POV Julian

Wanneer ik het wiskunde lokaal binnen loop plof ik op mijn vaste plek, in het midden aan de glazen wand.

Langzaam komen er meer leerlingen het lokaal binnen, tot mijn ogen vallen op Hunter de nieuwe jongen. Ik volg hem met mijn ogen en volg elke beweging van hem, tot hij op zijn plek zit bij het raam.

Onbewust glimlach ik totdat de deur met een harde klap dicht valt en dat de klas stil word en elke gesprek word afgekapt, door de luide stem van meneer Ankers.
"Iedereen op zijn plek zitten en pak je boeken." Zegt zijn luide breute stem.

Al snel legt iedereen zijn boeken op tafel op de paragraaf van waar we gebleven waren. Ik open mijn boeken en schrift. Ik heb mijn huiswerk niet af, zoals bijna altijd voor wiskunde simpelweg omdat ik het niet snap en die meneer Ankers weigert me uitleg te geven als ik erom vraag. Soms snap ik echt niet hoe de directeur zulke slechte docenten kunnen aannemen, i mean je hoort leerlingen te helpen en niet ze de mond te snoeren.

Meneer Ankers begint zijn uitleg en gaat als een sneltrein, ik kan hem maar moeilijk bijhouden. Ik snap er echt niks van, maar gelukkig ben ik niet de enige want ik zie aan de gezichten van de anderen dat die het ook niet snappen.
Totdat Hunter ineens zijn hand opsteekt "Meneer, u zit fout met die berekening." Zo beetje iedereen kijkt verbaasd om naar Hunter, die er maar rustig bij zit met een schrift en zijn wiskunde boeken.

Niemand heeft het lef gehad om tegen meneer Ankers in te gaan, ook hij kijkt even om naar Hunter "Wat zei u daar meneer?" Vraagt hij kort.
Hunter kijkt de meneer rustig aan "Die berekening klopt niet." Herhaald hij zijn woorden. Ankers kijkt hem voor een moment boos aan maar steekt zijn stift voor het bord naar hem uit "Oke dan, laat het maar zien." Zegt hij. Hunter staat op en loopt naar voren toe en neemt de stift van de meneer aan, hij gaat naar het bord en begint te schrijven. Hij verandert de formule een beetje en legt de stift neer "Meneer hij moet zo." Zegt Hunter rustig.

Ik zie hoe meneer Ankers verbaast kijkt waarna hij naar zijn bureau loopt en het nakijk boekje pakt, ik zie hoe hij fronst en dan naar Hunter kijkt "Mijn excuses maar je hebt gelijk." Zegt hij dan maar.
Hunter knikt en loopt terug naar zijn plek en gaat zitten, toch zie ik ondanks hij neutraal kijkt dat hij een lichte grijns heeft.

•°•°•°•

Tijdens het zelfstandig werken hoor ik meneer Ankers zeggen "Hunter doe dat ding weg." Even kijk ik om naar Hunter, die zijn mobiel vast heeft en niet opkijkt naar de docent "Ik heb mijn huiswerk al af meneer." Reageert hij enkel.
"Alsnog Hunter, geef hem hier." Ankers steekt zijn hand uit naar Hunter voor zijn mobiel. Hunter kijkt op naar hem "Dacht het dus even niet meneer." Reageert hij weer rustig terug. Ankers was nooit een rustige type op deze school, laat staan dat hij geduld had met mensen.

Ik zie hem boos worden "Geef hier of anders er uit." Zegt hij dan, tot mijn verbazing staat Hunter op "Prima, deze les was toch nergens goed voor." En met die woorden pakt hij zijn tas en loopt naar de deur.
Vele leerlingen waaronder ik moeten zachtjes lachen door wat er hier ineens gebeurt.

"Ga je direct melden!" Roept Ankers hem na, Hunter kijkt even over zijn schouder "Hm zal we over na denken." Zegt hij en tuit zijn lippen als een sarcastisch lucht kusje.
Daarna verlaat hij het lokaal terwijl meneer Ankers hem met een woeste blik na kijkt.

Ookal ken ik die Hunter nog geen dag, mijn hart verlangt nu al naar hem en ook mag ik hem al heel erg.