Sa malawak na dagat naka tuon ang paningin ni Jhuan, halos isang buwan na syang walang balita kay Yvan at napaka sakit non sakanya.

Napa kagat labi siya. Gusto nanaman niyang maiyak.

“Jhuan…” isang pamilyar na tinig ang tumawag sakanya.

Agad na nag angat siya ng paningin.

“what are you doing here?”

“sasama ka na sakin pabalik ng Maynila.” Matigas na sabi ni Yvan.

Napa tayo siya mula sa pag kaka upo sa buhanginan.

Hindi sya kumibo. “hindi ka dapat pumunta dito, hindi ako sasama sayo Yvan, umuwi ka na.”

“ Why?” mahinahon ang tinig nito.

Agad na tumulo ang mga luha niya. “im sorry Yvan…”

“Jhuan---“

“umuwi ka na.” bawi niya.

“kung ayaw mo pang mag pa kasal I understand, mag hihintay ako---“

“hindi mo na ako pwedeng pakasalan Yvan, I cant offer my self to you kung hindi na ko buo, do you understand.” Gumaralgal ang tinig ng dalaga.

“what do you mean?” naguguluhang tanong ni Yvan.

“you know what I mean Yvan, it happens 3 years ago… isang pag kakamali ang lahat nang nangyari sa amin ni Vin.”

Hindi naka kibo si Yvan.

“ngayon sabihin mong gusto mo parin ankong pakasalan?” halos hindi nya nasabi iyon dahil sa sobrang pag iyak.

Tumulo ang mga luha ni Yvan.

“patawarin mo ko Yvan.”

Nanghihinang napa luhod siya sa harap ng binata.

Ilang minuto silang nagtagal sa ganoong pasisyon bago sya tuluyang iniwan ng nobyo.

****

Naging mahirap ang mga sumunod na araw para kay Jhuan. Pinilit niyang ituon ang lahat ng atensyon sa trabaho, but she always end up crying.

Pero laking gulat niya ng abutan niya sa bahay si Yvan kausap ang parents niya.

“andito na pala ang anak natin Carmen.” Ang papa niya.

“maiwan muna namin kayo hijo.” Segunda ng mama niya.

Tumayo si Yvan at hinila siya palabas sa garden nila.

“Yvan…”

“im sorry Jhuan, I think about this a hundred times.” Tinignan siya ng nobyo.

“Jhuan ikaw lang ang gusto ko.”

Mabilis na nag init ang kanyang mga mata.

“Yvan, I love you… you know that, pag na alala mo na ang sakit, im afraid that this relationship might not work anymore. Everything will become worse, believe me.”

“kaya ba ngayon ka pa susuko? Pagkatapos ng lahat?”

Nag baba ng tingin si Jhuan. “nahihiya ako sayo Yvan, wala na kong mukhang maihaharap sayo noon pa man.”

“Jhuan, minsan kaylangan nating makalimutan ang sakit…” ang bawat katagang binibigkas ni Yvan ay tumatagos sa kanyang puso. “hindi ko man ma alala ang sakit… I thank the Lord for that.” Kinuha ng binata ang mga kamay niya. “ dahil ang na aalala ko lang ay yung kung gaaano kita ka mahal.”

“Yvan…” ayan nanaman ang hindi ma awat niyang mga luha.

“panghawakan mo ang pag mamahal ko sayo Jhuan, I really want you in my life.”

Mahigpit siyang niyakap nito.

“I love you Yvan…”

Lihim na nagpasalamat siya sa Diyos. “Lord, I hope this is not a dream… thank you…”