Hey allemaal! 

Voor deze die dit boek nog in hun bibliotheek hebben staan en om deze reden de melding krijgen, ik heb nieuws :) Jammer genoeg is dit niet de aankondiging van deel twee, maar wel een andere aankondiging. Toen ik laatst namelijk de wereld beter aan het uitdenken was (en dan voornamelijk de geschiedenis van één personage), kwam ik op het idee van een nieuw verhaal. 

Dit verhaal speelt zich ongeveer honderd jaar eerder af dan Feniks in de As en het is eigenlijk een kijk in het leven van een personage die ook al in Feniks in de As is genoemd en jullie dus ook kennen. Gezien het feit dat het honderd jaar eerder afspeelt, kan het over twee personages gaan: Morgan of Kennesei... Ik ga alleen nog niet vertellen wie van de twee. Daar komen jullie zelf wel achter als jullie het verhaal besluiten te gaan lezen ;)

In dit verhaal gaan er ook nog wat dingen gebeuren die later voor deel twee van Feniks in de As ook nog wel belangrijk zijn, maar het is niet noodzakelijk om dit verhaal te lezen. Dus het blijft volledig aan jullie of jullie het gaan lezen. 

Het verhaal gaat over drie jongvolwassenen. Eentje uit de hoogste stand van de samenleving, eentje die zichzelf met veel moeite op de sociale ladder heeft opgewerkt en een ander die nog tot de onderste laag van de samenleving behoort. Ze zijn alle drie zo verschillend, maar toch blijkt hun verleden en hun toekomst op meer manieren verwikkeld zijn wanneer ze op een dag een brief krijgen die ze bij elkaar brengt. Wie heeft ze deze brief gestuurd? En wat is er aan de hand? 

Voor deze die geïnteresseerd zijn, het een deel van het eerste hoofdstuk heb ik hieronder geplaatst :)

*

Calla staarde naar de brief in handen en keek op naar de kroeg. Deze was onopvallend weggewerkt tussen enkele huizen die in dezelfde staat waren te vinden als de kroeg waar Calla straks verwacht werd.

De Zwarte Zwaan bevond zich in één van de armste gedeelten van de stad en dat was te zien. Het dak was ingevallen, verf hing aan fladderen aan de muur en de ramen hadden verschillende grote barsten. Calla's bovenlip trok iets op. Het was nou niet dat ze veel gewend was, maar ze had op z'n minst toch wel iets meer verwacht dan dit.

Een diepe zucht verliet haar mond toen ze haar moed bijeenschraapte en de deur opende. Om eerlijk te zijn was ze hier wel eens geweest – vaak genoeg eigenlijk. Ze wist wat ze kon verwachten als ze naar binnen stapte, maar toch bleef haar gevoel haar vertellen dat ze een grote fout maakte. Dit kleine, eigenwijze stemmetje achterin haar hoofd probeerde haar te stoppen.

Nee.

Calla opende de deur. Een verleidelijke warmte kwam haar kant op en nodigde haar uit om verder naar binnen te treden. Van buitenaf zag de kroeg er niet uit, maar blijkbaar deed dit mensen niet veel. De kroeg trok nog altijd dagelijks honderden bewoners van Vales. Er vormde zich een glimlach op haar gezicht.

'Calla!' riep opeens een man aan een tafeltje niet ver van haar vandaan. Ze draaide zich om en zag een oudere, donkerharige man haar kant op kijken. Zijn hand was geheven en hij wenkte haar in zijn richting. 'Kom erbij. Dan krijg je een biertje van me!'

Calla haalde haar handen door haar korte blonde haar en stopte tegelijkertijd de brief in haar achterzak. Ze stapte op de man af. 'Malcolm, ik ben hier voor een andere afspraak. Misschien kom ik er straks nog wel even bij.'

Malcolm hoorde haar niet – of deed alsof hij haar niet hoorde, en nam haar in een innige omhelzing. De geur van alcohol trok gelijk haar neusgaten binnen. Zo snel als dit kon duwde ze de oudere man weer van zich af.

'Mannen!' Malcolm draaide zich weer om naar zijn kameraden. Dit waren mannen van ongeveer dezelfde leeftijd als Malcolm en daarnaast zagen ze er ongeveer net zo slecht uit als hem – vies en duidelijk dronken. Ze had gehoopt dat hij haar los zou laten, maar zijn rechterhand bleef stevig in haar nek liggen. 'Mannen, dit is de Calla waar ik jullie over heb verteld. Dit is de vrouw die ons op haar eigen houtje heeft gered toen ons schip op het punt stond van vergaan. Honderden mannen heeft ze in haar eentje vermoord. Ze...'

'Malcolm!' Een ongemakkelijke glimlach had zich gevormd op Calla's gezicht. Ze schudde haar hoofd. 'Malcolm, zo is het wel genoeg,' lachte ze, maar er was een strengere ondertoon merkbaar in haar stem.

'Calla, vertel ze hoe...'

'Malcolm!' Uit haar zak pakte ze een koperstuk en ze legde deze in zijn open hand. 'Drink nog een bier op onze overwinning. Oké? Als het kan kom ik er zo nog even bij.'

'Oké,' lachte de man. Hij ontblootte zijn tanden, wat hij beter niet had kunnen doen, want een viertal grote zwarte gaten gaapten haar aan. 'Wel terugkomen, oké? Je moet nog vertellen hoe je ze allemaal één voor één had uitgeschakeld.'

'Tuurlijk. Tuurlijk. Ik ben zo terug.'

Ze was niet van plan om terug te komen.

Calla wist zichzelf te bevrijden uit zijn greep en liep richting het tafeltje in de linkerhoek van de kroeg. Ver in de achtergrond kon ze Malcolm nog horen vertellen hoe ze deze zogenaamde vijand had uitgeschakeld en de gehele bemanning had gered. Bijna rolde ze met haar ogen. Hij moest eens weten.

Ze liep naar de andere kant van de kroeg, waar ze het tafeltje opzocht dat was aangegeven in de brief. Een ongemakkelijk gevoel bekroop haar echter toen ze zich realiseerde dat ze niet de eerste was. Ze was nog wel extra vroeg vertrokken om ervoor te zorgen dat zij dit tafeltje kon krijgen. Onbedoeld beet ze op haar lip. Misschien had Alex de tafel niet kunnen reserveren.

Degene die echter nu aan het tafeltje zat dat door deze zogenaamde Alex was aangewezen, was alleen niet iemand die Calla in deze buurt zou verwachten. Dit was een kroeg voor één van de onderste lagen van de samenleving. Degene die hier aan deze tafel zat, zag er veel verzorgder uit. Haar blonde haren waren netjes opgestoken en haar jurk telde vele kleine versieringen. Deze vrouw was van hoge komaf.

En dat had men door.

Verschillende mannen stonden rondom haar tafeltje en probeerden haar aandacht te trekken. Ze zeiden enkele seksistische dingen, kwamen bij haar aan tafel zitten en wilden dingen met haar doen die hen hun hoofd kon kosten als dit ooit naar buiten kwam.

Mannen waren verschrikkelijk.

* 

Ik weet het, dit is verschrikkelijke zelfpromotie... Maar toch, als jullie geïnteresseerd zijn (wat dus geen verplichting is, laat dat duidelijk te zijn. Deel twee van Feniks in de As is best te lezen zonder deze toevoeging), het verhaal staat op mijn account en heet Vloek van het Verleden :)