabuhusan ako ng malimig na tubig sa aking katawan.

"I'm very sorry baby kung pinasaya kita ngayon ngunit babawiin ko rin agad," nang hihinayang nitong wika sabay gamit ang kamay sa pagtuyo ng aking luha.

"You have no right to dry my tears if you're not planning to put a smile on my face again," maluha-luha niyang pahayag sa binata.

Bakit ngayon pa!? Kung kailan masaya na siya sa piling nito.

"You know how much I love you, baby Maxine! Kaya lahat kaya kong gawin mapasakin ka lang ulit," wika nito sabay mabilis siyang hinalikan. Naramdaman niyang malamig ang kamay nito, bakit gano'n? Hanggang sa hindi niya namalayan na ang taong humahalik sa kaniya ay patay na.

'Yung aalis na sana siya upang humingi ng tulong sa ibang tao na nasa kita nang biglang ang pamilyar na babae na may hawak ulit na megaphone, tama siya nga ang babae no'ng panahon na binaril si Eric sa paa.

Ang babaeng aking tinutukoy ay biglang nagsalita. "Get her! And put her in an isolation room."

Ako? Bakit ako?

"Ms. Fomer the boy is already died," pag-iimporma ng tauhan nito sa babae.

"I know. But now the girl is more important so get her and put her in the isolation room, now!" sigaw nito sa mga tauhan. Kaya agad silang nagsikilusan.

Pagkahawak nila sa akin, bigla akong nagpupumiglas. Hindi ako sasama dahil kailangan ko pang masamahan si Eric kahit sa huling pagkakataon na lang.

"Miss please, sumama ka na lang sa amin. It's for your own good," bulong ng isang lalaki sa akin.

Own good? Are they out your mind? Sa tingin ba nila mas magiging maayos ako ngayong alam kong patay na ang lalaking mahal ko?

Pilit pa rin akong nagpupumiglas hanggang sa makaya ko kaso walang epekto dahil masiyado silang malakas.

"Uubusin mo lang ang lakas mo, miss. Kaya mas mabuting samama ka na lang sa amin."

Tama naman siya. Mauubos lang ang lakas ko dahil dito. Kaya titigil na lang ako at makikinig. Ginawa ko naman lahat ng pag-ingat, ah! Kaso hindi pa pala sapat.

"Ms. Fomer we're here. What we'll do next?" rinig kong sabi nito habang may kausap sa telepono.

"Put her in our private isolation room para ma-examine," wika nang kausap nito sa telepono.

Sinunod nga nila ito at tinapon ako sa isang k'warto na parang isang inubandong bahay na tanging isang ilaw at silya lang ang makikita. Ang ilaw pa'y patay sindi katulad na lamang sa mga napapanood niyang horror movies.

She felt it filling her hollow spaces, embedding itself as icy marrow in her bones and then consciousness seeped away from her into the catastrophic blackness. Ang kan'yang mga mata ay unti-unti nang bumibigay sa kakaluha nagpapaalala nang sakit, hagupit at luha na kan'yang iaalay dahil sa pangyayaring hindi niya inaasahan . . . at iyon ang pagkawala ng mahal sa buhay niya. Yes, it was Eric.

It is my tears that keep my soul alive in the furnace of this pain. They cannot extinguish what has been, yet only carry me forward until a time comes when that searing pain is distant enough to forget more than remember, and maybe one day erase itself from my brain. So perhaps it may be an oddity to thank my tears and be proud to cry, yet if that's what saves me from becoming a monster, a person indifferent to suffering and sorrow, then crying is the smartest thing I can do.

Hanggang siya'y makatulog sa pag-iyak.

Month's had passed at tuluyan na ngang napuksa ang virus na ating kinakaharap, pero kailanman ay hindi na niyo maibabalik ang mga na walang buhay na kaniyang kinuha.

Pagkagising niya nang umagang 'yun. Kinuhaan na siya ng test samples at lahat-lahat na kailangan. Doon din na tagpuan na ang dugo niya ang magiging sagot sa virus na kumakalat.

At malaki ang pagpapasalamat sa kaniya ng mga tao sa paligid ngunit sa ngayon hindi pa lahat ay gumagaling, may ilan pero sa ngayon mas kampante na ako dahil meron nang lunas at ako iyon.

Her knees met the grassy but hard ground, shoulders shaking as hot tears raced down on her pale red cheeks. Her face twitched for a moment, feeling the pain in her knees. Her already puffy eyes stared back at the smiling man who captured her heart for the first time. That man is smiling in the picture frame that stood on his cemented grave.

"Masaya ka na ba kung nasaan ka ngayon? Are you?" she asked reproachfully in a low, hoarse voice.

God knows how much she misses Eric. Every month, day, hours, minutes and seconds passed pero siya pa rin talaga. Siya at wala nang iba.

Lesson that I've learn is that being in love with how your lover loves you . . . with their consideration and emotional warmth, with their need to care for you and listen to your soul deeply. When you can do that with another you have all the real gold this universe has to offer, and though the gates are always open for you to leave, love keeps a warm home for your soul to return to and to rest in for as long as you have the need. Be it for a few moments or a life time, love does not distinguish, yet always welcomes with sweet grace and humble gratitude.