Śmiech Nialla rozbrzmiał echem w całym pokoju hotelowym. — O mój Boże Zayn! S-Stop! — Zaśmiał się ponownie, gdy starszy go wciąż łaskotał. — Zabijasz mnie!

Ale on nie przestał, sam zaczął się śmiać i usiadł na brzuchu blondyna, żeby nie mógł uciec. Ich śmiech był wesoły, wolny i szczęśliwy. Niall zaczął wymykać się z uścisku chłopaka, który uśmiechnął się złośliwie. — Och, myślisz że możesz uciec ode mnie, hmm? — pochylił się, jego twarz była o cal od twarzy irlandczyka. Jego uśmiech zaczął stopniowo zanikać, nie mógł przestać wpatrywać się w młodszego, zastanawiał się, jak ktoś może być tak piękny jak ten drobny Irlandczyk.

Sposób, w jaki trzymał się za brzuch, sposób w jaki zamyka oczy gdy się śmieje. Nawet dźwięk jego śmiechu jest dla niego jak święta melodia. Właśnie wtedy Liam i Harry weszli do pokoju, widząc ich w kompromitującej pozycji. Zayn natychmiast zrobił się czerwony jak burak, podczas gdy Niall wciąż się śmiał. Liam tylko potrząsnął głową, uśmiechając się.

— L-Liam, pomóż! Zayn próbuje mnie zabić!

Zayn zszedł z jego ciała, a blondyn usiadł ze łzami w oczach. Chłopak parsknął śmiechem. — Tak, racja. Jakbyś mógł zostać zabity przez nadmierne łaskotanie.

Harry usiadł obok Nialla, co sprawiło, że Zayn uniósł prawą brew. — Gdzie jest Louis? — zapytał.

— Rozmawia z El — najmłodszy odpowiedział.

— Wiesz ludzie myślą, że to ja jestem taki wylewny na miłość, ale myślę, że ten tytuł bardziej pasuje do Louisa — skomentował Liam, zaczynając jeść chipsy.

Niall entuzjastycznie pokiwał głową. — Poczekaj, aż Louis to usłyszy. Zacznie cię atakować i nie przestanie, dopóki nie odwołasz tego, co powiedziałeś. — Zayn i Harry wybuchnęli śmiechem.

— Założę się, że to zrobi.

Zayn włączył telewizor, korzystając z okazji, żeby obejrzeć coś zamiast grać w FIFA, na co Louis zawsze nalegał.
— To takie miłe i przytulne. Po prostu nic nie robimy poza jedzeniem i oglądaniem telewizji — powiedział po chwili. Zdobył potwierdzenie pozostałych chłopców, słysząc ich śmiech.