Όταν κουβεντιάζω, συνήθως δεν έχω ιδέα πού θα πάει η κουβέντα. Περιέργως τελευταία ακούω συχνά την ερώτηση:
- Πιστεύεις ότι είμαι καλός άνθρωπος;
Απεχθάνομαι βαθιά να το παίζω Θεός ή Δικαστής όπως και το να μοιράζω μαρκαδόρους.
Η ειρωνεία της υπόθεσης είναι πως ενώ παίζω σφαλιάρες με αρκετά τσογλάνια, ποτέ κανένα τους δεν αναρωτήθηκε αν είναι "καλός άνθρωπος". Το ερώτημα τους είναι τόσο αδιάφορο όσο και μένα η μαγειρική.
Από την άλλη απαιτεί έναν διαφορετικό αισθητήρα η παραπάνω ερώτηση.
Τόσες φορές που την έχω ακούσει,
έχω προσέξει πως αν και έχουν διαφορετική εκφορά λόγου, η ερώτηση έχει πάντοτε τον ίδιο τονισμό. Ο τονισμός είναι στο "πιστεύεις" και όχι στο "καλός". Ακόμα και όταν κάποιος αμφιβάλλει, μέσα του βαθιά γνωρίζει και όλα τα υπόλοιπα είναι κερασάκια και δαντέλες.
Όλος ο πυρήνας είναι... "πιστεύεις...;"
Και απαντώ... "πιστεύω"
Και αυτή είναι η ουσιαστική "ομολογία πίστεως" στον βλαμμένο μου εγκέφαλο και όχι μία στεγνή παπαγαλία σε έννοιες που a priori μας υπερβαίνουν.
Θεωρώ παντελώς ανόητη την απορία των περισσότερων αν ο οποιοσδήποτε πιστεύει στον Θεό. Το ερώτημα είναι αν πιστεύουμε στον άν-θρωπο (άνω-θρώσκω, μην τα ξαναλέμε αυτά).
Αν δεν πιστεύω σε σένα, τότε τι κάνω εδώ; Πώς σου δίνω ό,τι δεν έχω και ό,τι δεν θα ξανάχω δηλαδή τον χρόνο που μοιραζόμαστε;
Κάποτε την ίδια ακριβώς ερώτηση μου την έκανε κάποιος, που ποσώς ενδιαφερόταν για την απάντησή μου για τον ίδιο. Του απάντησα και μου επιτέθηκε λεκτικά.
- Δεν είσαι γιατρός, μου απάντησε. Παριστάνεις τον faith healer αλλά απέτυχες, εδώ δεν είναι τίποτε ζωντανό να θεραπεύσεις.
Και έλεγε αλήθεια.
Την δική του αλήθεια.
Και αυτοί είναι οι πλέον επικίνδυνοι άνθρωποι. Αυτοί που δεν πιστεύουν σε τίποτα. Όχι με την έννοια του διπόλου ανταμοιβή-τιμωρία αλλά με την έννοια της πιο βαθιάς απελπισίας, της πιο εκκωφαντικής σιωπής, της κόλασης που είναι έρημη από ανθρώπους και από χαρά. Γιατί; Γιατί δεν έχουν τίποτα να χάσουν πια.