Twee mensen hadden het leven bij de Desalto enigszins dragelijk gemaakt. De een verdreef de nachtmerries, de ander was zorgzaam. Deze twee stonden bekend om hun brute kracht en joegen mensen angst aan bij hun binnenkomst, maar Livia wist wel beter. Ze had de twee leren kennen. Ze waren er voor haar geweest wanneer ze juist iemand nodig had gehad. Ze hadden haar geaccepteerd om wie ze was en haar de tijd gegeven om te helen.

Deze twee, de broer en zus om wie ze zoveel was gaan geven, zakten levenloos in elkaar.

Cassia, de koning of Sabina verdwenen in de waas voor haar ogen.

Gevoelloos voor haar doorboorde schouder, duwde ze zichzelf overeind en probeerde ze struikelend haar weg te vinden naar Sean, die het dichtst bij haar lag.

Als je wilt kan je je familie die herdenking nu geven en niemand komt er ooit achter. En misschien... misschien dat je het vervolgens een plekje kan geven.

Haar lichaam trilde en smeekte om rust.

Ze kon niet opgeven.

Ze bereikte Sean en liet zich bij hem op de grond vallen. Haar goede hand vestigde zich om zijn schouder. Ze schudde hem door elkaar, maar enige vorm van beweging bleef uit.

Jij en ik zijn niet zo verschillend, Livia.

'Nee...' fluisterde ze.

Tranen welden op in haar ogen. Een snik verliet haar mond.

Ze keek om naar Aeryn, die enkele meters van haar vandaan lag. Ook zij bleef roerloos liggen.

Houd in gedachte dat je het einde van de dag wil halen, stel kleine doelen voor jezelf op, dat is overleven.

Ze wist wat ze moest doen om het zeker te weten, ze wist dat ze haar vingers in zijn nek moest leggen, maar uit angst om de dood van beiden te constateren, bleven haar vingers trillend hangen boven zijn nek.

Livia werd terug de kamer in getrokken door een ontploffing. Uit haar eerste instinct wierp ze zich op Sean. Een laatste poging om hem te beschermen.

Sabina had haar handen weer geheven en schoot delen van haar magie in Cassia's richting. Met een gemakkelijke zwaai met haar hand wist de jonge vrouw de aanval af te ketsen. Op verschillende plekken in de zaal kwam de magie tot ontploffing.

Trillend tilde Livia haar hoofd op van Seans borst. Geen zacht gebonk, geen rijzen, geen dalen. Niets.

Een snik verliet haar mond en de warme tranen gleden over haar wangen naar beneden.

'Sean...' huilde ze.

Ze pakte hem weer bij zijn schouder en probeerde hem door elkaar te schudden, maar hij reageerde niet....

Sean verdiende dit niet. Aeryn verdiende dit niet. De talloze soldaten die Livia niet eens van naam kende, verdienden dit niet. Net zoals haar familie het niet had verdiend te sterven aan de hand van de generaal, hadden deze mensen het niet verdiend te sterven aan de hand van haar zus.

Livia keek op naar Cassia, die stap voor stap naar Sabina liep. Dit was niet de zus die ze had liefgehad.

Ze ging verder dan nodig.

Ze doodde meer mensen dan nodig.

Een moordenaar, dat was wat er voor haar stond.

Sabina's gil vulde de stilte. Ze probeerde weg te komen, maar kon geen kant op. Onbewogen, zonder controle te hebben over haar eigen lichaam, bleef het Hoofd van de Desalto op haar plaats staan. Slechts de angst voor de dood was zichtbaar in haar ogen.

Tegelijkertijd probeerden de koning en Nessa ook te vluchten, maar de deuren van de zaal vielen met een luide knal dicht.

'Alsjeblieft!' smeekte Sabina angstig. Ze probeerde haar benen te verplaatsen, maar deze kwamen niet van de grond. 'Sean! Aeryn!'

Met een rustige pas overbrugde Cassia de afstand naar Sabina en ze sloot haar vingers om haar nek.

'Ze luisteren niet meer naar jou,' fluisterde Cassia.

De woorden vielen neer in de zaal en toen ze deze woorden had gesproken, ging Seans borstkas weer omhoog.

Livia's voelde de beweging onder zich en ze keek naar Sean. Zijn ogen gingen niet open, maar zijn ademhaling was er weer. Vervolgens draaide ze zich om naar Aeryn, die nu ook weer ademde. Verbaasd keek Livia op naar haar zus, maar die had alleen nog maar oog voor het Hoofd van de Desalto.

'Nee!' Sabina's vingers wikkelden zich om Cassia's hand, maar wat ze ook probeerde, niets bracht de jonge vrouw enige schade toe.

En toen Livia opkeek, zag ze de koning. Alexander had zijn zus losgelaten en met een zwaard in zijn handen sloop hij richting Cassia.

Hij wist dat zij het gevaar vormde.

Zodra Sabina dood was, zouden ze voor hem en zijn zus komen.

Nessa stond aan de andere kant van de zaal. Angstig keek ze naar haar broer. Ze wist wat hij wilde doen en als ze het had gewild of niet, ze kon hem niet stoppen.

Livia kwam half overeind en keek machteloos toe.

Ze had verwacht dat haar zus zich om zou draaien om de koning van Velantre te vermoorden, maar Cassia's aandacht ging alleen uit naar Sabina.

Een koude wind zette op rondom de twee.

Sabina opende haar mond, maar haar stem stokte. Haar gezicht trok wit weg.

Langzaam sloop de koning dichterbij. Zelfs een kleine hoop dat hij het zou halen begon door zijn aderen te stromen en zorgde ervoor dat hij zelfs, zonder te trillen, het zwaard boven zijn hoofd wist te heffen.

Nog altijd reageerde Cassia niet.

Binnen enkele seconden zou de koning zijn zwaard laten vallen en dan was ze er geweest. Ze wist dat Cassia machtig was, maar een zwaard door haar keel kon zelfs zij niet overleven.

Nessa leek hetzelfde te denken, want aan de andere kant van de kamer keek ze hoopvol naar haar broer.

Hij hief zijn zwaard verder over zijn rechterschouder.

Het was nu of nooit.

Het zwaard zakte naar beneden...

Maar Cassia werd nooit geraakt.

'Nee!' schreeuwde Livia luid en ze hief haar hand. Ze had gehoopt hem tegen te houden, of misschien dat ze Cassia had willen waarschuwen, maar het vuur dat uit haar handpalm schoot was nooit de bedoeling geweest.

Alexander werd volop geraakt in zijn rug.

Voor een moment bleef zijn zwaard hangen in de lucht. Hij probeerde zijn laatste kracht te vinden om Cassia neer te steken, maar het vuur, de magie, trok zijn lichaam in en nestelde zich rondom zijn hart.

Het zwaard viel kletterend op de marmeren vloer.

Geschrokken liet Livia haar arm zakken.

Een scherpe, ijzige schreeuw verliet Nessa's mond en zonder over haar acties na te denken, rende ze naar haar broer.

Een verbaasde Cassia draaide zich naar hen om, waarbij ze Sabina's lichaam op de grond liet zakken.

Het gehuil van de prinses vulde de kamer. Ze schudde het levenloze lichaam van haar broer door elkaar, maar er was geen sprankje leven meer in hem te vinden.

Livia merkte niet dat de armbanden los klikten, ze merkte niet eens dat Aeryn verbaasd overeind kwam of dat Sean haar stevig vastgreep.

Cassia rende naar hen toe. Ze liet haar ogen langs het levenloze lichaam van de koning glijden, maar er was niets dat ze deed. Zelfs als ze hem nog had kunnen helpen, deed ze dit niet. De vrouw knielde neer bij haar jongere zusje.

Cassia trok het mes uit Livia's schouder. Ze beet haar kaken op elkaar, maar geen enkel geluid verliet haar mond. Haar ogen bleven gericht op de koning en zijn zus.

Wat had ze gedaan?

Cassia's legde haar hand op Livia's bloedende wond. Haar lichaam heelde, maar de pijn, dat diep in haar lichaam zijn plekje had gevonden, bleef.

Daar kon niemand iets tegen doen.

Ze had Alexanders dood op haar geweten... de koning van Velantre...

Met schokkende schouders en tranen die over haar wangen naar beneden gleden, was Nessa over haar broer gebogen. Pas toen ze zichzelf weer met moeite onder controle had gekregen, kwam ze overeind.

Ze keek met betraande ogen op. Ze deed niet eens haar best de pasgeboren haat die daarin broeide te verbergen.

'Ga,' fluisterde Nessa. Haar ruwe stem sneed door de stilte. 'Verdwijn...' Ze liet haar hoofd zakken en keek weer naar haar broer. Haar hand gleed langs zijn gezicht. Een snik verliet haar mond. 'Verdwijn... je krijgt een uur om de stad te verlaten.' Ze keek weer op en haar ogen vonden die van Livia. Met een doodse woede keek ze haar aan. 'Zorg dat je dan een eind hier vandaan bent, want ze zullen voor jullie komen. Ik zal voor jullie komen.'

Cassia stond op en hief haar hand op Nessa. De prinses slikte een keer diep en liet haar hoofd zakken. Ze keek weer naar het levenloze lichaam van haar broer.

'Nee,' fluisterde Livia. Ze probeerde haar stem kracht bij te zetten, maar dit mislukte. 'Cassia... Help hem...'

Sean plaatste nu zijn armen onder Livia's oksels en trok haar overeind. Zijn eigen ogen gleden van het lichaam van de koning naar het levenloze lichaam van Sabina. Hun toekomst lag weer in hun eigen handen.

Cassia keek om naar Livia en schudde toen haar hoofd. 'Ik kan hier niets tegen doen...'

'Nee...' Livia schudde haar hoofd en met schokkende schouders zakte ze in elkaar. Sean wist haar nog net overeind te houden en begeleidde haar de zaal uit. 'Nee!'

Nessa reageerde niet meer.

In stilte rouwde ze.

In stilte liet ze hen gaan en gaf ze hen hun vrijheid terug.