Πιστεύω πως η ζωή έχει τρελό χιούμορ. Ενίοτε βλαμμένο, σαρκαστικό, γκραν γκινιολ, ειρωνεία, από όλα τα σχέδια αλλά παντού υπάρχει και το χιούμορ. Μία από τις καλύτερες εκφάνσεις του είναι πως ένας σκασμός από θεωρίες, φιλοσοφίες, θρησκείες κτλ λένε ακριβώς τα ίδια πράγματα με διαφορετικές ταμπέλες και βρισκόμαστε να πλακωνόμαστε αν σωστή είναι η λέξη "μήλο" ή "apple" ή "pomme" κτλ που όλα στο ίδιο φρούτο αναφέρονται.
Πλέον γνωστό παράδειγμα. Η πραγματικότητα που ζούμε δεν είναι "πραγματικότητα".
- Η σπηλιά του Πλάτωνα
- Το matrix
- Η αντίληψη πως το φθαρτό της φύσης μας είναι προϊόν τιμωρίας και εδώ είναι μία δοκιμασία που αν την περάσουμε θα τερματίσουμε την πίστα με βουνά από πιλάφια και κάμπους με παπαρούνες που θα τρέχουμε με ξέπλεκες τις κοτσίδες ή θα γίνουμε ένα υπέροχο τίποτα στο σύμπαν.
Γιατί είναι τόσο δημοφιλείς αυτές οι θεωρίες που κατορθώνουν να διαπερνούν τον χρόνο; Γιατί πληρώνουμε να τις δούμε ξανά και ξανά, τις κάνουμε παντιέρες και πλακωνόμαστε για να τις υποστηρίξουμε ενώ είναι πλέον σαφές ότι θα επιβιώσουν κάλλιστα και χωρίς εμάς;
Την βρίσκουμε με την θυματοποίηση. πχ κάποιος μας έδεσε χειροπόδαρα στην σπηλιά του Πλάτωνα και βλέπουμε σκιες σαν τον καραγκιόζη και δεν έχουμε ιδέα τι είναι η ζωή, στο matrix ζούμε μία εικονική πραγματικότητα που την ελέγχει μία μηχανή, στην θρησκεία κουβαλάμε ένα αμάρτημα που δεν διαπράξαμε και παρέα έχουμε έναν δαίμονα, που εκείνος μας φταίει που κάνουμε μαλακίες.
Η δύναμη της θυματοποίησης είναι η πλήρη απόρριψη της ανάληψης ευθυνών, που είναι η καλύτερη παρηγοριά. "Δεν φταίω εγώ που είμαι θύμα. Ο θύτης τα φταίει όλα." Είναι τόσο γλυκιά η καραμέλα αυτή, που ο άνθρωπος παραδίδει αυτοβούλως την ελευθερία του. Προφανώς με τις συνθήκες που ζούμε κανένας και ποτέ δεν γνωρίζει την απόλυτη ελευθερία αλλά είναι στο χέρι του πόσους βαθμούς ελευθερίας θα αποποιηθεί.
"own your own shit" που είπε η φιλόσοφος.
Έτερο αγαπημένο μοντέλο είναι αυτό της χρονικής λούπας όπου κάποιος εγκλωβίζεται σε μια επανάληψη και φαινομενικά είναι αδύνατο να ξεφύγει. Δεν έχω συναντήσει ούτε μία λούπα που να μην την τροφοδοτεί συνειδητά ή ασυνείδητα ο εγκλωβισμένος γιατί παρόλη την φαινομενική ταλαιπώρια, ό,τι του δίνει μέσα από την ασφάλεια της επανάληψης είναι πιο ισχυρό για τον ίδιο από το να την χάσει. Κάθε λούπα "σπάει"¨μόνο με έναν τρόπο. Όταν ο άνθρωπος συνειδητοποιήσει την ανάγκη που δημιουργεί και τροφοδοτεί την λούπα, την αντιμετωπίσει και την υπερβεί. Όταν η λούπα χάσει το νόημά της, αυτόματα εξαφανίζεται.
Στο θεωρητικό σενάριο που κάποιος τρίτος αναγνωρίσει την λούπα και την σπάσει, δίχως να λυθεί η ανάγκη που την δημιουργεί, θα δημιουργηθεί αυτόματα μία δεύτερη ακόμα πιο ισχυρή, δίχως ουσιαστικά να δίνεται λύση. Είναι κάτι ανάλογο του Σίσσυφου που κουβαλούσε την πέτρα στην κορυφή. Αν ρωτούσαμε τον Σίσσυφο
- Φιλαράκι γιατί την κουβαλάς την ρημαδοπέτρα αφού δεν στέκεται; Τι νόημα έχει;
- Έτσι μου πανε να κάνω, θα απαντούσε το πιο πιθανό.
- Έχει κάποιο νόημα πέρα από τον μαζοχισμό;
- Έτσι μου 'πανε να κάνω γιατί πρέπει να τιμωρηθώ.
Η ύβρις του Σίσσυφου ήταν ότι έδεσε τον θάνατο, γεφυρώνοντας Θεούς και ανθρώπους και για αυτό η ποινή του ήταν το δικό του matrix.
To χιουμορ της ζωής είναι πως πιστεύοντας ο καθένας για τον εαυτό του πως είναι μοναδική στα παγκόσμια χρονικά special snowflake, ξεχνάει πως θα κάνει από την αρχή όλες τις μαλακίες που κάνουν ταυτόχρονα και άλλοι, όπως έκαναν όλους τους αιώνες πριν από αυτούς.
Ο Διογένης ο κυνικός για να κοροιδέψει κάποτε έναν αδέξιο τοξότη, κάθησε μπροστά από τον στόχο και είπε
- Πιστεύω πως εδώ είμαι ασφαλής.