Terwijl ze zichzelf sterk probeerde te houden, keek ze naar de groep die voor haar stond. De koning was de eerste die bewoog. Hij deed enkele stappen in haar richting en er lag een verbaasde uitdrukking op zijn gezicht. Ze kon deze nog niet goed plaatsen.

Alexander draaide zich weer om naar Sabina. 'Wat heeft dit te betekenen?'

De arrogantie die Livia zo goed bij de vrouw kende, verscheen opnieuw op haar gezicht. 'Dit is hoe we het probleem gaan oplossen. Een zus voor een zus.'

'Maar ze was vermist!'

Sabina lachte. 'Zolang die twee onderdeel zijn van de Desalto, is het onmogelijk om vermist te raken, Alexander.' De koning keek haar verbaasd aan, maar ze wuifde zijn verrassende blik weg. 'Sean.'

Sean had dezelfde emotieloze uitdrukking in zijn ogen als zijn zus. Vol zelfvertrouwen stapte hij op haar af en zijn voetstappen weergalmden door de grote zaal.

Livia wilde achteruitlopen, maar Aeryn hield haar stevig op haar plek.

'Nee!' riep ze, maar haar noodkreet was voor niemand om te horen, of haar ook maar wilde horen. Iedereen keek haar aan, maar niemand reageerde.

Alexander keek vanaf de andere kant van de zaal toe. Hij vertrouwde Sabina niet, maar hij hield haar niet tegen.

'Sean,' probeerde Livia nog, maar het mocht niet baten. De Sean die ze kende was nergens meer te bekennen. Zelfs geen vlaagje herkenning was zichtbaar in zijn ogen.

De huurmoordenaar overbrugde de laatste paar meters. Livia probeerde nog tegenstand te bieden, maar Sean greep haar bij haar arm. Stevig hield hij haar vast, terwijl er in zijn rechterhand een mes kwam te liggen, die ze tegen haar keel aan voelde drukken.

Sabina had ervoor kunnen kiezen om Aeryn haar te laten vermoorden, maar dat was niets voor haar. Dat was niet de drama die ze wilde.

Het lemmet drukte op haar keel, maar zette niet door.

'Het spijt me, Livia,' zei Sabina en er was een lichte twinkeling zichtbaar in haar ogen. 'Je had veel potentie, maar ik ga mijn leven niet voor jou riskeren.' Sabina liep naar voren en het klikken van haar hakken op de vloer weergalmde door de zaal. 'Cassia!' schreeuwde de vrouw luid. De angst doorbrak haar stem. 'Cassia!'

Iedereen hield gespannen zijn adem in.

'Stop deze waanzin, Sabina!' siste Alexander kwaad. 'Je weet dat Livia hier niets mee te maken had.'

Sabina lachte en draaide zich om naar de koning. De spanning was om te snijden. 'Denk je dat? Balin had je verteld hoe het zat, hoe het komt dat deze meiden hun krachten hebben, maar waarom luister je niet? Je weet dat ze Kennesei's dochter is! Wat houdt je tegen?'

'Omdat het gestoord is,' riep de koning boos naar haar uit. 'Die vrouw heeft nooit bestaan. Ze is een mythe, een verhaal. Niemand heeft zoveel kracht dat het in een handomdraai iemand kan vermoorden.'

In angst voor de realiteit, hield de koning zichzelf voor de gek. Ook Sabina zag dit. 'Dan ga je je nog verbazen, Alexander,' fluisterde ze.

'Denk aan onze overeenkomst,' probeerde Alexander en zijn gezicht begon rood aan te lopen. 'Ik ga je niet geven wat je wilt als je hiermee doorgaat.'

'Als ik dit niet doe is er geen familie meer om deel van te zijn.' Sabina haalde een paar keer diep adem en probeerde haar woede te beheersen. 'Dit is de enige manier,' fluisterde ze. 'De enige manier om Nessa terug te krijgen.'

Maar ook de enige manier om haar eigen leven te redden.

Ondanks de angst die ze voelde, keek Livia met grote ogen naar het schouwspel dat zich te midden van de grote zaal afspeelde.

Alexander keek Sabina boos aan. Er was niet eens een twijfeling zichtbaar in zijn ogen; hij was ervan overtuigd dat dit niet de manier was. De man leek misschien op een harteloze koning, maar hij wilde geen onschuldige mensen vermoorden.

Hij moest eens weten hoeveel hij er al op zijn geweten had.

'Soldaten, pak...' Sabina, had hij zeker gezegd, waren de deuren van de kamer niet opengegooid. Met een luide knal werden deze tegen de muur geslingerd. Een geschrokken stilte daalde neer in de zaal.

Iedereen draaide zich om. Sean en Aeryn waren de enigen die op hun plek bleven en geen emotie toonden.

In de deuropening stonden twee personen en het moment dat Alexander zag wie dit waren, veranderde de uitdrukking op zijn gezicht. Het onrecht waar hij zojuist nog tegen had willen vechten, was geen prioriteit meer.

De prinses keek angstig naar haar broer, terwijl haar eigen hand een mes tegen haar keel aandrukte. Een snik verliet haar mond, maar hoe hard ze er ook tegen vocht, het mes bleef op zijn plaats.

Cassia stond naast haar in een simpele, bruine jurk. Ze boog haar hoofd enigszins en keek de kamer rond.

'Wat wil je hebben?' vroeg de koning haar angstig. 'Is het geld?' Hij keek even naar Sabina en begon in te zien dat hij een grote fout had gemaakt. Zijn ogen werden groter. 'Je mag alles hebben,' zei Alexander weer tegen haar.

Cassia deed enkele stappen naar voren en liep ze zaal in. De soldaten hadden hun wapens getrokken. Ze hielden deze naar haar uit, maar niemand durfde uit te halen zolang Nessa het wapen nog tegen haar keel drukte.

'Je weet hoe het voelt om iemand te verliezen,' sprak Cassia nu voor het eerst. Haar ogen gleden even naar Livia, die zachtjes haar hoofd schudde. Met de bewegingen die ze maakte, sneed het mes verder in haar huid.

Doe het niet, Cassia...

'Maar waarom vermoord je dan talloze, onschuldige families?' vroeg Cassia aan Alexander. Ze had haar hoofd weer afgewend en keek naar de koning.

Met diepe angst in zijn ogen keek hij haar aan. Hij had geen antwoord op haar vraag. En indien hij dit antwoord wel had, wist hij dat het zou leiden tot de dood van zijn zus.

Stap voor stap liep Cassia naar de koning toe. Tegelijkertijd deed hij enkele stappen naar achter, maar Cassia had haar aandacht ondertussen verplaatst naar de vrouw die niet veel verder achter hem stond. Toen Sabina zich realiseerde wat er gaande was, werden haar ogen groter.

'Nee!' schreeuwde ze luid. Ze probeerde haar autoritaire toon in haar stem te behouden. 'Waag het niet! Je zus gaat eraan als je dichterbij komt!' Livia voelde hoe het mes verder in haar huid begon te drukken, hoe het lemmet steeds dieper in haar huid sneed. De eerste straaltjes bloed gleden over nek naar beneden.

Cassia schonk Sabina geen aandacht meer. Ze draaide zich om naar de koning. 'Ik ben bereid Nessa te laten leven, maar ik wil Sabina.'

'Nee!' schreeuwde de vrouw gelijk. Ze deed enkele stappen naar achter en ging op in de groep met soldaten, die allemaal onzeker naar de koning keken. Ze waren bereid aan te vallen als hij daar het teken voor gaf, maar dit teken bleef uit.

Met grote ogen keek Sabina naar Cassia.

'Alexander! Doe iets!'

Sabina keek nu naar de koning, maar die deed niets. Zijn ogen waren gefixeerd op zijn zus, die nog steeds een eind verder met een mes tegen haar keel stond. Een snik verliet haar mond.

'Je mag haar hebben,' fluisterde hij.

Cassia trok verbaasd een wenkbrauw op. Het was doodstil, want niemand wist hoe zijn woorden precies bedoeld waren, maar Sabina had een vermoeden. Iedereen had een vermoeden. Het Hoofd van de Desalto trok wit weg.

'Je mag Sabina hebben, maar laat Nessa gaan.'

'Nee!' schreeuwde Sabina opnieuw luid. Haar gil vulde de kamer en raakte Livia tot op het bot. De soldaten deden enkele stappen opzij en gaven Cassia vrij spel voor Sabina. 'Ik ben je bloed! Je zus!' schreeuwde ze wanhopig uit. Ze keek opzij, maar ze had geen dekking meer.

Alexander wendde zijn gezicht af; hij had het niet in zich om haar aan te kijken. Niet na dit verraad.

Cassia kreeg een glimlach op haar gezicht en aanschouwde het familiedrama met enig enthousiasme.

'Wil ook jij een kans hebben om dit te overleven, Sabina, dan moet je mijn zus laten gaan,' zei ze nu opeens.

Sabina wendde haar blik af van de koning en aanschouwde de jonge vrouw met angst. Haar kaken zette ze op elkaar en de spanning trok door haar hele gezicht. Er gleden enkele seconden voorbij, maar uiteindelijk gaf ze Sean een klein knikje.

De druk verdween van Livia's keel.

Zodra ze vrij was, rende ze enkele stappen van hem vandaan. Met grote ogen bleef ze Sean aankijken, terwijl ze verscheidende stappen naar achteren deed. Zijn uitdrukking was nog altijd onveranderd.

Cassia lachte. 'We weten beiden dat dat niet de manier was waarop ik het bedoelde. Verwijder die armband van haar pols; zorg ervoor dat ze geen onderdeel meer is van de Desalto.'

Ze liet Nessa ook nog niet los, want dit was niet wat ze wilde.

Sabina wist dat ze het nooit ging overleven. Cassia had haar alleen maar een woord gegeven. En een woord was te breken. Ze zag dit in. Ze wist dat ze geen kans maakte. Cassia wilde haar en daar was nu geen ontkomen meer aan.

Het Hoofd van de Desalto zag geen uitweg meer. Er was nooit een uitweg geweest. Hoe het ook gelopen had, het had hierop aangekomen.

Sabina hief haar handen en een zwarte mist zette op uit de grond. Iedereen keek de vrouw geschrokken aan, behalve Cassia, die kon alleen maar glimlachen. De rook zette op en gleed in de richting van de jonge vrouw.

Cassia lachte, alsof dit niets voor haar was, alsof het kinderspel was. Ze hief haar arm en alsof ze een luchtbel als schild had, vloog de rook om haar heen. Kleine bliksemschichten drongen door, maar het kwam niet eens bij Cassia in de buurt.

Sabina ging niet opgeven zonder een gevecht, zelfs niet als ze maar een kleine kans had om te winnen.

'Sean! Aeryn!' schreeuwde ze. De rook lag nog om haar handen. Ze wilde haar armen heffen en de rook opnieuw in Cassia's richting werpen, maar een onbekende kracht raakte haar en ze viel achterover. Een geschrokken gil verliet haar mond.

Cassia had niet eens een arm geheven.

Over de gladde vloer gleed ze enkele meters naar achteren, totdat ze voor de voeten van soldaten tot stilstand kwam. Eén van hen hielp haar overeind, maar Sabina trok zichzelf boos los.

'Jullie klootzakken! Doe wat!'

Livia's aandacht ging nu uit naar Sean en Aeryn, het meest gevaarlijke huurmoordenaarsduo in heel Rhâga.

Sean gooide een mes in Aeryns richting. Alsof het niets voorstelde ving Aeryn deze. Broer en zus richtten zich tot Cassia, die ook doorhad wat er gebeurde. De twee stapten in haar richting. Cassia was hun volgende prooi en ze maakten zich klaar om aan te vallen.

Sean had zijn zwaard getrokken en was er klaar voor.

Aeryn speelde wat met het mes in haar handen en keek naar Cassia, alsof ze haar doelwit aan het bepalen was.

Heel rustig hief Cassia haar handen.

Precies hetgeen gebeurde waar Sean en Aeryn vanaf het begin bang voor waren geweest. Dat ze tegen Cassia werden opgezet. Die angst kwam nu tot werkelijkheid.

Livia aanschouwde het schouwspel, maar zodra ze zich realiseerde wat er gaande was, begon de tijd te vertragen. Toen het bij haar binnen kwam, dacht ze er geen twee keer over na wat ze wilde doen. Waar ze zojuist nog zo ver mogelijk van hem vandaan had proberen te komen, was er nu geen andere optie dan dichterbij te komen. Haar benen kwamen in beweging en ze rende in Cassia's richting, die op nog maar enkele meters van de broer en zus stond.

Rennend kwam ze te langzaam dichterbij.

Aeryn en Sean wilden Cassia niet vermoorden, dat hadden ze zelf tal van keren gezegd. Maar nu...

Alle drie hoefden ze er geen twee keer over na te denken om de fatale slag uit te delen.

Terwijl Livia haar best deed om bij de drie te komen, voelde ze het vuur in haar lichaam opkomen. De rode gloed begon zich door haar haar te vlechten, het vuur mengde zich in haar bloed en liet haar oogkleur veranderen.

Deze keer zonder Aeryns hulp, omarmde Livia haar magie, dat haar nog een laatste zetje gaf in de richting van de drie.

Ze gooide zichzelf tussen Cassia en Sean, die met enkele meters het dichtst bij elkaar stonden en spreidde haar armen. Een grote vlammenzee zette op uit de grond, waardoor het een grote barrière vormde tussen Sean en Aeryn aan de ene kant en Cassia en Livia aan de andere kant.

Cassia aanschouwde haar zusje en er verscheen een grote, trotse glimlach op haar gezicht. Lachend draaide ze zich om naar Sabina, die net overeind was gekomen en met grote ogen naar haar danseres keek. De koning en zijn soldaten hadden een eenzelfde verrassende blik in hun ogen. Allemaal wisten ze dat de testen op Livia negatief waren uitgevallen, maar nu stond ze hier, met meer magie dan één van hen ooit voor mogelijk had gehouden.

Sean haperde in zijn beweging. Geschrokken deed hij enkele stappen naar achteren. Hij keek op naar de vlammenzee die tot het plafond reikte.

Ook Aeryn was gestopt en keek met geschrokken ogen naar de vlammen, maar voor haar aanval was het al te laat. Het mes had haar handen al verlaten. Deze vloog dwars door de vlammenzee. Met een enorme snelheid bereikte het de andere kant, waar het zijn bestemming vond in Livia's schouder.

Zodra het mes zich in haar vlees boorde, verdween de vlammenzee weer zo snel als het op was gekomen.

De kracht van het mes bracht haar uit balans en opnieuw werd Livia begroet door de koude, harde vloer.

Een pijnlijke schreeuw doorboorde de stilte in de zaal. Cassia verloor haar oog voor de rest van de omgeving. Ze wilde naar haar zusje, maar kreeg hier de kans niet toe.

Sabina zag haar kans en de zwarte mist kreeg haar nu te pakken. Het kronkelde om haar voeten en verstevigde zijn grip rondom haar enkels.

De druk verdween nu van het mes tegen Nessa's keel en deze viel kletterend op de vloer. Even was ze verbaasd om wat er was gebeurd, maar vervolgens kwam ze in beweging. Snel rende ze naar haar broer om hem in een innige omhelzing te nemen. Alexander sloeg zijn armen stevig om haar heen en was haar niet meer van plan om los te laten.

Met een onregelmatige ademhaling lag Livia op de grond. Ze probeerde te vechten tegen de pijn in haar schouder, maar deze bleef nadrukkelijk aanwezig en werd alleen maar intenser.

Cassia draaide zich woedend om naar Sabina, die haar geconcentreerd vast probeerde te houden. De vrouw dacht even dat Cassia haar krachten niet meer kon gebruiken, dat zij misschien aan de winnende hand was, maar niets was minder waar.

De jonge vrouw balde haar vuisten en zodra dit gebeurde, verhardde de mist. De kracht nam toe, totdat het samengetrokken werd en in vele kleine splinters uit elkaar viel. Kletterend vielen deze op de vloer en het geluid weergalmde door de grote zaal.

'Nu!' schreeuwde Alexander, die nog altijd zijn armen om zijn zus geslagen had.

Maar het was al te laat.

Cassia draaide zich, met een doodse blik in haar ogen, om naar de rest van de groep.

Met angst die ze tot diep in hun lichaam voelden, kwamen de soldaten in beweging. Ze probeerden niet te aarzelen, want dat was respectloos tegenover de koning, hun familie en Velantre. De toekomst lag in hun handen, probeerden ze zichzelf voor te houden.

De toekomst lag misschien in hun handen, maar hier konden ze niets mee. Het was niet aan hen om deze te bepalen.

Cassia hief haar hand en de soldaten vielen levenloos op de grond. Degenen die nog stonden keken haar geschokt aan.

Terwijl haar ogen zich verplaatsten naar drie van deze personen, bleven haar ogen hangen op Sabina. De vrouw deinsde achteruit.

Voor bijna driehonderdvijftig jaar was er niemand op dit continent zo machtig geweest als Cassia. Dat realiseerde iedereen zich nu.

'Sean! Aeryn!' riep het Hoofd van de Desalto angstig. De twee huurmoordenaars kwamen in beweging, maar Cassia hief opnieuw haar hand.

Het duo haperden in hun beweging. Langzaam verdween de levenloze blik uit hun ogen en geschrokken keken ze naar Cassia.

Livia lag op de grond en keek met grote ogen naar haar zus. Ze had gezien wat de vrouw had gedaan en de angst gierde door haar lichaam. Voor een enkel moment leek de pijn te verminderen.

'Cassia!' schreeuwde ze, maar haar zus schonk haar geen aandacht. Midden in de zaal stond zij daar, met één hand geheven en heel langzaam balde ze deze tot een vuist. 'Cassia!'

Hun ogen rolden terug in hun oogkassen en Sean en Aeryn zakten in elkaar. 

[A/N] Alsjeblieft, haat me niet.