TW: Mention of Abortion, Abuse, and Sexual violence.

"I heard...about what happened," aniya ko, bakas ang panginginig sa boses.

Nag-angat ito ng tingin sa akin habang hinahalo ang kanyang tasang kape. She bit her lips and her eyes is telling me that she regret everything she did.

"Sorry is not enough, Sol," mahinang sabi niya, at bakas ang pagsisisi sa mukha nito. "Hindi madaling mabura sa isip natin ang nangyari...at hanggang ngayon ay nagsisisi pa rin ako."

Marahan kong hinawakan ang kamay niya. For almost seven years, I didn't had the chance to hear her side. Masyado akong naging makasarili at valid naman iyon noong mga panahon na nangyayari 'yon, pero ang mas masakit sa akin ay 'yung makita siyang nahihirapan mag-isa.

She was destined to be alone. Wala siyang kakampi, kahit pamilya niya ay hindi siya pinaniwalaan noong sinabi nito kung paano gumapang ang mga kamay ng kanyang ama sa kanya at ginawa ang isang bagay na kahit isang beses ay hindi nito pinagsisihan.

His father threatened and abused her, muntik pa siyang ikulong ng kanyang ama sa basement nila, at kapag hindi ito sumusunod sa gusto niya ay mas lalo itong nagiging marahas-that's my there's a lot of scars in her right hand, puro pasa ito dahil sa pagmamalupit ng ama niya.

Her fucking mother? They don't even deserve to be called a parent because they're both manipulative and narcissistic bitch who only cares for their image and reputation.

Kaya ng lumabas sa media ang ginawa ng kanyang ama ay bumagsak ang negosyo nito at nasira na rin ang pangalan na matagal niyang inalagaan.

Wala na silang kapangyarihan na ipagtanggol ang kanilang sarili at nakuha na rin ni Sam ang hustisya na kailangan niya.

The leak video almost gained a hundred million views on all platforms at alam kong hindi naging madali ang desisyon ni Sam.

I regret that I wasn't there when she needed us the most. Alam kong galit ako sa kanya noon pero mas nangingibabaw sa akin ang awa nang ikwento niya ang lahat sa akin.

She tried to live alone in the states at sinubukan na umalis siya sa puder ng kanyang ama. Namuhay siyang mag-isa sa ibang bansa, hanggang sa nagkaroon ulit siya ng lakas bumalik sa pilipinas pagkatapos ng mahabang panahon.

She met his boyfriend in Los Angeles-a filipino american guy who stood by her side. Siya ang naging kanlungan niya noong naghihirap siya, at ilang buwan pagkatapos nilang ikasal ay nagkaroon din sila ng anak na lalaki. Doon niya napagpasyahan na bisitahin ako ng malaman niya ang shop ko.

"It's not easy to abort... your child." My voice trembled.

Hindi ko alam kung bakit mas naluluha ako kaysa sa kanya. "You've suffered so much, Sam. Hindi naging madali ang lahat... but I understand where you coming from. Naiintindihan kita dahil alam kong mabigat na responsibilidad ang papasanin mo... and it's not easy to see the child that you're trying to raise is... your father-"

Hindi ko naituloy ang sasabihin ko ng bumuhos ang luha sa mga mata

niya. I tried to avoid my gaze dahil pati ako ay naluluha na rin.

Kahit na pinagtitinginan na kami ngayon ng mga tao sa loob ng shop ay pinagwalang-bahala ko lang ito.

Inabutan naman siyang tissue ni Jina at nagpasalamat pagkatapos.

"I'm at fault for everything that happened," she sobbed, and shook her head. "K-kung hindi ako pumasok sa buhay niyo... masaya sana kayong dalawa ni Caleb."

Umiling ako. "N-no, Sam. Huwag mong sisihin ang sarili mo. Sadyang mga muwang pa lang tayo at hindi natin maintindihan noon ang nangyayari," pag-aalo ko sa kanya.

She was...depressed and I was longing for the love that Caleb could only give. Wala rin akong naging sandalan, kakampi at karamay noong mga panahon na pinagmamaliputan ako ng tatay ko, habang ang nanay ko ay hindi ako kayang ipagtanggol dahil natatakot siya na baka iwanan niya kami at abandonahin, yet she stood herself to fight what is right.

Hindi niya hinayaan na saktan ulit kami at maltratuhin na parang hayop.

Mahirap mang tanggapin ang nangyari noon, alam kong iyon ang naging daan sa kung ano ang mayroon akong buhay ngayon. It's because I chose to stand by myself, and left them without having a reason or saying my last farewell.

"Iyong araw na hinalikan ko siya sa tapat ng convenience store...that was unintentional. Naging magulo ang isip ko at hindi ko na alam ang gagawin dahil si Caleb lang ang nakakaintindi sa akin noong mga oras na 'yon," pahayag niya pa. Pinunasan niya agad ang nagbabandyang luha sa mata.

She laughed heavily. "Sinubukan kong habulin 'yung kotseng sinasakyan niyo dahil nakita kita noong araw na 'yun pero...hindi na kita naabutan. I was afraid to tell you everything. Alam kong galit ka at nasaktan kita pero hindi mo ako kinompronta sa nangyari..." pagpapatuloy niya.

Muli na namang bumagsak ang luha sa mata ko na kanina ko pa pinipigilan.

"Naiintindihan kita, Sam," sambit ko. "I know that it's not easy

to open up the problems that you've been carrying alone."

She sighed. "I-I did everything to save our friendship that I ruined. Noong umalis ka ay halos mabaliw si Caleb kakahanap sa 'yo...h-he called everyone who can help him, pero sa huli, nabigo rin siyang hanapin ka."

I sighed, I can remember it all too well. Iyong mga panahon na haloa lugmok ako at naghahanap ng karamay dahil hindi lang ako nawalan ng kaibigan.

I lost everything.

Napalunok siya ng madiin bago nagtama ang mga mata namin. Iyong tingin niya ay puno pa rin ng pagsisisi.

"A-ako rin ang dahilan kaya... nawala sa 'yo 'yung scholarship mo," naluluha niyang sabi. "Hindi ako nakatanggap ngmasakit na salita kahit alam kong nawala na ang lahat sa 'yo... it was not easy for you... for us."

Napakagat ako ng madiin sa labi ko at parang gusto ng lumabas ng dugo sa sobrang diin nito.

"Hindi ko mapapatawad ang sarili ko kung hindi kita kakausapin...I was the reason why you suffered and you don't deserve everything that happened, Sol."

This was the closure I need-to let go the baggage that I've been carrying for a long time at ngayon ay mas gumaan na ang pakiramdam ko. Those night that was haunting me finally got the answer that I needed.

"Hanga ako sa 'yo, Sol."

I chuckled. "Bakit naman?" I was trying to shove away the awkwardness between us, and set the mood lightly.

"You're brave to face everything... at 'yan ang bagay na hindi ko kayang gawin noon. But now, you've became my strength," mahinang wika niya.

Kahit paano ay humupa rin ang malalim na hidwaan sa amin at natuldukan na iyong mga tanong sa isip ko.

"Oh, tama na muna 'yang drama at Kumain na muna kayo. Kanina ko pa naririnig 'yung mga tiyan niyo eh," biglang sabat ni Jina kaya natawa kaming dalawa sa kanya. Inilapag naman niya ang dalawang croissant sa mesa namin.

"You're Jina, right?" nakangiting tanong sa kanya ni Sam.

Jina quickly nodded and smiled. "Yes po," sagot niya. "Kaibigan din po ako ni Sol."

"I heard everything about you, naikwento ka kasi sa akin ni Caleb," aniya.

Napakunot-noo ako sa sinabi niya. "Nagkita na kayong dalawa?" seryoso kong tanong.

Marahan naman siyang tumango at ngumiti. "Yes, before he went to Madrid. We just bumped into each other and had a small talk. He also mentioned that he is courting you."

Bigla namang namula ang magkabilang pisngi ko at iniwas ang tingin sa kanya kaya napatawa ito. Nag-init bigla ang pisngi ko ng walang dahilan.

Siraulo talaga at sinabi niya pa kay Sam, nakakahiya tuloy!

"It's okay, Sol," natatawa niya sabi.

Bago pa mapunta ang usapan namin tungkol sa ligawan ay pinag-usapan na lang namin ang tungkol sa pagdalaw niya rito sa pilipinas.

Actually, babalik din siya ng isabela dahil may gusto siyang dalawin doon, hindi ko na nakuha 'yung pangalan ng babae na tinutukoy niya at pinagwalang-bahala lang ito.

Nagpaalam na ito sa akin dahil hinihintay na siya ng sumusundo sa kanya. I met his boyfriend-Kyro, pero hindi naman kasi nagka-usap ng matagal dahil umalis na rin sila. Hindi nila kasama ngayon ang baby nila dahil naroon ito sa kanyang lola at susunduuin na rin nila ngayon.

"Bye, Sol!" Sam bid her goodbye.

❛━━━━━━•(🌸)•━━━━━━❜

MY LIFE WENT ON. MABILIS NA lumipas ang araw at heto ako ngayon nakatambay lang palagi sa shop at hinihintay pa rin na tumawag ang lalaki sa akin. It's been three months at wala pa rin siyang paramdam sa akin-umaasang dadalaw ulit siya.

Hoping that I'll see his bare face again... na masilayan iyong mga ngiti niya na bumubuhay sa puso ko. Iyon lang ay sapat na sa akin dahil buo na ang araw ko.

"Sol maraming order ngayon, kaso sa ISU raw. Kaya mo bang bumyahe ngayon?" tanong sa akin ni Jina nang mapagawi ang tingin ko sa kanya.

"Sobrang layo naman?!" gulat kong sabi.

"One thousand five-hundred orders 'toh! Jackpot ka na nga eh dahil may event daw sila, kaya kumuha na sila agad sa 'yo," anas niya. "Nasa akin na rin pala 'yung resibo. Kabisado mo naman ang Isabela kaya alam kong hindi ka maliligaw. I-text ko na lang sa 'yo 'yung address."

"Hindi ba pwedeng ikaw na lang?" hirit ko pa. Wala talaga akong gana na kimilos ngayon at parang napilitan lang ako na pumunta rito sa shop.

I can't function well these days. Para bang may nawala sa akin na hindi ko malaman or... I'm just tired?

"Hindi pwede, walang magbabantay sa shop. Atsaka, pwede ka namang magpasama kay Eurie," sagot niya. "I already called him at papunta na siya rito."

Masamang tingin ang ipinukol ko sa kanya at tumayo para kurutin ang tagiliran nito.

"Sira ka talaga! Hindi mo naman sinabi sa akin na tatawagan-" Napatigil ako nang marinig ang pamilyar na boses.

"You called me?" Napabaling ang tingin namin sa lalaking pumasok. He's wearing a tinted blue polo-shirt and beige trousers. Maayos ang kanyang buhok na parang dinilaan ng kalabaw.

Jina smiked. "Ayan na pala siya eh."

Napalaglag balikat na lang ako dahil wala na rin naman akong magagawa kung hindi ang ihatid ito sa Isabela. Agad naman kaming lumuwas papunta roon ni Eurie.

Mahaba ang naging biyahe naming dalawa kaya salitan kami sa pagmamaneho at medyo marahan din ang pagpapatakbo namin ng sasakyan dahil baka matapon ang mga order na pagkain at 'yung mga kapeng nasa isang malaking storage.

Takipsilim na rin ng makarating kami sa Isabela at may isang oras pa kaming natitira bago magsimula ang event nung buyer namin. Nang mahanap ko ang address na binigay ni Jina ay tila napakunot-noo ako at dito ko lang napagtanto na parang may mali sa ibinigay niyang address.

Ite-text ko na sa si Jina ng bumungad sa akin ang pangalan ng lalaki nang mag-pop-up ang message niya sa notification ko.

Lebleb Bantot:
See you later, Mrs Montreal.

My eyes widened. Shit! Nagparamdam na siya. Dinadaga na naman ang puso ko sa kaba at napaigtad na lang ako nang marinig ko ang boses ni Eurie na kumiliti sa aking tainga.

"Ipapasok ko lang yung mga orders, sumunod ka na lang, ah?" wika niya.

I smiled and nodded at him before shifting my gaze to my phone.

Anak araw:
Nasaan ka? At kailan ka pa nakauwi?

Pagkatapos kong I-text ang lalaki ay natuon ang atensyon ko sa isang matandang babae na lumabas.

Right there, I knew there was something wrong, and it was all a setup. Lintik ka talaga, Jina!

"Hija, ikaw pala," bungad sa akin ni Mrs. Montreal. "Are you waiting for Caleb?"

"O-opo... nakauwi na po pala siya," nauutal kong sagot.

"Na 'ko, hindi nga nagpasabi na uuwi siya at kakarating niya lang kaninang umaga," pahayag niya. Hinigit naman nito ang braso ko kaya nabigla ako sa kanyang ginawa at pinalupot pa ang kamay niya sa akin. "Pumasok ka muna, hija. Dito ka na maghinatay sa kanya sa loob. Masyado ng madilim sa labas kung doon ka pa maghihintay."

Nang makaupo ako sa lamesa nila ay napansin kong marami pala ang tao sa loob at puro bisita nina tito at tita, may mga ilan pang mga ka-batchmates ni Caleb na nakikita ko noon sa campus.

"Sol, ikaw ba 'yan?" Lumapit ang isang lalaki sa akin at mata-mata akong tiningnan na para bang sinusuri ang mukha ko.

He's holding a glass of wine at mukhang marami na ring nainom ang lalaki dahil namumula ang kanyang mata. Kung hindi ako nagkakamali ay siya 'yong lagi kong nakikita sa department nila Caleb at August na palagi nitong kasama kapag may project sila.

I smiled awkwardly. "Ako nga."

"Oh, right, I remembered you." Itinutok niya pa ang hintuturo niya at tumingin sa taas na parang may inaalala ito. "Nandoon ako no'ng nakita kitang pinipigilan mo 'yung girlfriend ni Caleb na may hawak na baril. After that, you just run away...at hindi na kita nakita ulit sa campus," pagkwento ni Lawrence.

Right. Girlfriend. Mukhang iyan ang balitang nakarating sa kanila pagkatapos kong umalis sa bayan.

Hindi ko alam kung ano ang nararamdaman ko nang marinig ang sinasabi niya, as if everything flashed back at the top of my mind. I knew I wasn't comfortable right now talking about that, especially since he also mentioned the gun incident.

The memories were too painful to revisit.

Bigla naman siyang inakbayan ng lalaki at nanlaki ang mata ko nang bumungad sa harapan namin si Caleb. He quickly shifted his gaze to Lawrence, his lips parting in surprise, while Lawrence forced a smile.

"Dude, nandiyan ka na pala..." Lawrence's voice trailed off, clearly caught off guard by Caleb's sudden appearance. It seemed he had overheard the conversation, and the tension in the air was palpable.

Caleb's eyes flicked between us, his expression unreadable. "Kanina pa ba kayo rito?" he asked, his tone calm but with an underlying edge.

Lawrence shifted uncomfortably, releasing his hold on the other man. "Ah, oo, nagkakwentuhan lang. S-sige, una na ako pre. Congratulations ulit, engineer," nauutal nitong wika. Pagkatapos makaalis no'ng lalaki ay saglit pa kaming nakatinginan ni Caleb.

His eyes were telling me to explain at halata ang pagkunot-noo nito. He wasn't expecting to hear that from someone who also witnessed everything that happened that day.

I left a huge sigh before standing at aalis na sana ako sa harapan niya nang higitin nito ang kamay ko. Nang tinginan ko sita ay doon niya lang ako tuluyang binitawan.

"I miss you so much... Sol," he muttered, his voice deep and gentle. Para akong hinehele nito at hindi ko na naman maiwasan na mahulog sa tingin niya.

The way he looked at me, with such raw emotion, made my heart ache with a mix of longing and confusion.

"You left me... b-bakit bumalik ka pa?" I asked, my voice trembling as I bit my lower lip hard, trying to hold back the tears threatening to spill.

"I didn't. Kailangan ko lang talagang umalis para sa 'yo...sa atin. But I left a gift for you before I even went to Madrid," he added.

My eyes widened in surprise. "A gift?"

He slowly nodded and his lips lifted into a thin smile. "Hindi ko na nasabi sa 'yo dahil masyadong naging magulo ang lahat," pahayag niya. "But now... I'm here."

Marahan niyang hinawakan ang kamay ko at ngumiti ulit sa akin bago nito tuluyang hinila ang katawan ko palabas ng bahay nila. Piniringan pa nito ang mata ko na lalong nagpakunot ng noo ko.

Bakit kailangan nakatakip pa ang mata ko?

"Just follow my footsteps, nakaalalay naman ako sa 'yo," mahinhin niyang sambit.

"Saan ba kasi tayo pupunta at kailan pang nakatakip ng panyo?"

I heard his chuckle. "It's a surprise of course you need to close your eyes first," hirit niya pa. Wala naman aking nagawa pa kung hindi ang sundan ang mga ingay ng yapak niya at nang huminto ito ay gano'n din ang ginawa ko.

"We're here," he mumbled. "Huwag mo munang ididilat ang mata mo ah."

Dahan-dahan niyang tinanggal ang piring habang nakapikit pa rin ako.Naramdaman ko na lang ang mainit nitong kamay na tumaklob
sa buong mata ko at hinawakan niya nang marahan ang kamay ko.

We slowly stepped forward before he let go of his hands. Hindi pa rin ako nakadilat at hinihintay ang kanyang hudyat.

"3... 2... 1..." he counted, then continued to mumble, "Open your eyes, Sol."

Nang marahan kong maimulat ang mata ko, doon ko napagtanto ang sinasabi niyang regalo sa akin. My lips started to tremble and tears slowly welled up in my eyes.

"P-pinagawa mo?" I asked, my voice trembled yet I managed to say it. Hinaplos ko ng marahang 'yung maliit na gate namin na pinagawa niya, katulad na katulad ng pagkakagawa ni inay.

Nang pagmasdan ko ang bahay na pinagawa niya ay mas lalo akong naluha. Dahan-dahan akong pumasok at piangmasdan ang buong paligid.

Bago ang mga gamit sa loob nito at malawak na ang espasyo nito kumapra noon, at muli na naman akong lumuha nang makita ko ang malaking larawan ni nanay na nakasabit sa dingding.

"N-nay..." I uttered and gentle caressed the glass frame. "Ang ganda mo po riyan." Napatuptop ako ng aking bibig habang pinagmamasdan ang buong paligid.

Hindi ko ma-explain 'yung nararamdaman ko ngayon at parang gusto kong sumabog sa tuwa. Ito pala ang pinagkakaabalahan niyang project dito sa Isabela at inabot siya ng dalawang buwan bago ulit naayos ang lahat.

He bought the title to this house last year, pati na iyong katabing lote namin, at mas pinalawak nito ang bahay na tinitirhan ko ngayon. Tatlong palapag ang mayroon sa bahay na ito, at mas malawak ito kaysa sa inaasahan ko.

The design is aesthetically pleasing because of how contemporary it is. The façade is a blend of natural stone and large glass panels, allowing light to flood the interior and create a seamless, beautiful surrounding. The attention to detail is evident in every corner, from the chandeliers that cast a warm-to the sleek of porcelain tiles that used in this house.

It was all perfect and nostalgic.

Mas lalong nagningning ang mata ko noong makita ko ang mga dati kong gamit na naiwan sa bahay na ito.

"Sorry if I can't retrieve everything that was lost...but we can make new memories, ones that Nanay Imel would have loved," Caleb said softly.

I felt his arms wrap around me, pulling me into a comforting embrace as he rested his head on my shoulder. His warm touch sent a flurry of butterflies dancing in my stomach, making me feel both secure and nervous at the same time.

"This was her dream... to have a better life with you," he continued, his voice filled with sincerity and hope.

With his embrace, I no longer felt myself drowning; it was as if the storm had finally calmed, and the wind was gently caressing my skin-like the sun I always adored at sunset.

Pakiramdam ko ay nasa dulo na ako ng bahaghari dahil alam kong tapos na ang matinding buhos ng ulan at yumayakap na sa akin ang mainit na sinag ng araw, na matagal ko ng inaasam na maramdam.

Ang bawat karayom na tumusok sa aking balat at iyong ulan na pumapaso sa akin ay tuluyan ng nawala, at 'yung mga sugat na bitbit ko sa mga nakaraan ay unti-unti nang naghihilom.

"It was my dream," I said, smiling under the bright hues of night sky. Nakaupo langkami ngayon at nakatingin sa kalangitan.

Ang sarap pagmasdan kung gaano kaganda ang buwan, pati na rin ang lalaking katabi ko ngayon.

He smiled back, his eyes reflecting the warmth of our moment. "You're the dream that I finally chased... the flower that I once picked in the midst of the wilderness." I felt his fingertips gently touch my forehead as he brushed my unruly hair back, tucking it behind my ear.

Naging malalim ang paghinga naming dalawa at nang lumalim ang tingin namin ay doon niya inilapit ang kanyang mukha.

With him, I felt the sense of warmth that I had been longing for... his presence will always be my comfort and home-in a place where

I can be myself.

He cupped my face, his hands gentle yet firm, and I could feel the warmth of his breath against my skin. My heart raced as he leaned in closer, his eyes locking with mine, filled with an intensity that took my breath away. I slowly closed my eyes, anticipation building in his wamrth touched, and then, our lips met, and it sent an electrifying kiss between us.

I now realized that I was once chasing the wildflower amidst the gusts of heavy wind around the fields of beautiful ray of flowers, and it was him all along.