Ως διάρθρωση σκέψης είμαι ορθολογιστικά πεσιμίστρια εκ φύσεως, ιδιότητα που μου επιτρέπει να αναγνωρίζω με ευκολία κάθε φύσεως "μπατάρισμα". Από την άλλη επειδή γίνομαι εξαιρετικά εκνευριστική όταν το απλώνω αυτό και ιδιαίτερα όταν στο πέρασμα του χρόνου αποδεικνύεται ότι κατά κανόνα έχω δίκιο, ανέπτυξα την τεχνική της αισιοδοξίας της άρνησης. "Ο νόμος που είμαι δεν θα με υποτάξει" που είχε πει και ο καλλιτέχνης.
Τελευταία έχει γίνει μοδίτσα το positive thinking. Ως concept χρονολογείται δεκαετίες πίσω με ένα από τα πρώτα μοδάτα "ευαγγέλια" την "Πολυάννα". Η Πολυάννα είναι ένα βιβλίο που μιλάει για ένα κοριτσάκι που ήθελε μία κούκλα. Την κούκλα δεν την πήρε και αντί για αυτό, της έφεραν ένα ζευγάρι πατερίτσες. Η Πολυάννα έπαθε φρίκη αλλά ο μπαμπάς της της είπε πως πρέπει να αισθάνεται τυχερή και χαρούμενη, που δεν χρειάζεται τις πατερίτσες. Το βιβλίο έγινε best seller, είχε και συνέχειες και στο πέρασμα του χρόνου, κυκλοφόρησαν χιλιάδες πετυχημένα βιβλία με τον τίτλο "πώς να είστε λοβοτομημένα χαρούμενος όσο γαμιέται η ζωή σας".
Έτσι μία αδέξια τεχνική, έγινε ακόμα μία αυτοκαταπίεση και ενοχή κάθε σκεπτόμενου ανθρώπου, που έλεγε "δεν είμαι καλά και δεν με κάνει καλύτερα η σκέψη ότι παιδάκια πεθαίνουν από πείνα ή τον πόλεμο αλλού, χειρότερα με κάνει".
Και ερχόμαστε στο σημείο, που ο Μήτσος ή η Σούλα θα βρεθούν με τα μυαλά στον τοίχο τεχνοτροπία και θα πουν έτερο αγαπημένο τσιτάτο "I 'm broken. Fix me."
Λίγο η διαστρεβλωμένη αντίληψη περί ψυχιατρικής, λίγο οι βλαμμένες και υπεραπλουστευμένες αντιλήψεις διαφόρων πιστεύω είτε θρησκευτικών πεποιθήσεων είτε φιλοσοφικών θέσεων, προχωράμε με την πεποίθηση πως αν είμαστε αρκετά καλοί σε κάτι, θα το ανατρέψουμε. Αν κάτι δεν αλλάζει είναι αποκλειστικά προσωπική ευθύνη και φταίξιμο γιατί δεν είμαστε αρκετά ικανοί, αρκετά πιστοί, αρκετά καλοί άνθρωποι ώστε να αξίζουμε κάτι καλύτερο. Ο κοινωνικά επιβεβλημένος συλλογισμός πως τα σκατά συμβαίνουν μόνο στους κακούς ανθρώπους ως τιμωρία απλά με υπερβαίνει.
Εκεί έρχεται και η κακοποίηση μιας άλλης έννοιας που λέγεται "κάρμα". Κάποια μαλακία έχεις κάνει και αν δεν την εντοπίζεις σε αυτή την ζωή, μπορεί να έρχεται από την προηγούμενη ζωή σου που είχες σαλπάρει με τον Κολόμβο και έσφαζες Ιθαγενείς στην άγρια Δύση και το βάφτιζες ηρωισμό. Ξεπετάμε έννοιες με τον ίδιο τρόπο που ξεπετάμε ανθρώπους αλλά αυτό είναι μία άλλη κουβέντα.
Στην ιατρική έχουμε ένα ρητό "Ο τελευταίος γιατρός είναι ο καλύτερος γιατί ό,τι μαλακίες μπορούν να γίνουν, τις έχουν ήδη κάνει οι προηγούμενοι, οπότε εξ' αποκλεισμού μένει η σωστή οδός".
Ένα μεγάλο μέρος του κύκλου μου έχει τις γνωριμίες και τα μέσα, να απευθυνθεί στις κορυφές κάθε είδους. Αφού πάει και επιστρέψει, έρχεται για καφέ στον καναπέ.
- Και τι σου είπε;
- Σούξου μουξου μανταλάκια
- Εσύ πώς είσαι;
- Τα ίδια. Μην σου πω και χειρότερα.
- Σε πόσους θα πας ακόμα;
Υπάρχουν πράγματα που φτιάχνονται και πράγματα που δεν φτιάχνονται. Πράγματα, όχι άνθρωποι. Είναι γεγονότα που συμβαίνουν και κατ' αναλογία είναι σαν ακρωτηριασμός. Κάποιος έρχεται και σου κόβει το χέρι και πέρα από τον πόνο και το shock του ακρωτηριασμού, ψάχνεις σαν το αποκεφαλισμένο κοτόπουλο να βρεις κάποιον, οποιονδήποτε μπορεί να σου υποσχεθεί πως θα ξαναβγάλεις χέρι, πως όλα θα ξαναγίνουν όπως πριν. Αρκεί και η υπόσχεση, δεν χρειάζεται να το κάνει κιόλας, μην τρελαινόμαστε. Αν συμμορφωθείς με τις οδηγίες, αν είσαι καλό παιδί και άξιο παλικάρι, το χέρι θα ξαναβγει.
Και εκεί εμφανίζομαι σαν την πορδή και λέω
- Παρ'το απόφαση, χέρι δεν ξαναβγαίνει. Κουλός θα μείνεις για όλη σου την ζωή και θα μάθεις να ζεις με αυτό. Οι άλλοι να έχουν 2 χεράκια και εσύ ένα. Own your own shit.
Είναι οι φορές που το παίζω κορώνα-γράμματα,
- τώρα θα με κοπανήσει και θα χει και δίκιο
- δεν θα με κοπανήσει, δεν του το επιτρέπει η ανατροφή του.
Μέχρι στιγμής δεν με έχει κοπανήσει κανείς. Μπορεί να μου έχουν κόψει την καλημέρα αλλά ξύλο δεν έχω φάει. Ζήτω στην ανατροφή.
Η ερώτηση που έρχεται στανταράκι μετά το πρώτο shock είναι πάντοτε η ίδια.
- Είμαι κακός άνθρωπος;
- Κουλός είσαι και είναι άσχετη παράμετρος από το αν είσαι κακός ή όχι. Σήμερα ρεπάρω από δικαστής και Θεός.
Η μαγειρική έχει μία απλή αρχή. Σε κάθε φαγητό πρέπει να βάζεις έως 5 συστατικά. Αν ξεφεύγεις πάνω από αυτόν τον αριθμό, έχεις σκάρτη πρώτη ύλη και προσπαθείς να το καλύψεις. Κάτι ανάλογο είναι και η αλήθεια. Όταν χρειάζεσαι πολλά λογάκια, θεωρίες και τσιτάτα κάτι σκάρτο υπάρχει στον πυρήνα της.
Υπάρχουν πράγματα που φτιάχνονται και πράγματα που δεν φτιάχνονται. Τα φορτώνεσαι και πας ό,τι πίπες και να λες στον εαυτό σου και τους άλλους.
Και το "γιατί σε μένα;" εύκολα αντιστρέφεται σε "γιατί όχι σε μένα;"
Υπέγραψε κανείς μας συμβόλαιο πως αν είναι καλό παιδί και άξιο παλικάρι, θα είναι όλα κομπλέ; Η νοοτροπία του μισθοφόρου είναι πιο βαθιά από όσο νομίζουμε. Μαστίγιο και καρότο η εκπαίδευσή μας.
Πολύ ωραία τα βιβλία, πολύ ωραίες οι κουβέντες και οι φαντεζί συλλογισμοί αλλά στο τέλος της γραφής όλα έρχονται στο πώς επιλέγουμε να ζούμε τις ζωές μας.