Następnego dnia w południe do domu Michaela przyszedł Calum. Z lekkim uśmiechem wszedł do domu, trzymając w dłoni torbę z jedzeniem, które zamówił na wynos dla Michaela w drodze do niego. Miał wyrzuty sumienia przez to, że Michael był zmuszony skonfrontować się z Hemmingsem bez żadnego wsparcia. Tym bardziej obawiał się co zaszło między przyjaciółmi, gdy Mike odpisał mu tylko ,,Przyjedź, to pogadamy'' na jego pytanie o rozwój sytuacji z Luke'iem.

-Więc? - Calum uniósł brew - Jesteś cały, żyjesz? - zlustrował go wzrokiem - Czy on tak zaburzył ci neurony, że już nie jesteś w stanie nic powiedzieć? - skrzyżował ręce na klatce piersiowej, kiedy Michael beztrosko popijał kawę, patrząc w telewizor - No co jest, stałem się duchem? - szturchnął go.

Michael spojrzał na niego niewinnie i odłożył kubek z kawą.

-Nie krzycz... - zacisnął usta.

-Dlaczego miałbym na ciebie krzyczeć? - dopytał powoli - Coś zrobiłeś? Trzeba pozbyć się ciała?

-Gorzej - westchnął Michael, bawiąc się palcami - A gdybyśmy musieli pozbyć się ciała, to na pewno byłbym bardziej wesoły niż teraz.

-Okay, to... No nie wiem, Luke znowu ci coś zrobił? - pokręcił głową - Nie możesz mi powiedzieć wprost, tylko muszę zgadywać? - odetchnął i dźgnął go w bok - No dalej...

-Uh, bo... Był u mnie Luke, no i... Był z Petunią, weź to pod uwagę przy osądzaniu mnie, okay? - zacisnął usta.

-I co dalej? - ponaglił go Hood.

-I jakoś tak wyszło, że od słowa do słowa... Dałem mu drugą szansę, ale nie bij mnie, przypominam ci, że jestem nadal poszkodowany - Michael skulił się i zacisnął oczy, a po chwili ciszy je otworzył, by napotkać zdziwiony wzrok Caluma.

-Ty... Co? - pokręcił głową z niedowierzaniem - Nie zrobiłeś tego.

-Och, zrobiłem - ponownie wziął kubek w dłonie - Ale miałem powód, okay? - westchnął cicho - Luke... Z nim jest coś nie tak...

-No co za odkrycie! - Calum spojrzał na niego z politowaniem.

-Sh - uciszył go Michael - Chodzi mi o to, że... Ma ze sobą problemy, więc... postawiłem mu ultimatum - uśmiechnął się dumnie - Jestem dorosłą osobą, podejmującą dorosłe decyzje - poklepał się po ramieniu i wstał ze swojego miejsca - Chcesz kawy? - spojrzał na Caluma.

-Jakie ultimatum? - Calum natychmiast wrócił do tematu.

-Wybierze się do specjalisty - wzruszył ramionami - To... jak z tą kawą?

-Masz pewność, że pójdzie do specjalisty, a nie tylko będzie udawał, że tam chodzi, żebyś dał mu spokój? - uniósł brew.

Michael wywrócił oczami i usiadł na fotelu naprzeciw Caluma. Spojrzał na niego poważnie.

-Tak, spisaliśmy umowę, Cal - zacisnął usta i roześmiał się po chwili - Uh, po prostu... To jest jego ostatnia szansa i on wie, że jeśli teraz zjebie, to wycofuję się z firmy. Razem z patentami, udziałami, wszystkim - uśmiechnął się - Ja wiem, że nie uznajesz Luke'a jako najmądrzejszą na świecie osobę, ale... Myślę, że on doskonale wie, z czym wiąże się jego następna wpadka.

-To... Jesteście teraz parą? - Calum skrzywił się nieco.

-Nie! - Michael pisnął mało męsko i zaśmiał się - Jesteśmy przyjaciółmi. Jeśli zasłuży i będzie tego chciał, to możemy iść o krok dalej, ale teraz musi się postarać, żeby naprawił to, co zjebał - uśmiechnął się szeroko - Czy pasuje ci taki rozwój sytuacji, tato? - uniósł brew.

-Niech ci będzie... Powiedzmy, że... Wybrnąłeś - zaśmiał się - Och i tak, poproszę kawę - powiedział po chwili z szerokim uśmiechem.

Michael pokręcił głową z szerokim uśmiechem, po czym poszedł do kuchni. Czuł ulgę, że jego przyjaciel zaakceptował jego decyzję, która zresztą nie należała do najłatwiejszych. Wiedział, że teraz będzie już tylko lepiej.