Chapter 12
Scared

Warning: R18+

Giovanne gently laid me down on the soft mattress then he kissed me again torridly. His hands started to undressed me. My hands roamed on his chest and before I knew it, I am already naked beneath him.  

"Giovanne...please," I begged because he's taking too long. Hindi ko alam kung bakit ganito ako kasabik sa kaniya. Ganito ba talaga ang mga buntis?  

"Sshh...be patient. I want to be gentle because I might hurt you," he whispered.  

His kisses went down on my neck and I felt him sucking my skin there. I moaned. I felt his lips on my collarbone down to my twin valleys.  

"G-Giovanne..." I moaned when he sucked it while palming the other.  

Fuck! He is making me insane! I badly want him now.  

Muling bumaba ang halik niya sa tiyan ko hanggang sa naabot niya ang parteng 'yun.

Napasinghap ako nang maramdaman siya doon. His tongue flicked and I almost lost in ecstacy I'm feeling. I felt my world stopped when I reached the climax. I am drained but still not satisfied. 

He stood up and I saw him unbuckled his belt. I gulped when he removed his pants.  

"Giovanne!" I called him because I'm getting impatient. 

He chuckled before moving on top of me. In one swift move he penetrated me. I held my breath and he did not move for a while to let me adjust. I feel so full again like the first time.  

"You...can move...now," I told him.  

He kissed my neck before slowly moving. Slowly at first then it speed on a faster pace later on. We continue moving on the same rhythm then we both reached heaven.  

I remained my eyes closed and I felt him move. I thought he was going to leave me alone but he came back. This time I opened my eyes and saw him holding a damped towel. He gently wiped my inner thigh before putting me an underwear. My heart soften at his move. He also helped me wear his shirt before he laid down beside me.

"Sleep now," he whispered then he pulled me closer to him.

Ipinatong ko sa kaniyang dibdib ang ulo ko at damang-dama ko ang tibok ng puso niya. Mabilis iyon katulad ng sa akin.

Wait...sa kaniya nga ba iyon o sa akin lang? Posible bang pareho kaming mabilis ang heartbeat kapag magkasama? Does it mean we share the same feelings for each other?

"Alani, stop overthinking and just sleep," he told me and gently tap my arm. I sighed then faced him.

"How did you know that I'm still awake?" I asked.

He smiled and pinched my nose. "I can hear your thoughts from here."

Napairap ako sa sagot niya at mas lalo akong yumakap sa kaniyang katawan. I really love the heat from his body. It makes me calm and it comforts me.

I closed my eyes and drifted off to sleep. The next day, I woke up without Gio on my side. Bumangon ako at agad na napansin ang tray na may pagkain sa may bedside table. Nilapitan ko iyon at nakita ang isang note.

I went to work already. Eat this breakfast.
-Gio

Napangiti ako at nagtungo muna sa banyo para maligo pagkatapos ay saka ko kinain ang almusal. Nang maubos iyon ay agad ko ring ibinaba sa kusina. Bumalik ako sa kwarto ko at kinalkal ang aking mga art materials.

Binuksan ko ang isang pintura at ang tapang pa rin ng amoy para sa akin kaya agad ko ring itinabi iyon. Sayang! Gusto ko pa namang magpinta ngayong araw. Siguro magd-drawing na lang muna ako.

"Ang ganda naman niyan, Alani. Magaling ka palang gumuhit?" puri ni Manang Lolis sa akin nang hatiran niya ako ng meryenda.

Ngumiti ako. "Opo. Mula pagkabata ay mahilig na akong magdrawing. Gusto n'yo pong i-drawing ko kayo?"

Mukhang nagulat si Manang at natawa. Kumuha ako ng isa pang papel at humarap kay Manang.

"Aba eh kung iyan ang gusto mo. Saan ba ako pupwesto?" tanong ni Manang.

"Kahit diyan na lang po sa may kama," sagot ko.

Nang maayos ang puwesto ni Manang ay inumpisahan ko na ang pagguhit sa kaniya. Isang oras lang ay natapos ko na agad at ibinigay ko iyon sa kaniya.

"Naku, ang ganda ko naman dito iha. Ipapakwadro ko ito at isasabit doon sa kwarto."

Napangiti ako habang pinagmamasdan si Manang na tuwang-tuwa sa gawa ko. Ang saya lang na naaappreciate niya kahit na simpleng gawa ko. Sana lahat ng tao katulad niya.

Umalis na si Manang kaya wala na ulit akong magawa. Bigla kong naalala na malapit na ang birthday ni Giovanne. Gawan ko rin kaya siya ng sketch? Hindi pa kasi ako puwedeng magpinta kaya iyon na lang muna.

It was already five in the afternoon when I finished what I'm doing. Lumabas ako ng kwarto dahil nangangawit na ang katawan ko. Nagtungo ako sa may kusina.

"O iha, nagugutom ka ba?" tanong ni Manang na abala sa paglilinis sa kusina. Umiling ako at umupo sa high chair sa may island counter.

"Hindi po. Panonoorin ko na lang po kayo kasi wala na akong ginagawa," sagot ko.

Nang matapos si Manang sa paglilinis ay naupo siya sa tapat ko.

"Kumusta naman ang pagbubuntis mo, iha?" tanong niya.

Natigilan ako at ngumiti. Mabuti pa si Manang Lolis, tinatanong kung kumusta na ako. Hindi katulad ng mga magulang ko. Ni hindi man lang nila ako dinadalaw o tinatawagan. Para bang wala na silang anak.

"Ayos lang naman po. Iyon nga lang parang gusto ko pong laging kasama si Giovanne. Gano'n po ba iyon?"N naguguluhang tanong ko sa kaniya.

Ngumiti si Manang. "Naku, baka pinaglilihian mo si Gio. Gan'yan din ako noong nagbubuntis ako. Ayaw kong mawala sa aking paningin ang asawa ko."

Nag-init ang pisngi ko sa sinabi ni Manang. Ayos lang naman na paglihian ko si Giovanne pero iyong lagi ko siyang hanap-hanap? Aba, ibang usapan na 'yon.

Mabilis na lumipas ang maghapon at hindi ko namalayang gabi na pala. Kung hindi pa ako tinawag ni Manang para kumain ay hindi ko mapapansin. Nasa kwarto lang kasi ako at panay ang pag-d-drawing.

"Manang, wala pa po ba si Giovanne?" tanong ko kay Manang Lolis nang hatiran niya ako ng gatas dito sa kwarto.

Alas otso na ng gabi pero wala pa rin si Giovanne. Gano'n ba siya kaabala sa trabaho para gabihin ng uwi?

"Wala pa, iha. Bakit hindi mo siya tawagan?" Nanlaki ang mga mata ko sa sinabi ni Manang.

"Hindi na po. Sige po, hihintayin ko na lang siya."

Kahit na may number ako ni Giovanne, ayaw ko namang maging clingy sa kaniya, noh. Hindi naman porke't may nangyari ulit sa amin ay aasta na talaga akong asawa niya. Asawa niya nga ako pero wala naman siyang feelings sa akin kaya useless din.

Nakatulugan ko na lang ang paghihintay kay Giovanne. Naalimpungatan ako nang mag-alas dose na ng madaling araw. Nandyan na kaya siya?

Lumabas ako ng kwarto at nakita ko agad na bukas nga ang ilaw sa opisina ni Giovanne. Walang sabi akong nagtungo doon at pumasok. Nag-angat ng tingin sa akin si Giovanne. Nakaharap na naman pala siya sa laptop niya.

"Can't sleep again?" he asked.

I bit my lips and shook my head. "Nakatulog na ako kahihintay sa 'yo. You're still busy even if you're already at home," I told him and I immediately regret it.

Baka isipin niya pinapakialaman ko ang buhay niya. Ayaw kong maramdaman niyang kinokontrol ko siya. Pero nalulungkot talaga ako kapag nandito siya at iba naman ang pinagkakaabalahan.

He sighed. "Come here." He motioned his lap.

Lumunok ako at dahandahang lumapit. Hinapit niya ang beywang ko paupo sa kandungan niya. His arm snaked on my waist and gently touched my stomach.

"You may sleep here," he whispered.

"Pero may trabaho ka pa-l—"

He cut me off with his kisses and I answered back. After a while, he stopped.

"I can do multi-tasking. Cuddling with you while finishing my work."

And that's how I manage to sleep again in his arms. The next day, I woke up with him beside me. Binuhat niya pala ako rito nang hindi ko namamalayan. Gano'n ba kasarap ang tulog ko?

"Morning," he said huskily. I smiled and was about to say something when his phone rings.

He answered it. "Hello?...what? Okay okay, I'll be there."

Tinapos niya ang tawag at nagmamadaling nagtungo sa shower. Pagkalabas niya ay nakabihis na siyang pangtrabaho.

"Sorry. Something came up," he said then he kissed me on my forehead.

Bumuntonghininga ako dahil hindi ko nasabing may gusto akong ipabili. 'Di bale, magsasabi na lang ako kay Manang.

Bumaba na ako at hinanap si Manang pero wala siya sa kusina. Naabutan ko doon ang isa pang katulong.

"Ahm, nasaan si Manang Lolis?"tanong ko sa kaniya.

"Nasa palengke po. Baka mamaya pa iyon uuwi. May kailangan ka po ba, Miss Alani?"

Sumimangot ako at umiling. Wala si Manang ibig sabihin ako na lang ang lalabas para bumili. Paniguradong kasama ni Manang ang isa pang driver kaya magtataxi na lang ako.

"Miss Alani, samahan ko na ho kayo. O kaya ako na lang po ang bibili ng kailangan n'yo," sabi ng katulong pero ngumiti lang ako.

"Ayos lang. Gusto ko rin kasing lumabas. Mabilis lang naman ako," sagot ko at umalis na ng bahay.

Sumakay na agad ako sa taxi na pina-book ko at nagpahatid sa malapit na palengke. Nagki-crave ako sa lanzones kaya gusto kong bumili. Gusto ko ako ang mamimili no'n para siguradong maayos.

"Ate, magkano po sa lanzones?" tanong ko sa tindera ng prutas dito sa may palengke.

Mainit pala dito at masikip. Sa supermarket lang kasi ako nag-g-grocery kaya hindi ako sanay.

"Bente singko kalahati, Miss," sagot ng babae.

Ngumiti ako. "Sige po. Dalawang kilo po dito."

Dumapo ang paningin ko sa tumpok ng mangga at agad akong nangasim. Gusto ko ring bumili no'n. Akmang dudukutin ko na ang wallet ko sa bag nang may humablot nito bigla.

"Oh My God!! Magnanakaw!!" sigaw ko at hinabol iyong snatcher. "Hoy! Ibalik mo 'yang bag ko!"

Tumakbo ang magnanakaw patungo sa eskinita kaya agad ko siyang sinundan. Kailangan ko ang bag ko dahil nandoon ang pera ko! Hindi ako makakauwi nito!

Natigilan lang ako nang humarap siya sa akin at naglabas ng kutsilyo. Itinaas ko ang kamay tanda ng pagsuko.

"Huwag mo kong susundan! Pasensiya ka na, kailangan ko lang ng pera!" sigaw nito at agad ding kumaripas ng takbo.

Nasapo ko ang dibdib sa sobrang kaba. Hindi ko mapigilang umiyak. Damn! I never encountered this kind of crime before! Palibhasa ay palagi akong protektado.

"Paano na ako uuwi ngayon?" naiiyak na bulong ko. Ni piso ay wala akong dala at nanakaw na rin ang phone ko.

Umupo ako sa may bus stop. Naisip kong maglakad pauwi pero biglang bumuhos ang malakas na ulan. Ngayon wala na akong choice kung hindi maghintay. Wala na nga akong pera, wala ng cellphone at wala pang lanzones.

Ang inaasam kong pagtila ng ulan ay hindi nangyari. Hanggang sa dumating na ang hapon ay lumakas pa ang hangin kaya naaabot ako ng talsik ng ulan. Nilalamig na ako rito sa puwesto ko.

"Please, sana dumating si Giovanne...please.."I whispered while hugging myself.

Another hour came and the sky is already dark. I was starting to get scared. Paano na ako uuwi? Makakauwi pa ba ako?

"Alani!"