Enkele dagen eerder...

Het hoofd van de DVMZ staarde in stilte naar de camerabewakingsbeelden. Ria, haar trouwe assistente, stond naast haar. Het moment strekte zich uit, terwijl ze allebei de engel -want dat was de mysterieuze 'redder' met zijn witte aura, een engel- gaande sloegen.
'Hij is een engel.', herhaalde Ria, nu al voor de derde keer. Het hoofd zuchtte; ze had dit moeten weten. De witte aura, de manier waarop hij uit het niets opdook, zijn snelheid...
Ze schudde haar hoofd. Het was nog niet te laat, ze moest alleen snel handelen.
'Hoe is het meisje?', vroeg ze.
Ria bekeek de PKM naast haar. 'Haar aura is enorm afgezwakt, vermoedelijk omdat alle schaduwwezens haar energie hebben gebruikt. Ze moet nu wel uitgeput zijn.' Ria wierp een blik op de camerabeelden. 'Het verbaasd me enigzins dat ze nog overeind staat, maar ze is dan ook geen gewoon meisje.' Het hoofd knikte. 'Oké, Ria, luister even heel goed. Deze engel moet kost wat kost gevangen worden! We kunnen het niet riskeren dat hij het meisje iets vertelt, of haar ergens naar toe neemt... Zet alle mogelijke middelen in om hem te vangen! Bedreig als het moet het meisje, of verzin een list, mij maakt het niet uit, als de engel maar gevangen wordt. Begrepen? We schakelen over naar niveau Rood!'
Ria knikte ferm. 'U kunt op mij vertrouwen, ma'am!'
Het was even stil. Allebei keken ze naar de camerabeelden. De engel was klaar met alle schaduwwezens onschadelijk te maken en liep nu naar het meisje toe. Hij bracht zijn handen naar zijn rug en het hoofd besefte dat het witte licht dat ze eerder had gezien niet alleen van zijn aura kwam, maar ook van twee zwaarden die hij nu opborg in hun schedes. Het hoofd maakte een zacht lawaai toen de engel voor het meisje hurkte en haar voorhoofd aanraakte. Meteen viel het meisje slap in zijn armen en bewoog niet meer. 'Wat is hij aan het doen?', vroeg Ria geschokt.
'Het is oké,' stelde het hoofd haar gerust, 'hij wist haar herinneringen, wat goed is, want dat betekent dat ze dit alles nog geheim willen houden...'
'Ze?', vroeg Ria onbegrijpend. Het hoofd antwoordde niet.
Ria draaide zich om om haar baas aan te kijken. 'Ma'am, ik heb het gevoel dat u nog iets anders dwars zit. Waarom maakt u zich zoveel zorgen om die engel? Ja, engelen zijn speciaal, zeldzaam en ze bemoeien zich nooit met mensenzaken, maar toch...'
'Ik maak me niet alleen zorgen om de engel, ik maak me ook zorgen om hen, om Onder...'
Op Ria's gezicht verscheen een geschokte uitdrukking. 'U bedoelt toch niet...'
Het hoofd draaide zich om en keek haar assistente doodserieus aan.
'Jawel. Als de Hemel hier iets mee te maken heeft, dan heeft de Hel dat waarschijnlijk ook.'

En dus, nu, in het heden...

Vera kreunde toen de mensen van de DVMZ haar door de gangen sleepten en in de grote inkomhal op haar knieën dwongen. De storm in haar hoofd veranderde in een orkaan en beukte tegen de binnenkant van haar schedel. Nog nooit had ze zo'n zware hoofdpijn gehad. Achter haar hoorde ze een paar mensen geschrokken haar naam roepen, maar dat werd snel afgesneden door een hele groep gewapende DVMZ leden die de leerlingen naar achter drongen.
Vera's armen werden ruw naar achteren getrokken -wat haar nog een kreun liet ontsnappen- en ze hoorde het gerinkel van stalen handboeien. Direct daarna werd een dikke doek over haar mond gebonden, wat haar het spreken belette -niet dat Vera de tijd had gekregen om ook maar iets van geluid uit te brengen.
Plotseling werd het akelig stil in de hal, ondanks alle geschrokken leerlingen en leerkrachten en de DVMZ leden die heen en weer riepen dat iedereen moest zwijgen. De storm in haar hoofd zwakte even af en gaf Vera genoeg tijd om een vrouw naar haar toe te zien lopen. Het was overduidelijk dat deze de leiding had. Ze droeg geen uniform, maar een net pak. Haar haar viel tot op haar schouders en was helder rood geverfd. Op het naamplaatje op haar borst stond: Ria Levink, eerste assistente onder het Hoofd, DVMZ, en om haar middel droeg ze een riem met een pistool eraan.
'Vera Elisa Kelis?', vroeg ze, op een toon die geen tegenspraak duldde. Vera knikte en grimaste onder de doek. Dat was haar naam. Wat wou de DVMZ van haar? Hadden ze haar over schaduwwezens horen spreken? Werd ze daarom gearresteerd? Maar waarom hadden ze haar dan hier in de hal neergezet en haar niet gewoon direct meegenomen? En als ze haar echt kwamen arresteren, waarom dan midden op de dag op school met zoveel toeschouwers? Op geen enkele vraag wist Vera het antwoord, wat haar hopeloos in het donker achterliet. Het enige wat ze wist was dat het erg stil werd in haar hoofd toen de vrouw, Ria, naar het pistool aan haar riem reikte. Iedereen in de hal hapte naar adem toen die tegen de zijkant van Vera's hoofd werd gedrukt. Het enige beetje hoop dat Vera had verdween als sneeuw voor de zon en ze verstijfde, te bang om zich te verroeren.
Ria keek om zich heen, terwijl ze het koude metaal tegen Vera's schedel drukte.
'Engel!', riep ze luid. 'Ik weet dat je me kunt horen! Kom tevoorschijn en geef je over, of...' Ze drukte het pistool nog harder tegen Vera's hoofd.
'Of ik schiet haar dood!'

LisionasJames super leuk gedaan met die flashback!! Dat zijn we volgens mij nog geen een keer tegengekomen in heel finish (my) Stories, dus super origineel!! <3 En op deze manier hebben we toch een beetje een idee gekregen wat er precies die ene dag waarop haar beschermengel haar kwam redden, is gebeurd! Ook vind ik het einde erg gaaf! Lekker een cliffhangerrrr gehehe
En ik kan het blijven zeggen maar dat maakt het absoluut niet minder waar; je hebt zo'n fijne, mooie schrijfstijl!! <3
Kortom; je stukje is amazing!!