POV Hunter

Wanneer school eindelijk gedaan is baan ik me een weg naar buiten, naar de fietsenstalling waar ik mijn scooter heb staan.

Hij doe mijn tas in de zadel opslag wanneer ik hem van het slot had gehaald en start hem op, de heerlijke geluid van de motor klinkt door mijn oren.
Wat ben ik toch trost op mezelf dat ik ben gaan sparen voor dit schatje, het was niet makkelijk gezien ik voor mijn zusjes moest zorgen maar met moeiten is het me gelukt.

Ik stap op mijn scooter en rij naar de uitgang van de fietsenstalling, rij er uit en ga snel door naar huis.

•°•°•°•

Eenmaal aangekomen bij het appartementencomplex, pakeer ik mijn scooter en zet hem opslot.
Ik pak mijn tas uit de zadel opslag en loop naar de ingang van het complex, ik haal het post uit de brievenbus en vervolgens loop ik naar de trappenhuis.

Terwijl ik de post bekijk loop ik naar boven tot verdieping 3 en ga de galerij op, veel bijzonders is de post niet tot ik bij de brief van de Belastingdienst ben.
Even zucht ik diep, die laten me ook nooit met rust of wel.

Wanneer ik bij de juiste deur ben en open die met mijn sleutels, ik ga naar binnen toe en dump mijn tas in de hoek en loop door de kleine appartement door naar mijn eigen kleine kamer.
Ik leg de brieven op mijn bureau en kijk kort op mijn mobiel, ik moet zo even de tweeling ophalen van school.

Scrollend door Instagram loop ik door de kleine gang naar de keuken, de kleine keuken zit vast aan de woonkamer waar een bank en tv staat.
In de keuken staat een tafel met vier stoelen, echt groot is deze appartement niet maar groot genoeg voor mij en mijn zusjes.
En groter zou ik niet kunnen betalen, dat zou te veel worden.

Uit het keuken kastje pak ik een glas en vul die met water om vervolgens van te drinken, ookal is dit niet groot dan mijn vorige thuis voelt het ondertussen wel als een thuis. Ook mijn zusjes vinden het als een thuis en die hadden er gelukkig minder moeiten mee dan ik, om er aan te gaan wennen.

Ik had er meer moeiten met heel de situatie, maar dat komt denk omdat ik de oudste ben en alles moet regelen waarvan mijn zusjes weinig mee te maken krijgen.
Ik neem een slokje van mijn water, de glas zet ik weg en loop weer naar de voordeur. Ik pak mijn sleutels en jas, om weer naar mijn scooter te gaan om mijn zusjes te gaan halen. Die zijn namelijk bijna uit en dan moet ik wel klaar staan voor ze, om ze op te halen en mee te nemen naar huis.

Terwijl ik over de galerij loop hoor ik de deur van mijn lieve buurvrouw open gaan.
"Hunter." Hoor ik haar vriendelijke stem zeggen, waardoor ik stop en om kijk naar haar.
Rylie een alleenstaande moeder rond de 40, ze heeft twee dochters beide rond de 20/21 waar ik overgens bevriend mee ben. "Hey Rylie." Begroet ik haar terug terwijl ze op me afstapt. "Ga je Angela en Violet ophalen?" Vraagt ze me, waarop ik knik "Ja ze zijn bijna uit." Beantwoord ik haar vraag, waarna we samen naar de trappenhuis lopen.

"Hoe bevalt je nieuwe school?" Vraagt ze dan aan me.
Ik zucht, Rylie is de een van de weinig personen die weet wat er is gebeurt in het verleden en nu.
Als antwoord knik ik "Wel goed, het is wel een stuk rustiger en beter dan de vorige." Antwoord ik dan maar, ik had Rylie gesmeekt om me te helpen met school.
Want zelf had ik het geld er niet voor, omdat ik voor mezelf en mijn zusjes moet zorgen en de huur en gewoon alles. Maar gelukkig wou Rylie me helpen en betaalde ze deze school voor me, waar ook haar twee dochters op hebben gezeten.

De woorden van haar zitten vers in mijn geheugen, toen ze me vertelde dat ze me had in geschreven voor de school en aan was genomen.

"Hunt, beloof je me één ding? Dat je dit jaar gaat slagen oké?"

En dat is ook mijn plan, ik wil slagen en zal er alles aan doen om haar trost te maken.