Nacht na nacht werd Livia achtervolgt door haar verschrikkelijke herinneringen en keerde ze terug naar de tuin voor frisse lucht. Ze zat hier op het bankje totdat ze haar ademhaling weer onder controle had. Het was uitzonderlijk dat ze Aeryn die nacht tegen was gekomen, want de huurmoordenares had zich sindsdien niet meer laten zien.

Alhoewel ze gefrustreerd was dat iedereen binnen de Desalto afwist van haar blunder bij Sabina, probeerde ze Aeryns advies op te volgen. Toen Sabina de volgende keer kwam kijken hoe het ervoor stond, hoorde ze de stem van de jonge vrouw door haar hoofd galmen. En geloof het of niet, maar Sabina had zowaar met een glimlach op haar gezicht de oefenruimte verlaten. Livia kon niet ontkennen dat dit rare prikkelende gevoel in haar buik misschien toch wel een enige vorm van trots was dat ze voor zichzelf voelde.

Dagen gingen voorbij en de Tour kwam steeds dichterbij, waardoor de spanning in het grote landhuis hier in Braxshire steeg. Iedereen wist hoe de voorstelling er uit zou zien, maar wie er werkelijk meeging, was vooralsnog onbekend. In de ochtend voor de start van de Tour hadden ze hun laatste optreden voor Sabina gehad. Iedereen wist dat het hier op aankwam en dat de beslissing in de avond viel.

De meeste Desi waren naar de stad getrokken, maar Livia was met Talia een eind de heuvel opgeklommen, waar ze een plekje vonden te midden van het hoge gras.

'Waarom krijgen jullie nu pas te horen of jullie mee mogen op de Tour?' vroeg ze nieuwsgierig terwijl ze een plekje vond tussen het hoge gras. Talia ging al liggen, maar hield haar hand voor haar ogen om niet verblind te worden door de zon.

De danseres beet op haar lip en keek op naar de heldere blauwe lucht. 'Ik weet het eigenlijk niet,' gaf ze eerlijk toe. 'Misschien dat ze iedereen een eerlijke kans wil geven.'

Livia had al ontdekt dat Talia niet een meisje was met veel woorden. Ergens vond ze dit wel fijn, want hierdoor kreeg ze de ruimte om alle nieuwe indrukken in zich op te nemen en te wennen aan deze nieuwe plek. Toch was ze ook nieuwsgierig – een eigenschap die haar niet altijd geholpen had.

'Ben jij al wel eens mee geweest op Tour?'

Er verscheen een glimlach op Talia's gezicht. 'Zeker, meerdere keren zelfs,' vertelde ze. Wetende dat er anders toch een vraag kwam van Livia, besloot ze deze keer meer uit zichzelf te vertellen. 'Pas na bijna een jaar mocht ik voor de eerste keer mee en sindsdien ben ik altijd meegegaan. En met drie Tours per jaar wordt dit mijn zesde keer.'

Livia slaakte een diepe zucht en ging nu ook op het gras liggen.

'Dat lijkt me vermoeiend...'

Talia lachte. 'Dat is het ook. Maar op z'n minst kom je dan een beetje het huis uit. Het geeft meer vrijheid, je ziet wat van de wereld – al is de Tour sinds de uitbreiding van Velantre steeds hetzelfde. Aan de andere kant moet ook wel benadrukt worden dat een Tour helemaal niet zo magisch is als het lijkt. De meeste mensen vinden het mooi, maar verder geven ze niet veel om ons.'

Ze verkopen hun lichaam, had haar vader gezegd. Ook hij was zo'n iemand geweest die liever niet met de Desalto te maken wilde krijgen.

Er verscheen een sombere glimlach op haar gezicht en het duurde even voordat ze de woorden had gevonden om weer te spreken.

'Toch ga ik je wel missen,' fluisterde ze oprecht.

Talia reikte naar haar hand en kneep er zachtjes in. 'Ik beloof je te schrijven. En als we terugkomen vertel ik je al de verhalen en dan voornamelijk over hoe verschrikkelijk het wel niet was, zodat je blij bent dat je er niet bij was.'

Livia lachte.

Alhoewel ze Talia ging missen, kon ze aan de andere kant ook niet wachten totdat het huis een stuk rustiger was en Sabina niet meer om iedere hoek de wacht leek te houden.

Het was Livia niet gelukt om ook maar iets over de plundering van Castella of die van andere dorpen te weten te komen. Dus wanneer iedereen weg was, wilde ze meer onderzoek gaan verrichten in Braxshire. Iemand moest wel iets weten, toch?

De middag ging rustig voorbij, totdat ze tegen de avond gestoord werden door Sean. Zoals gewoonlijk was er geen glimlach zichtbaar op zijn gezicht toen hij hen groette.

'Sabina heeft om je gevraagd, Livia.' Zijn hoofd draaide zich naar haar om en Livia merkte dat ze zenuwachtig werd. Ze zocht steun bij Talia, maar die haalde onwetend haar schouders op.

'Succes,' fluisterde ze zachtjes.

Livia knikte dankbaar en stond op om Sean de heuvel af te volgen. Haar nervositeit had voor een brok in haar keel gezorgd, waardoor het niet lukte om maar een woord te zeggen toen ze Talia achterliet.

De huurmoordenaar merkte de verandering in haar gedrag en keek enkele keren nieuwsgierig naar haar om.

'Gaat het? Je ziet wat witjes,' merkte hij op terwijl ze door de tuin liepen, terug naar het grote landhuis.

Livia haalde haar schouders op. Sinds ze gebrandmerkt was, was ze niet meer alleen met Sabina in een kamer geweest. Die ene dag, iets meer dan twee weken geleden, stond nog altijd gekerfd op haar lichaam.

Ze was doodsbang.

Sean liet het voor wat het was en ze liepen het huis in, waar ze via enkele gangen bij Sabina's kantoor aankwamen.

De wachter klopte op de deur en nog geen twee seconden gingen voorbij voordat deze geopend werd door het Hoofd van de Desalto. Sabina wenkte haar het kantoor in en met een bonkend hart deed Livia wat er van haar verwacht werd, waardoor Sean alleen achter bleef op de gang.

Maar toen ze het kantoor instapte, overspoelde een golf van verbazing haar. Kleding, schoenen en sieraden lagen verspreid door de kamer.

Wat was hier gebeurd?

'Hoe gaat het met je? Heb je al een beetje je draai gevonden?' Sabina sloot de deur en kwam naast Livia staan, die alleen maar met grote ogen naar de rotzooi kon kijken. Tegelijkertijd moest ze de neiging onderdrukken om niet een stap van de vrouw vandaan te doen.

Plotseling herinnerde Livia haar eerste les in de studeerkamer van gouverneur Grimphan en ze draaide zich om naar Sabina. Een glimlach verscheen op haar gezicht.

'Het gaat goed, dank u wel.'

Sabina knikte tevreden en stak daarna haar hand uit. Ze gebaarde naar de puinhoop. Er was een kleine glimlach zichtbaar op haar gezicht, alsof ze hier werkelijk van genoot.

'Ik heb wat voor je.'

Onzeker keek Livia naar het Hoofd van de Desalto. 'Hoe bedoelt u?'

'Ik wil dat je deze kleding meeneemt naar je kamer en alles dat je past mag je houden,' verklaarde Sabina zichzelf nader. 'Je hebt veel meegemaakt, Livia, maar ik vind dat je goed hebt gewerkt de afgelopen weken. Dat mag ook wel eens beloond worden.'

Livia keek naar de jurken, maar deze zagen er allesbehalve normaal uit. De kleding die hier lag was een stuk dunner in stof en zo te zien ook... een stuk bloter.

Ze verkopen hun lichaam.

'Maar dit is kleding om mee op te treden,' zei Livia zachtjes, terwijl ze de stem van haar vader probeerde te negeren.

Sabina glimlachte. 'Dat klopt. Ooit zal die dag komen, nietwaar? En voordat ik deze kleding weggooi, is het misschien beter om te kijken of jij iets past. Dus, schakel Seans hulp in en neem de kleding mee naar boven.'

Sabina liep weer naar het bureau. Het gesprek was voorbij.

Sean deed wat er van hem gevraagd werd en hielp haar de kleding mee naar boven te brengen. Ook wachtte hij op de gang toen ze aan het passen was.

De kleding voelde raar aan. Ze droeg een rok en een topje, waarbij haar buik volledig ontbloot was. De stof was iedere keer anders, maar het model bleef hetzelfde.

Enkele dagen geleden was ze nog trots geweest op wat ze tot nu toe had bereikt, maar nu ze hier in deze kleding stond, kon ze alleen maar van zichzelf walgen. Iedere keer wanneer ze zichzelf in de spiegel bekeek, legde ze haar armen voor haar buik. Bij de laatste outfit die ze paste, dwong ze zichzelf dit niet te doen. Heel voorzichtig liet ze haar armen trillend zakken. Toch was het aanzicht niet verdragen, waardoor ze zich snel omdraaide en haar normale kleding weer aantrok.

Op dat moment was heel even de vogel op haar linkerschouder zichtbaar.

Ze was een Desi.

Dit was haar toekomst...

Toen haar normale jurk weer vertrouwd om haar lichaam viel, liet ze Sean de kamer in. De kleding die ze niet paste raapte hij bij elkaar.

'En bevalt het?' vroeg hij haar. Of hij dit werkelijk vroeg uit interesse, kon Livia niet opmaken.

De jonge vrouw haalde haar schouders op. 'Het is raar,' gaf ze eerlijk toe.

Sean knikte begrijpelijk. Hij wilde de kamer weer uitlopen, maar op het laatste moment bedacht hij zich, waarna hij zich naar haar omdraaide.

'Weet je,' begon hij voorzichtig, 'de meesten krijgen hun kleding op z'n vroegst pas na een half jaar.'

Ze fronste haar wenkbrauwen. Sean draaide zich om en liep ervandoor, maar Livia volgde hem de gang op.

'Wat bedoel je?'

Te midden van de gang bleef hij staan. Met een kleine glimlach draaide hij zich weer naar haar om.

'Sabina doet niets zonder reden...' verklaarde hij. 'Ik zou je voorbereiden op vanavond...' En met die woorden liet hij haar alleen achter met al de nieuwe kleding die ze zojuist had gekregen.

Livia deed enkele stappen verbaasd naar achter en legde haar handen beschermend om haar buik.

Sabina zou haar toch niet meenemen op Tour? Sean moest met haar aan het spelen zijn. Vita had al aangegeven dat het onmogelijk was, net zoals haar vriendinnen haar dit ook hadden verteld. Livia schudde haar hoofd en stapte terug de kamer in. Nee, dit kon niet...

Ze borg haar kleding op in de kast die tot voorheen grotendeels leeg was geweest. En toen ze voor het avondeten naar beneden ging, was ze nog altijd in de veronderstelling dat Sabina haar niet mee zou nemen.