As she pondered her next move, she didn’t expect a mysterious man approached her. His name was Nurdan Marsian and he claimed to have information that could help her save Alexandra. Mukhang marami siyang koneksiyon dahil agad nitong nalaman ang detalye ng kapatid niya. He offered her a deal - if she joined forces with him, they could take down the man who was after her sister.

Mabilis rin itong kumilos dahil nahanap siya agad-agad kung nasaan siya kanina and he even knows her apartment. At first, Algeree hesitated because he is a mysterious man and risky but she can’t help herself, be attracted to his charming yet dangerous looks.

Inis si Algeree sa sarili dahil mukhang ibang-iba siya nang mga nakaraang minuto. Iniisip niya na tutulungan siya nitong iakyat ang mga pinamili tapos mag-uusap sila tungkol sa paghahanap kay Alexandra, tapos hihinggiin ang buong detalye ng kanyang pamilya, ng kanyang Ate. ‘How depressing girl! Bakit ka ba nag-iisip ng mga ganyan e’ pera lang naman ang habol ng lalaking iyon.

‘Unfortunately, he is redflag dahil hinayaan ka lang niyang iakyat ang lahat ng ito sa fourth floor ng walang elevator.’ Nakalimang balik si Algeree kakahakot ng mga plastic bags mabuti na lang close na ang coffee shop kaya wala ng taong makakakita sa ginagawa niya.

“Anong masasabi mo friend? Nagkita na kayo ni Mr. Marsian?” bungad ni Yvonne ng pagbuksan siya ng pintuan ni Algeree. Sobrang aga nito mang-istorbo, natutulog pa sana siya at balak niyang tanghali bumangon dahil madaling araw na siya natulog kakaayos ng mga gamit na hinakot at mga pinamili.

“Okay naman siya.” Humihikab na saad ni Algeree, babalik siya sa kuwarto para ipagpatuloy ang pagtulog.

“Hindi ka pinakitaan ng masama? Sabi kase nong nagrecommend sa kanya ay sobrang masama raw ng ugali ng Nurdan na iyon,”

“Palagay ko nga,” sang-ayon na lang ni Algeree dahil antok na antok pa talaga siya.

“Sige na nga matulog ka na ulit. Hindi na muna ako mangungulit. Doon na ako sa sala para makapagpahinga ka,” giit ni Yvonne na iiling-iling pa habang nakamasid sa kaibigan na sobrang antok at pagod.

“Yvonne!” umalingawngaw ang isang tili ni Algeree dahil naalimpungatan siya dahil madilim na ang pakigid.

“Yvonne?” tawag niya ulit sa kaibigan. Wala siyang kasama? Hindi man lang siya ginising ni Yvonne bago ito umalis. Pasado alas otso nang gabi, sinipat ang oras sa kanyang cellphone bago nagkukumahog na lumabas ng kuwarto at diritso ng banyo para ayusin ang sarili. Si Mr. Nurdan Marsian! Naghihintay iyon ng tawag niya para sa deal nila. Nahagip ng kanyang mata ang pagkaing natatakpan sa maliit na mesa sa kusina. Ipinagluto siya ni Yvonne ng pagkain bago ito umalis, mamaya niya na titingnan kung ano iyon dahil mas importante ang uunahin niya.

Pagkalabas niya ng banyo ay agad na kinuha ang cellphone para tawagan ang number ni Nurdan Marsian. Inalala kung saan inilagay ang kapirasong papel, sa kanyang lumang tokador.

Algeree dialled his number thrice, walang sumasagot. Please! Answer it! Nagmamaktol at naiinis siya sa sarili dahil nakatulog siya buong maghapon. Finally in a desperate attempt, Nurdan Marsian, a guy with an seductive and the only one who could provide a ray of hope answered her called.

“Hello? Hello, Mr. Marsian, I’m sorry I dozed off,” she is trying to explain.

“It’s late and you’re late,” matigas na giit ng nasa kabilang linya.

“Please? I need your help and I’m going out tonight to give you the downpayment. I’m sorry.. h-hindi ko namalayan na gabi na.. n-nakatulog ako buong maghapon,” paliwanag pa rin ni Algeree, baka sakaling pakinggan siya ni Nurdan Marsian; ang nag-iisang pag-asa niya para mahanap si Alexandra.

“No. I hate wasting time,” madiing pagtanggi nito at naputol ang linya ng telepono.

“God paano na..” sambit ni Algeree na halos maiyak dahil sa kawalan ng pag-asa. Kasabay pa ang pagbagsak ng ulan sa labas na rinig na rinig niya dahil manipis lang naman ang kisame ng kanyang tinitirhan.

She try to contact him but his phone was off already.  The rain outside kept lashing, reflecting Algeree’s inner torment then she can’t control a tears from her eyes that full of regrets. Feeling hatred for herself for being unbothered and selfish. Hindi niya naiisip na oras pala ang kalaban niya, paano kung nasa labas ang Ate Xandra niya at basang-basa na ito sa ulan habang siya mahimbing na natutulog lang?

PLEASE, I BEG YOU... SAVE MY OLDEST SISTER... I'M WILLING TO GIVE YOU EVERYTHING--JUST SAVE MY ATE.

Algeree sent him a message. A desperate message. And after she sent it, she decide to go outside and withdraw another sum of money from his Daddy's credit card. She don’t care if it’s late, she need to move and never give up. Makakahanap ulit siya ng tutulong sa kanya kung ayaw na talaga ni Nurdan Marsian, pero ngayon ang gagawin niya ay madagdagan pa ulit ang perang hawak niya dahil kapag nakahanap siya ng kapalit ni Mr. Marsian ay hindi na siya mamroblema ng ibabayad. She’s planning to withdraw another two hundred thousand.

Habang sa daan papuntang ATM machine ay walang tigil niyang tinatawagan si Mr. Marsian dahil baka sakaling buksan ulit ang phone nito at sagutin ang tawag niya ngunit wala ng pag-asa. Tuluyan na siyang inabandona ng lalaki, she’s hopeless but not really. Hanggang sa makarating siya sa paroroonan at agad niyang isiniksik ang card sa machine.

“Oh my God!” Napasuntok si Algeree sa pader dahil sa nabasa mula sa machine. Naihampas niya rin ang dala-dala niyang payong.

THIS ACCOUNT IS CLOSED!

Nadagdagan ang takot at pagsisi ni Algeree ng mga oras na iyon, halos kumawala ang kaluluwa niya sa katawan dahil sa poot na biglang namayani sa kanyang buong katawan. “That evil woman!” she’s growling. Kinuha ang credit card at pinutol ito. Itinapon sa malapit na basurahan. “Humanda siya sa akin! Pagsisisihan niya ang lahat-lahat ng ito!” galit na naglakad pauwi ang dalaga. Wala siyang ibang maisip na gawin kundi ang umuwi muna. Hindi niya rin titigilan ang pagkontak kay Marsian. Magmamakaawa siya at luluhod sa harapan nito kung kinakailangan.

“Please...” paos na sambit ni Algeree habang nakatingala sa kalangitan, sinalubong ang pisngi niya ng malalakas na patak ng ulan. Isiniksik niya ang cellphone sa kanyang bulsa para hindi mabasa at saka nagpatuloy maglakad pauwi sa kanyang tinitirhan.

She is totally desperate and hopeless now. Nasira pa ang kanyang payong, kaya sasalubungin niya ang malakas na buhos ng ulan, tapos kumakalam pa ang kanyang sikmura dahil mula kaninang umaga ay hindi pa siya kumakain, hindi niya mapigilang huwag umiyak. Nakakamatay ng pag-asa ang gabing ito. Halos patakbo na siyang maglakad dahil kanina pa siya nilalamig.

“Mommy... Daddy... Bakit ba nangyayari ito sa akin...”

“Ano bang nagawa naming kasalanan? Bakit pinaparusahan kami ng ganito...”

Sunod-sunod ang luhang kumakawala mula sa naghihinagpis na damdamin ng dalaga. Hindi niya lubos maisip kung bakit pinagdadaanan niya ang ganito kapait na sitwasyon.

Paano na siya? Saan na siya kukuhang pambayad sa taong maghahanap sa kanyang kapatid? Paano na ang pag-aaral niya? Ang pagkain? Hindi sapat nag pinamili niya kahapon sa grocery. Ilang buwan lang ay ubos na ang mga iyon. Saan na siya kukuha ng pera? Paano na siya mabubuhay? Ang Ate Xandra niya? Paano na?

It was a very cold midnight. Hindi namalayan ni Algeree na kanina pa siya naglalakad pauwi. Kanina tumatakbo siya pero ngayon isa na siyang manhid. Hindi niya alintana ang lamig ng gabi at ang basang katawan na unti-unti ng nagpapahina ng kanyang katawan. Maybe this moment, she’s ready to join her Mom and Dad para makapagpahinga na siya at hindi na mahirapan pa sa malupit na mundong kinagisnan niya. She’s ready. She’s tired.

Hindi niya namalayan na paakyat na siya sa kanyang apartment, sobrang nanghihina na ang katawan niya at halos maiksi na ang kanyang mga paningin. Hindi na siya makakita ng maayos, nandidilim na ang kanyang paningin pero pinipilit pa rin ng kanyang mga paa na humakbang para makaakyat sa kanyang apartment at ngayon tanaw niya na ang pintuan ng kanyang bahay, pakiramdam niya ay inaantok na siya. She is hopeless. She want to lay down now and she’s about to close her eyes when she heard a faint cry coming from a nearby. At first she ignore it dahil akala niya ay minumulto na siya pero mukhang nahihirapan na ang maliit na nilalang dahil paos na paos na ang pag-iyak nito. Nawala ang antok niya at naramdaman niya ang lamig ng kanyang katawan at kanina pa pala siya nanginginig.

Curiosity getting the best of her, she followed the sound and was shocked to find a baby boy lying in a pile of garbage. Algeree was stunned and confused, wondering how this baby had ended up in her garbage. Who did this? She hurriedly grab the infant and run to her apartment. And as she looked into the child's innocent eyes, she felt a surge of protectiveness wash over her. She knew she had to keep the baby safe, even if it meant putting her own life in desperate situation or even in danger.