Hoofdstuk 6

POV Julian

"Zeg Jul naar welke gevolg opleiding wou je ookal weer gaan doen?" Vraagt Lucas, mijn oudere broer. We staan op het balkon van zijn appartement, samen een sigaretje te roken.

Pa en ma waren niet thuis, dus had ik besloten om naar Lucas te gaan die sinds een jaartje ongeveer een eigen huis heeft.
"Hm.. HBO rechten duaal." Antwoord ik na eventjes, ik hoor hoe Lucas moet zuchten erdoor "Bro." Zucht hij.
Ik kijk opzij naar hem, hij kijkt me aan "Je weet dat je echt ziek veel moet leren hé." Zegt hij alsof ik dat nog niet wist.

Sinds de tweede van de middelbaar wil ik rechten gaan studeren, voor misschien atvocaat te worden, of rechter. Maar in ieder geval wil ik iedereen laten zien dat ik ver kan komen, niet dat er in het verleden iets is gebeurt ofzo. Maar ik wil het gewoon erg graag, en rechten studeren lijkt me intresand. Ik was als kind geobsedeerd aan misdaad films, series, boeken en van al dat stuff.

"Maar ja, als jij het zelf zo graag wilt moet je het vooral doen bro." Zegt Lucas dan, ik kijk ervan op uit mijn gedachtens en glimlach even naar hem. Ookal vind mijn broer dat ik mijn tijd eraan verspil, steunt hij mij altijd door dik en dun.
"Thanks." Zeg ik en blaas daarna beetje rook uit.

"Zeg wat wil je dadelijk eten?" Vraagt Lucas dan, terwijl hij ook wat rook uit blaast.
Even denk ik na terwijl mijn ogen naar de overkant van de straat staren "Geen idee, misschien naar dat eethuisje gaan?" Stel ik na even denken voor.
"Die pasta hut?" Vraagt hij voor verduidelijking waarop ik knik. "Sure." Zegt hij en neemt een hijs van zijn sigaret, voordat hij hem uit maakt in de asbak. Ik volg zijn voorbeeld en blaas dan weer de rook rustig uit.

We lopen naar binnen toe en Lucas sluit de balkon deur, ik pak mijn jas en doet die aan.
Lucas sluit alles van zijn appartement af en doet daarna ook zijn jas aan, hij pakt nog snel de sleutels van zijn huis of anders word het lastig weer binnen te komen.

•°•°•°•

Terwijl we over straat lopen denk ik onbewust even aan Hunter, zijn donkere ogen, de warrige haar dat in model lag en oh zo die serieuze maar dodelijke blik.
Onbewust krijg ik een glimlach op mijn gezicht, die jongen is zo mij.

Ik voel ineens een por in mijn zij "Hallo? Aarde aan Julian." Een hand komt langs mijn gezicht. Ik kijk erdoor opzij naar Lucas, die me vragend aankijkt "Waar zat hij nou weer met je hoofd?" Vraagt hij.
"Een jongen." Antwoord ik en daardoor glimlacht Lucas "Oh vertel eens." Zegt hij nieuwsgierig. "Sinds vandaag zit er een nieuwe jongen in mijn klas, hij is nouja... Mysterieus en hij word zo mijn." Vertel ik mijn broer die breed moet grijnzen. "Dus mijn broertje heeft een mysterieuze jongen op het oog, heb je meer info over hem?" Vraagt hij.
"Hij heet Hunter, 19 jaar en hij is zo hot dat wil je niet weten." Vertel ik over Hunter onbewust enthousiast. Lucas knikt even "Right, maar veder?" Vraagt hij, ik grijns even "Hij word de mijne of hij nou wil of niet."

Lucas lacht even erdoor en kijkt mij aan "Jij gaat er echt voor of niet?" Ik knik hevig "Is dat niet duidelijk dan?"
Weer lacht hij en knikt "Doe je best, want zo te horen klinkt hij als een lastige." Ik moet nu erdoor ook lachen "Zo beetje wel ja."

Samen lopen we het pasta hut binnen, deze hut is er sinds kort en het eten hier is erg goed. Ook hebben de nieuwe eigenaren, wat een jong couple is er een gezellig boel van gemaakt. Eerst was dit een ander restaurant, maar die liep niet goed en ging failliet.
En toen kwam dit jong couple en maakte er een leuke pasta hut van.

Dan wordt mijn aandacht getrokken door een scooter geluid, ik kijk ervan en zie tegenover bij de pizza hut een jongen stoppen en zijn scooter parkeren.
Ik knijp mijn ogen tot spleetjes en zie dan dat het Hunter is, zijn warrige haar een zwarte jas aan en een mooie scooter.
Mijn hart slaat een slag over terwijl ik naar hem kijk, en hem na kijk wanneer hij de pizza hut binnen loopt.

Maar ik word op dat moment door mijn broer naar binnen getrokken "Je staart.".

Bạn đang đọc truyện trên: AzTruyen.Top