*Caithlyn point of view*

De avond wordt afgesloten met een onverwachte onweersbui. Zonder dat we het zelf in de gaten hadden barstte het los in de lucht en hebben we ons gezelschap naar binnen verplaatst.
Het is inmiddels bijna twaalf uur en mijn oogleden beginnen zwaar aan te voelen. Ik ben niet de enige die er last van heeft, ook Victoria heeft er moete mee wakker te blijven.
Harry en zijn vader, Michael daar en tegen hebben iets te diep in het glaasje gekeken en zitten allebei nog vol energie. 
Dat neemt niet weg dat ik het ongelofelijk leuk vind om hem zo te zien met zijn ouders en zus. Het onderwerp van de avond is toch wel echt de stunt van Dylan. Het blijft natuurlijk klote dat wij door hem eerder terug moeten, nu vooral omdat ik het nu echt naar mijn zin begin te krijgen.

"We zullen maar eens gaan, dan kunnen hun ook verder waar ze mee bezig waren." Begint Victoria. Ik voel mijn wangen branden uit schaamte, vooral wanneer Harry met twee poppenoogjes naar mij kijkt en zijn hand op mijn bovenbeen legt. Alicia en Michael staan op waardoor wij ook gaan staan. Ik krijg als eerste een knuffel van Alicia.
"Ik ben zo blij dat Harry jou heeft leren kennen, en dat we je hebben ontmoet." Deze positie is erg ongemakkelijk, iedereen kijkt ons aan en ik hoor Harry zuchten.
"Doe niet zo dramatisch, ze gaat heus niet dood."
Victoria geeft hem een tik tegen zijn borst en rolt met haar ogen.

Aangezien het ongemakkelijk is voor mannen om een jonge vrouw een knuffel te geven krijg ik van Michael een formele handdruk en een knipoog.
"Tot de volgende keer Caithlyn." En als laatste begint Victoria met een nog dikkere knuffel.
"Hopelijk tot snel."
"Ja, want ze is binnenkort jarig." Zegt Harry trots. Ik heb altijd een hekel aan verjaardagen en dat weet hij heel erg goed. De omhelzing wordt verbroken door een Victoria die nu nog enthousiaster word dan da ze al was en helaas voor mij betekent dit dat ik mijn verjaardag dit jaar niet over kan slaan.
"Ja, daar kom ik nog op terug."
Uiteindelijk verlaten ze het huis en hebben we het rijk voor ons alleen. Harry heeft zijn ouders en zus eruit gelaten en ik zelf ben op de bank gaan liggen.
"Dus." Begint Harry als hij de gangdeur dichtdoet. "Waar waren we?"

Ik voel dat mijn hart sneller begint te kloppen, mijn benen beginnen te trillen en de zenuwen erbij komen in mijn buik.
Hij komt langzaam op me af en kruipt ook op de bank. Hij komt boven me liggen en steunt met zijn ellenbogen tegen de armleuning van de bank.
Het topje van zijn wijsvinger tekent cirkeltjes op mijn wang, zijn ogen verbreken geen enkel ogenblik het oogcontact.
"Je huivert." Fluistert hij zachtjes in mijn oor. Ik voel kippenvel verspreiden over mijn hele lijf door zijn warme adem tegen mijn huid. Zijn lippen laten sporen achter in mijn hals, ik sluit mijn ogen.

Op de een of andere manier krijg ik op het moment dat ik mijn ogen sluit een soort beeld voor me. Ik ben in het ziekenhuis, op de... IC. Tenminste daar lijkt het op. Overal om me heen rennen dokters en zusters een kamer in.
Kunnen ze me zien? Ik zet kleine stapjes richting die ene kamer waar iedereen naar toe rent en tot mijn aller grootste verbazing, ligt Harry daar op bed. Hij heeft zijn ogen dicht, overal om hem heen hangt apparatuur, zijn gezicht ziet er vreselijk uit vol bloed, schaafwonden, blauwe plekken.
Uit paniek schieten mijn ogen uit en hap ik naar adem.
Harry kijkt me bezorgd maar ook verbaasd aan.
"Wat is er?" Hoe moet ik uitleggen wat ik net zag? "Deed ik je pijn?"
"Nee, nee je deed niks." Het zweet breekt me uit en hij legt een hand op mijn wang.
"Wat is er dan?" Ik kijk hem aan en blijf mezelf afvragen wat dat betekende wat ik net zag.

"Ik zag iets, net toen ik mijn ogen dicht had." Wauw, ik weet dat dat ongelofelijk stom klinkt wat ik net zei en aan Harry's reactie te zien wil hij iets zeggen. "Ja ik weet dat dat stom klinkt maar ik zag iets.. een visioen ofzo."
Hij doet zijn best zijn lach tegen te houden, maar zonder succes. "Ik meen het echt. Ik zag jou."
"Lijkt me heerlijk." Ik rol met mijn ogen. Hij neemt me gewoon niet serieus, sterker nog hij probeert het niet eens.
"Normaal wel maar dat niet."
"Wat is 'dat' dan?"
"Je neemt me toch niet serieus."
"Ik zal mijn best doen." Ik zucht, veeg het zweet weg van mijn voorhoofd en bedenk hoe ik het kan vertellen zonder als een sukkel over te komen.
"Je lag in het ziekenhuis. Op de IC en... je zag er super erg uit. Alsof je een ongeluk had gehad."
De gezichtsuitdrukking op Harry's gezicht veranderd van een lolbroek naar iets serieus, iets bedenkelijks.

"Betekent vast niks."
"Dat weet je niet Harry."
"Je maakt je vast zorgen om niks."
"Hoe zou jij het vinden als je zoiets zag... over iemand waarvan je houdt?" Ik weet dat hij me gerust wil stellen en ik weet ook dat jongens dat niet goed kunnen.
"Ja, oké." Geeft hij toe. "Komt wel goed."

Hij drukt een kus op mijn wang en ergens hoop ik dat hij doorgaat met waar hij mee bezig was, maar in plaats daarvan staat hij op en steekt hij zijn hand uit.
"Je moet douchen, je stinkt." En we zijn weer helemaal terug op aarde. "Geintje natuurlijk."
Ik rol nog een keer met mijn ogen en pak zijn hand om op te staan. "Moeten we niet eerst opruimen?"
"Opruimen?"
"Harry."
"Dat komt morgen wel."

Als ik ergens een hekel aan heb is het om het als een rommel achter te laten en naar bed te gaan, dan kan ik niet slapen of genieten van het geen wat Harry van plan is. Ook al is hij nu niet echt te peilen en heb ik geen flauw benul of hij echt gaat slapen, of er voor kiest om me alle hoeken van de kamer te laten zien.
In zijn ogen is te zien dat hij weer iets in zijn schild voert.
"Nou kom je nog of ga je hier de hele tijd blijven staan?" Dit is zijn manier om de minder leuke dingen te vergeten en verder te gaan. Voordat ik een stap vooruit kan zetten wordt ik voor de zoveelste keer over zijn schouder getild en meegetild naar boven.
"Ik kan heus wel zelf lopen."
"Dat duurde me te lang voordat je die beslissing ging maken."

In plaats van dat hij me naar de slaapkamer brengt, brengt hij me serieus naar de badkamer. Stink ik echt? Naar zweet, of naar dat vlees van de barbecue? Ik ruik stiekem een keer aan mijn kleren en merk geen zure, smerige lucht op. Harry zet me op de rand van het bad, gaat op zijn knieën voor me zitten.
"Wat ben je nou weer van plan?"
"Geduld. Geduld."
Hij kruipt helemaal naar voren, legt zijn hoofd tegen mijn borst en zijn armen steken uit naar de kraan van de badkuip.
"Tijd voor ontspanning."
"Jij springt ook echt van het ene naar het andere he."
"Tis graag of niet." Zegt Harry op een toon met een poging om streng over te komen.

Ik kom steeds terug bij het beeld wat ik van hem kreeg. In dat ziekenhuis. Wat betekent dat? Dat moet toch iets betekenen? Best eng zo'n visioen.
Harry tikt met zijn vinger tegen mijn voorhoofd.
"Ben je nog thuis?" Ik rol met mijn ogen. Hij is zo leuk als hij zo nonchalant bezig is.
"Jawel."
Harry kijkt over mijn schouder, waarschijnlijk om te checken hoe vol het bad is. Zijn mondhoekjes gaan ietsje omhoog als hij zijn ogen contact maken met de mijne.
"Sorry."
Ik frons mijn wenkbrauwen en met een klein duwtje wordt ik met kleren en al achterover gegooid in het bad. Tot grote verbazing hoe vol het bad al is in zo'n korte tijd, maar met kleren in het water gegooid worden vind ik vreselijk. Gelukkig zat mijn telefoon niet in mijn kontzak.

Harry barst in lachen uit als ik als een verzopen katje het water uit mijn ogen wrijf. Ik wil niet weten hoe erg mijn make up er nu aan toe is. Maar goed. Wraak is zoet. Hij heeft zijn ogen dichtgeknepen van het lachen, perfect om hem bij zijn shirt te pakken en het water in te trekken.
Vol verbazing kijkt Harry me aan, maar nu kan ik ook lachen. Het water vliegt overal naar toe, het schuim ligt overal, vooral als Harry met water begint te spetteren en gooien.
We lijken net twee kleine kinderen die voor het eerst samen in bad gaan, maar lachen kunnen we wel.

Met heel veel, heel veel moeite trek ik bij Harry zijn drijfnatte kleren uit en drukt hij zijn lippen tegen de mijne. Het duurt niet lang voordat zijn onze tongen met elkaar spelen en zijn handen onder mijn shirt zijn gekropen om die over mijn hoofd uit te trekken.
"O. Cat. Stop." Vol verbazing kijk ik hem aan.
"Wat doe ik?"
"Ik kan dadelijk niet meer stoppen."
"Moet dat dan?"
"Seks onder water kan bijna niet, dan kan ik vast komen te zitten... in jou."
"Klinkt niet verkeerd."

Teleurgesteld ontspan in mezelf in het water. Ik was er helemaal klaar voor, maar goed. Het water spoelt bijna over de rand van het bad, schuim zit op de muren, zelfs op de spiegel en op de grond. Dus Harry zet de kraan uit, en komt helemaal tegen me aan liggen.
"We bewaren het lekkerste voor het laatst."

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Did you missed me????????
Zo, daar ben ik weer... na 4 maanden. Laat het me even uitleggen.
Ik heb jullie al verteld dat ik geopereerd werd in de vakantie. Nou, ik ben daar zo'n week of 3 geleden pas helemaal van hersteld. Kun je je voorstellen hoe heftig het was.
Wat voor operatie het was, is niet belangrijk.

Verder had ik vanaf eind maart begin april een relatie maar hij maakte het uit omdat hij met zijn vrienden op vakantie ging en hij wilde niet driedubbel nadenken om iets te doen... weten jullie dan genoeg? Ik wel.

Nou. Verder gaat het weer en nu is het een kwestie van doorgaan.
Volgende week wordt ik.... (eindelijk) 18.. Legaal zuipen en autorijden. Kan niet wachten.
Ik ga vanaf nu weer echt verder met schrijven, dus tot snel! Beloofd.