Ang maingay na kalsada ng Makati ang sumalubong sa amin ni Justine. Dali-dali akong pumasok sa loob ng sasakyan katabi ng kapatid ko.

Justine started the car engine before driving away. Hindi na ako nagsuot ng seatbelt dahil sanay ako sa gano'n. Tahimik lamang ako habang umaandar ang kotse at tanging ang ingay lamang na nagmumula sa isteryo ang naririnig ko.

Nakatingin lamang ako sa kalsadang dinaraanan namin. The surrounding was lively. Mula sa mga taong nagtatawiran, mga sasakyang nag-uunahan, at maging sa mga nagtataasang gusali. I was just looking outside and observing the place when the thought about what happened the past night suddenly popped up in my head. It was so intense and I was burning.

I bit my upper lip unconsciously.

Marahan kong inilapat ang gitnang daliri ko sa sa ibabaw ng labi ko. Wala sa sarili kong iginalaw iyon sakto sa kung saan niya pinadapo ang labi niya sa akin. He was a good kisser, I'd give him that. Hindi ko inakalang magugustuhan ko ang pagiging agresibo niya.

The way he touches me last night, ramdam na ramdam ko ang pangangailangan niya no'n. The feeling was indescribable yet I had lots of words to say. Sa mga halik at ulos niya, it was roughed and needing.

"Ate?"

I can feel my legs tightening remembering that thought. Naramdaman kong mamasa ang loob ng panty ko nang maalala ko ang lahat ng iyon. But I couldn't stop myself from feeling it.

"Ate...?"

I suddenly felt embarrassed. Bigla akong nakaramdam ng hiya sa sarili ko dahil sa naging reaksyon ng katawan ko sa alalaalang iyon kagabi.

But... He was undeniably good.

"Ate!"

Nabalik ako sa aking ulirat nang marinig kong sumigaw bigla si Justine. Tinitigan ko ang kapatid ko. I saw my brother eyeing me suspiciously.

I gave him a sideway glance.

"Bakit ka ba sumisigaw?" bagkus ay iritadong tanong ko upang pagtakpan ang hiya ko.

My brother shook his head, "Kanina pa kita tinatawag, ate. Nasaan ba ang isip mo?" he asked me as if he was about to nag me things again.

Sa nangyari kagabi... Kay Kier.

I wanted to answer but I was certain that it will only cause arguments.

Ipinilig ko ang aking ulo upang alisin iyon sa isip ko. Nangyari na 'yon. Para sa isang gabi lamang ang lahat ng iyon. Nothing else is there at sigurado ako roon.

Napahinga ako ng malalim.

Tumingin ako sa bintana ng kotse at pinagmasdan ang bawat gusaling nadaraanan namin. I wanted to open the window to somehow feel the natural breeze but I didn't. Magugulo lamang ang buhok ko dahil sa hangin.

Kung sana'y hindi iyon ginawa ng mga magulang namin, marahil ay maginhawa rin ang buhay naming magkakapatid ngayon.

Everything that had happened before, it happened because they chose it. Hindi nila inisip ang magiging epekto no'n sa mga taong maiiwan nila. All they thought was for their lives. Merely themselves. Buhay at sarili lamang nila.

"Justine?" malumanay na tawag ko sa pangalan ng kapatid ko.

Nakita ko sa gilid ng mga mata ko na lumingon siya sa gawi ko kaya muli akong nagsalita.

"I'm going out," I said.

Gusto kong bumaba ng sasakyan. Parang hindi ako babagay sa trabahong gusto niyang pasukan ko.

Alam ko, they will only look down on me through what they are about to find out. Na pokpok ako kung tawagin ng karamihan. Those people who never knew the weighs of that word.

"Ate..." may pagtutol sa boses niya.

Hindi ko tinapunan ng tingin ang kapatid ko. I don't want to do it. Kuntento na ako sa kung ano ang kabuhayang mayroon ako upang buhayin sila. Kaya ayaw kong gawin ang gusto niya.

Bumuntong hininga ako bago muling magsalita.

"I don't want to go there, Justine..." saad ko na lamang sa mababang tono.

Ayaw ko nang magpaliwanag na pa sa kanya. Kase bakit pa? It doesn't mean that it can change a thing either.

Lihim akong nagpasalamat sa kapatid ko nang dahan-dahan niyang itigil ang sasakyan sa gilid ng kalsada at hinarap ako. I saw how my brother closed his eyes. Alam kong hindi niya gusto ang desisyon ko. But I made up my mind.

Nang magmulat siya ng kanyang mga mata ay doon ko nakita kung gaano siya katutol sa sinabi ko.

"Ate, naman..." angal niya pa sa akin.

Hindi ko pinansin ang kanyang pagtawag. Muli na lamang akong nagsalita sa kanyang tabi.

"I'll stay working at the club, Justine. Halos apat na taon na akong naroon at iyon ang ikinabubuhay natin kaya bakit ako aalis doon?" I reasoned out.

Marahil ay iniisip niyang hindi ko siya maintindihan ngunit alam ko naman. Sadyang ayaw ko lamang.

"Kaya nga, ate. Apat na taon na kaya bakit hindi ka pa umalis doon?" balik na tanong sa akin ng kapatid ko.

"You can't understand me, Justine," I said instead. Maintaining the calmness of my voice.

My brother heaved a deep sigh before looking out at the window.

"Then tell me, ate, so I can understand," halos bulong na saad ng kapatid ko.

"Hindi ko alam kung paano. Dahil hindi ko rin alam kung paano iyon intindihin..." I just whispered.

Justine quickly turn his head on me. I didn't wait for my bother to ask, dahil agad ko na lamang sinabi ang dahilan kong iyon.

"I'm waiting for someone at the club, Justine," sabi ko.

It was true.

Yes, I'm waiting for him. Ayaw kong maging huli ang nangyari sa amin kagabi. Hindi ko gusto ang isipin na iyon na ang huli. Kaya ayaw kong pumasok sa mga De Asis o sino man iyon.

Because if that's happen, I won't be able to see him again. Hindi ko na muling makikita ang mukha niyang iyon.

Kumunot ang noo ng kapatid ko matapos marinig ang naging rason ko.

"Pinagsasasabi mo, ate?" dismayadong tanong sa akin ni Justine.

Huminga ako nang malalim.

"May gusto pa akong makita sa club," I told him directly.

Narinig kong bumuntong hininga siya. My brother's disappointed.

"Kaya ayaw mong pumasok doon? Ayaw mong pumasok sa trabahong marangal?" Here he comes again...

Tinignan ko gamit ang galit kong mga mata ang kapatid ko. Bigla akong nainis sa sinabi niyang iyon.

Is he still thinking about that moral he's talking about last night?

"Huwag mo akong simulan, Justine, ha," mariing sabi ko.

He tsked. 

"Kase, ate, kung talagang may pangarap ka para sa sarili mo, bakit hindi mo iwanan ang trabahong mayroon ka?" diin niya pa.

Halata sa boses at tono ng pananalita niya na naiinis na siya sa akin. But I let him talk.

"Why don't you try on working as a maid? Dahil sa tingin ko, mas magandang trabaho iyon kaysa sa pagiging pokpok," he said out loud.

Shut it.

I slapped him.

Bigla ang pagtaas-baba ng aking paghinga nang marinig ko ang sinabi ng kapatid ko. H-how dare him said that after everything I did for him and Menchie?!

Kita ko kung paano nabaling sa ibang direksyon ang mukha ni Justine dahil sa lakas ng sampal ko sa kanya. Ramdam ko ang pamamanhid ng palad ko dahil sa sampal kong iyon.

"Potangina, Justine," hilaw akong napatawa sa salitang lumabas sa bibig ko.

This is the first time I cussed my brother. Ito rin ang unang pagkakataon na pinagbuhatan ko siya ng kamay. And I felt the guilt. I feel guilty.

Ngunit kasalanan din naman niya...

"You really see me as someone who's selling her body for money, huh?!" galit na sigaw ko sa mukha ng kapatid ko.

He stared at me blankly.

Ayaw ko nang ganyang tingin galing sa kanya. Sa kanila ni Menchie.

"Then tell me what you're doing, ate. Lumuluhod para magdasal sa harap ng isang customer, ganoon ba 'yon?" matigas na aniya.

Ikinuyom ko ang mga palad ko. I stared back at my brother. Hinintay ko kung ano pa ang sasabihin niya sa akin.

"Aren't you selling your fucking pussy for that fucking money you are talking about, huh?!" galit na sigaw ng kapatid ko sa mukha ko.

Stop.

My tears fell.

Pakiramdam ko ay tumigil ang paghinga ko nang marinig ko iyon mula sa kapatid ko. Naramdaman ko na lamang ang mainit na likidong tumulo mula sa mga mata ko pababa sa mga pisngi ko.

I-I wasn't expecting those words coming from my brother. I... I wasn't given a hint that he'd gave me those judgements.

Am I selling my body only for myself? Am I that awful for me to use my body for us to live? A-am... Am I that t-trashy?

Was it my fault that I didn't do anything that day expect on following his well? Was it my fault that I chose to do it instead of them feeling bad?

Nasasabi niya iyon dahil hindi niya alam kung ano ang pinagdaanan ko. Kung ano ang mayroon noon na naging dahilan para maging ganito ang buhay ko. Wala siyang alam kagaya sa kung paanong walang alam si Menchie so how dare him?

"L-lalabas na ako," ani ko at hindi na naghintay pa ng isasagot niya.

Dali-dali kong binuksan ang pintuan ng kotse na sinasakyan namin at bumaba. Hindi na ako nag-abala pang isarado iyon. I ran as fast as I could while wiping my tears with the back of my hand harshly.

I was feeling broken again. Pakiramdam ko ay kalaban ko na naman ang mundo dahil sa bigat nang nararamdaman ko.

Ang bigat sa dibdib ko dahil sa sinabing iyon ng kapatid ko ay hindi ko maiwasang maramdaman. Parang sinampal ako ng katotohanang kailanman ay hindi nila malalaman.

I wasn't looking at my way while I was running. Naramdaman ko na lamang na tumilapon ako at napaupo sa kalsada habang matunog na umiiyak.

I felt my back hurting kaya kinapa ko iyon. But even before I reach my back, I saw my right arm bleeding. Pabalang ko iyong pinunasan gamit ang kaliwang palad ko.

Despite the tears in my eyes, I can still see the people who are watching me. Kita ko kung paano nila ako titigan. They were talking and looking at me. They're like Justine. Just like my brother, they are clueless.

Mapanghusga sila.

While looking at the people who are looking at me too, I suddenly saw a man standing in front of me while extending his arm. Tinitigan ko iyon.

I didn't move a bit. Tinitigan ko lamang ang nakalahad na kamay na iyon. Nakita ko kung paano iyon unti-unting lumapit sa akin. Wala sa sarili akong napaatras.

"Get up, Haier," I heard that voice muttering my name in an instant.

Nang marinig ko ang pangalan ko ay dahan-dahan akong nag-angat ng aking ulo para tignan kung sino iyon.

I didn't know why I cried a river the moment I recognized his face. Pakiramdam ko ay bigla akong nanghina nang makita ko ang mukha niyang may awang nakatingin sa akin.

I used to hate that. At seryoso ako roon.

"K-Kier..." utal na banggit ko sa kanyang pangalan.

He gave me his smirked before lifting my hand and helped me got up.

I should get angry because of that smirk but I didn't.

"Wanna get laid again?" he asked me mockingly.