Het ijzige geluid van de wekker wekte Vera uit een diepe slaap. Opstaan was nooit haar sterkste kant geweest maar vandaag leek het wel alsof er twee betonnen blokken aan haar benen hingen. Ze strompelde naar de badkamer, viel bijna over haar uniform, en bereikte uiteindelijk de warme stralen van de douche. Het douchehokje was niet groot en het plastic vertoonde hier en daar een barstje maar op momenten als deze stoorde ze zich daar helemaal niet aan. Haar gedachten dwaalden af naar haar tekeningen en de inspiratie die ze gisteren voor haar opdracht gemist had, kwam nu naar boven. Eenmaal beneden aangekomen stak Emily Dubois, haar moeder, een preek af over Vera's slechte schoolresultaten en gebrek aan motivatie. Zoals gewoonlijk dreigde ze met het afschaffen van haar tekenlessen en huisarrest maar de tengere vrouw maakte al lang geen indruk meer op haar dochter. Een fractie van een seconde verving een koele stilte de schelle stem. Vera mompelde iets in de aard van 'jij ook een goedemorgen' en liet de deur achter zich dichtknallen.

De bruinzwarte schoudertas hing bengelend over haar schouder terwijl Vera met snelle tred naar het kleine houten tuinhuisje liep. Ze had haar oortjes ingedaan en rock muziek knalde uit de luidsprekertjes. In haar hoofd gonsde tussen de luide rockmuziek talloze emoties door. Terwijl ze een wanhopige poging deed haar fiets uit het tuinhuisje te sleuren werd het ochtendgloren verstoord door de storm die een puinhoop in haar hoofd beloofde achter te laten. Ze voelde zich stom en probeerde wanhopig haar tranen voor zich te houden maar bijna al treiterend wist er toch enkele een weg naar buiten te vinden. Op momenten als deze miste ze haar papa. 

Veel tijd was er niet, maar wanneer ze Jesse zag aankomen verzekerde, met een snelle blik in het raam, ze zich ervan dat je niet kon zien dat ze gehuild had. De voorbije jaren had Jesse geleerd dat je aan Vera geen goede gesprekspartner had 's Ochtens vroeg. Zonder veel te zeggen liepen ze naar de lockers. Het was nooit leuk om op dit uur doorheen de school te lopen maar vandaag voelde het nog minder juist aan dan anders. Ze weet het aan de situatie aan de ontbijttafel. Echter bij de lockers aangekomen zagen ze dat een menigte zich verzameld had rond een van deze. Het leek wel een scenario uit zo een typische highschool film. Misschien had er een of ander pestkop iemands locker besmeurd. Ze baanden zich een weg door de menigte toen het tot haar doordrong dat het haar locker was waarrond iedereen stond. Jesse werd bleek en reikte naar haar. Maar de menigte had haar opgeslokt en Vera had er geen aandacht meer voor. De stemmen van de andere leerlingen verdwenen naar de achtergrond en een waas vormde zich voor haar ogen. Haar lijkbleke, aan de grond genagelde verschijning stond in sterk contrast met de, nu niet meer te negeren, storm in haar hoofd die elk ander geluid buitensloot. Ze merkte het niet wanneer de massa uit elkaar werd gedreven en was niet in staat om tegen te stribbelen toen twee in het zwart geklede atletische vrouwen haar met sterke hand naar buiten begeleidden. Op hun T-shirts stond in grote letters DVMZ.

Ooeeeehhh dit einde?! Wat spannend!! Super leuk bedacht dat het DVMZ simpelweg op Vera is afgestapt! De vraag is nu alleen; gaat ze met hen mee? Vlucht ze? Wordt ze door haar geheime redder gered voordat ze meegenomen kan worden?

Door @mystoryke , super leuk gedaannn en dank je wel voor het meedoen! X