Livia had haar hoofd naast het raam liggen en ze keek naar het landschap dat voorbij gleed.

Vandaag zouden ze Dragmar bereiken en ze waren allemaal moe van de reis. Ze deden geen spelletjes meer en wisselden amper nog een woord uit. Voornamelijk Kenna had het zwaar, want alhoewel ze beweerde dat er niets was, wist iedereen dat ze gisteravond te veel had gedronken.

Livia probeerde aan andere dingen te denken, maar keer op keer kwam ze terug bij de aanvaring met de elf en vroeg ze zich af of ze misschien niet een fout had gemaakt.

De hele nacht was deze gedachten door haar hoofd blijven spoken, maar nog altijd had ze geen gepast antwoord.

Als ze Aeryn mocht geloven, dan had ze de elf toch niets kunnen vertellen, maar was dat hoe het werkte? Livia slaakte een diepe zucht. Ze had alleen geen zin om haar leven te riskeren voor iemand die ze niet kende, waarvan ze bovendien niet eens wist of diegene te vertrouwen was.

Maar wat als Sean gelijk had en dit inderdaad de Morgan was?

Nee, haar moeder had altijd een simpel, onopvallend leven geleid. Verder dan Larmondur was ze nooit gereisd. Dus er was geen enkele mogelijkheid dat ze deze zogenaamde magiër had kunnen leren kennen.

Livia verzette haar gedachten toen de hoge stadsmuren van Dragmar in zicht kwamen. Ze kwam overeind en maakte Talia wakker, die het grootste gedeelte van de reis had geslapen.

Talia onderdrukte een gaap. 'Het blijft een bijzondere stad,' fluisterde ze.

Dragmar lag bovenop een grote platte heuvel. De hoge stadsmuren wisten de meeste delen van de stad te verbergen, maar enkele hoge torens hielden hen in de gaten toen ze aan de klim naar boven begonnen.

Vele jaren geleden had Livia Larmondur mogen aanschouwen, maar deze stad was op zijn eigen manier heel anders dan de stad die ze nu op het punt stonden te betreden. Ten eerste lag Dragmar op een reusachtige platte heuvel. Er waren maar enkele wegen naar boven en te voet was het ongetwijfeld een lastige opgave.

Livia's mondhoeken trokken omhoog en haar mond vormde zich tot een glimlach.

'Als je deze stad al mooi vindt, wacht maar af totdat we straks in Pomtar of Yta zijn,' merkte Talia lachend op.

'Livia! Let eens op!' schreeuwde Vita die avond voor de zoveelste keer over de binnenplaats. De avond was al gevallen, maar de opgehangen lampionnen gaven nog enig licht in de nachtelijke duisternis.

'Sorry,' zei Livia, al had ze de hele tijd opgelet.

Toen ze tegen het einde van de middag de herberg hadden bereikt, was iedereen doodop en wilden ze het liefst naar bed. Vita dat echter niet laten gebeuren.

De jonge vrouw telde af en toen één van de muzikanten de maat aangaf, pakten de Desi de dans weer op. Vita liep ondertussen door de groep om tips te geven. Livia deed haar best, maar ze wist dat ze niet gespaard zou worden.

'Aurelia, houd je armen nog iets rechter tijdens de draai. Keziah, hetzelfde geldt voor jou,' zei Vita nadat de muziek weer was gestopt. Ze wachtte even en keek daarna Livia's kant op. De jonge vrouw beet moeilijk op haar lip. 'Livia...' zuchtte ze vermoeid. 'Waarom lukt het je nog niet met de pasjes? Soms lijkt het echt alsof je je best niet doet, meid.'

Livia lachte; ze wist niet hoe ze moest reageren.

Vita sloeg haar armen over elkaar en kwam met rustige stappen in Livia's richting gelopen. De uitdrukking op haar gezicht was veranderd.

'Wat is daar grappig aan?'

Als sneeuw voor de zon verdween de glimlach van Livia's gezicht.

Hoe kon Vita dit denken? Ze deed meer dan haar best. En alles kwam er nog niet geweldig uit, maar wat konden ze van haar verwachten? Ze draaide nog maar enkele weken mee in deze wereld!

'Vele andere meiden hadden mee kunnen gaan op Tour, maar Sabina heeft jou gekozen. Besef je niet wat een grote eer dit is?'

'Vita...' begon Livia zachtjes, maar ze kreeg de tijd niet om te antwoorden.

'Julia had meegekund, Amber had meegekund... Net als Desiree en Eva. Maar nee, Sabina heeft voor jou gekozen. Alleen maar omdat je zulke bijzondere haren hebt!'

Iedereen keek haar kant op, maar niemand durfde iets tegen Vita in te brengen.

Alleen Talia opende haar mond om iets te zeggen, maar ze vond de juiste woorden niet.

Livia trok het niet meer en een vlaag van woede overmeesterde haar. 'Denk niet alsof dit mijn eigen keuze is. Ik heb niets van dit leven ooit gewild! Dus ga het tegen mij niet hebben over wat voor een eer dat is, want zo zie ik het niet.'

Vita begon rood aan te lopen van de woede. 'Waag het niet zo'n toon tegen me aan te slaan, Livia.'

'En wat dan nog?' riep Livia luid. 'Je bent niet Sabina. Het is niet alsof je mij iets kan maken.'

Vita lachte. 'Dat klopt, maar ik ga op het moment wel over de dans en daarbij kan ik beslissen wie wat doet. Dus bij deze, Livia, ga maar terug naar binnen, want je zit niet in de dans van morgenavond.'

Voor enkele seconden was het doodstil. Niemand had dit zien aankomen en geen enkele danseres durfde haar mond te openen om iets tegen Vita in te brengen. Voor Livia zei dit genoeg.

'Best,' beet Livia haar voormalige vriendin toe. Boos stapte ze de tuin uit.

In eerste instantie wilde ze terug naar haar kamer, maar het moment dat ze de trap op liep, bedacht ze zich. Ze draaide zich om en stormde de stad in.

Ze wist niet wat ze zocht; ze wist niet wat ze wilde. Zonder een doel rende ze verder. Misschien dat ze een rustiger gedeelte van de stad zocht, iets als een parkje, maar hoe dieper ze zich in de stad begaf, hoe meer mensen op elkaar gepropt werden.

Uiteindelijk dook Livia een verlaten steegje in en zocht steun tegen de muur van een huis. Haar versnelde ademhaling probeerde ze onder controle te krijgen, maar het moment dat ze tot stilstand kwam, barstte ze in tranen uit.

De woede, de angst en voornamelijk het verdriet van de afgelopen paar weken, kwam voor het eerst sinds haar intrek bij de Desalto tot uiting.

Vita had haar verteld haar emoties niet te laten zien en dat was wat ze de afgelopen paar weken had gedaan. Tot nu toe had ze nog geen enkele keer haar echte gevoelens onder ogen kunnen komen.

En nu, nu ze hier stond in dat verlaten steegje van Dragmar, net buiten de grote mensenmassa, lukte het haar niet meer om alles nog langer in te houden.

Livia ging met haar handen door haar haar en balde haar vuisten. Ze keek, terwijl ze haar ademhaling onder controle probeerde te krijgen, naar de mensen die voorbij liepen. Ze veegde haar tranen weg. Dit was een grote stad; mensen zagen haar, maar niemand nam enige tijd om haar te vragen of alles goed ging.

Het was niet dat ze zo graag dat optreden wilde doen; eigenlijk was ze best blij dat ze er onderuit kon komen, maar de manier waarop Vita het bracht was pijnlijk. Ze had gehoopt steun te kunnen vinden bij de andere meiden, of op z'n minst bij Talia, maar niemand had haar mond durven openen.

Minuten streken voorbij en toen ze haar emoties weer enigszins onder controle had, wist ze dat ze langzaamaan weer terug moest naar de herberg ... Ze had alleen geen flauw idee waar ze was...

Bij de Goden, waar was ze aan begonnen?

Na enkele overwegingen begaf ze zich weer in de enorme mensenmassa. Ze probeerde zo goed als het kon de weg terug te vinden, maar op den duur kreeg de stress haar te pakken en haar ademhaling versnelde.

Ze liep verder, maar ze wist dat ze fout moest zitten toen ze voor de tweede keer de kroeg de Blauwe Parel voorbij zag komen.

Livia wilde net weer een verlaten steegje induiken, toen ze in haar ooghoeken opeens iemand herkende. Ze draaide zich om. Zijn brede postuur en donkerblonde haren zou ze overal herkennen.

Sean probeerde een weg door de mensenmassa te banen.

Livia's hart sloeg een slag over en ze begon hem te volgen. Ze probeerde bij hem te komen, maar toen ze hem door de mensenmassa niet kon bereiken, focuste ze zich op zijn donkerblauwe cape.

Sean leidde haar naar een rustiger gedeelte van de stad, maar toen ze de afstand tussen hen wilde overbruggen, dook hij een steegje in. Verbaasd dat hij niet naar de herberg ging, bleef Livia op enkele stappen van de ingang van het steegje staan.

Wat was hij van plan? Heel even wist ze niet of ze hem moest volgen. Ze wist namelijk dat haar aanwezigheid hier niet op prijs werd gesteld. Wie wist wat Sean haar aan zou doen als hij ontdekte dat ze hem was gevolgd? In de buurt van Sabina beschouwde ze de jongen als een vriend, of misschien beter gezegd een lotgenoot. Maar hier, in de straten van Dragmar, waar de avond al gevallen was en waar er niemand anders was die ze kende, wist ze niet of hij te vertrouwen was.

De angst om hem weer kwijt te raken, won het echter van haar rationaliteit.

Maar het steegje was leeg.

Op haar hoede liep Livia verder. Het steegje strekte nog enkele meters uit totdat het doodliep tegen de achterkant van een houten huis. Ze keek weer naar de drukke straat achter haar, maar niemand schonk haar enige aandacht.

In het nauwe straatje bevonden zich drie deuren. Welke van deze was hij ingegaan?

Livia deed enkele stappen naar achter, maar op dat moment botste ze tegen het stevige postuur van een jongeman. Van schrik verliet een hoge gil haar mond en ze draaide zich om. Een jongen van ongeveer haar leeftijd kwam tevoorschijn.

'Waarom volgde je hem?' vroeg hij zachtjes. Hij had donkere, korte haren en in zijn ogen lag een eenzelfde emotieloze blik die ze bij Sean en Aeryn al zo vaak had gezien.

'I-ik volgde niemand,' probeerde Livia, maar haar stem trilde zo hevig dat ze amper uit haar woorden kwam.

De jongen overbrugde de afstand tussen hen en greep haar linker bovenarm.

'Laat me los!' schreeuwde Livia en met alle kracht de ze in zich had, probeerde ze zich te distantiëren van de jongen.

Haar pogingen werden gestaakt toen ze iets scherps tegen haar zij aanvoelde.

'Loop mee.'

Het mes prikte tegen haar huid en de jongeman begeleidde haar naar de deur aan haar rechterkant.

'Alsjeblieft, laat me gaan,' smeekte Livia terwijl de jongen de deur openmaakte. 'Ik heb niets gedaan.' Toen de jongen niet reageerde probeerde ze nogmaals vrij te komen, maar vrij gemakkelijk duwde hij haar het zwarte gat in dat na het openen van de deur aan haar onthuld was.

'Lopen,' snauwde hij en Livia betrad een duisternis waarvan ze niet wist of ze die ooit nog zou verlaten.