'Cassia?' vroeg Livia fluisterend.

Ze deed enkele stappen naar voren en zag haar zus tevoorschijn komen uit de duisternis. Haar wangen waren ingevallen en haar slanke lichaam leek nog slanker dan het eerder was geweest. De jonge vrouw die Livia ooit had gekend, was nergens meer te bekennen.

Cassia's mondhoeken trokken omhoog in een soort glimlach. Alle drie staarden ze haar met grote ogen aan. Ze konden zien dat ze op het punt stond om te praten, maar de woorden lieten nog even op zich wachten.

Toen ze eindelijk de stilte doorbrak, was haar stem schorder dan Livia zich kon herinneren.

'Ik dacht niet dat jullie me konden vinden,' fluisterde ze, waarbij ze haar hoofd bedenkelijk opzij boog.

Ze keek naar Aeryn en Nessa, waar haar ogen bleven hangen op de prinses. Ze gleden langs het lichaam van de prinses omlaag en weer omhoog. De vrouw merkte de aandacht die ze van Cassia kreeg en stapte enkele stappen naar achter.

'Waar ben je mee bezig?' vroeg Livia haar zus niet-begrijpend, zodat Cassia's aandacht weer naar haar ging. Maar nadat ze had gesproken keek ze gelijk naar de jonge vrouwen die nog aan het slapen waren.

'Maak je geen zorgen,' zei Cassia gelijk. 'Die worden niet wakker.'

'Wat heb je met ze gedaan?' De angst weerspiegelde in haar ogen. Wie was deze vrouw?

'Ze zijn niet dood, als dat is wat je bedoelt,' zei Cassia, waardoor Livia's angst iets afnam. 'Ze blijven alleen iets langer in slaap.' Cassia kwam in beweging en ze overbrugde de afstand tussen haarzelf en haar zusje. Heel voorzichtig pakte ze haar handen. Livia wilde zich terugtrekken, maar Cassia verstevigde haar grip.

Een zachte, warme tinteling trok door haar handen.

'Ik wist niet dat ze je aan gingen vallen,' fluisterde Cassia. 'Dat was nooit de bedoeling geweest...'

Vol angst keek Livia naar haar handen, die werden vastgehouden door Cassia. Ze vond haar trillende stem om toch te praten. 'Wat was dan wel de bedoeling?' vroeg ze fluisterend. Ze bleef naar haar handen kijken.

De tinteling in haar handen werd heviger en pijnlijke steken kwamen opzetten. Opnieuw wilde Livia haar hand terugtrekken, maar Cassia liet dit niet toe.

De jonge vrouw slaakte een diepe zucht. 'Het was de bedoeling dat we elkaar in Larmondur ontmoetten.' Met grote ogen aanschouwde Livia haar zus, maar opeens was de pijn uit haar handen getrokken en ze raakte afgeleid. 'Sorry, de littekens blijven.'

Cassia liet haar nu los.

Haar handen voelden stijf aan, maar toen ze deze heel voorzichtig probeerde te bewegen, was de pijn nergens meer te bekennen. Verbaasd trok ze het verband van haar handen.

Haar handpalmen waren volledig geheeld. Alleen de littekens waren nog zichtbaar. Verbluft keek Livia weer op naar haar zus. Ze wist dat Cassia dingen kon met haar gedachten, maar dit soort krachten waren van een heel ander niveau.

De kracht om een lichaam te helen...

Dat kon niemand.

'Hoezo was het de bedoeling dat jullie elkaar in Larmondur zouden ontmoeten?' vroeg Aeryn nu. Niets was haar ontgaan. Ze deed enkele stappen in Cassia's richting, maar besloot op veilige afstand te blijven.

Er verscheen een kleine glimlach op Cassia's gezicht, maar ze draaide zich niet naar haar om. Ze keek Livia aan en een liefdevolle glimlach verscheen op haar gezicht. Voorzichtig hief ze haar hand, waarna ze enkele rode haarplukken achter haar oor stopte. Livia bleef gespannen afwachten.

'Het probleem waren jouw gedachten,' fluisterde ze. 'Iedereens gedachten kan ik lezen; overal kan ik bij... Behalve die uit onze familie, die waren onbereikbaar... altijd al geweest...'

Aeryn fronste verbaasd haar wenkbrauwen. 'Dat is niet waar,' zei ze gelijk. 'Het was mij gelukt.' Ze doelde hier op haar eerste ontmoeting met Livia, toen ze per ongeluk haar arm had aangeraakt en erachter was gekomen dat Cassia mogelijk nog in leven was. Daarnaast had ze ook meerdere keren bij haar gedachten gekund toen ze Livia's dromen moest verhelpen.

Cassia draaide zich nu om naar Aeryn. Er stond een kleine glimlach op haar gezicht, alsof ze bijna trots was dat haar geniale plan nu werd onthuld. Livia vertrouwde het niet.

'Was het jou gelukt, Aeryn?' Cassia leek nog te aarzelen toen ze Aeryn met haar mes zag staan, maar ze wist dat de vrouw haar in werkelijkheid niets kon maken. 'Wat als ik je vertelde dat dit niet het geval was. Livia's gedachten zijn altijd onbereikbaar geweest. Onbereikbaar, totdat haar krachten naar boven kwamen.'

Cassia schudde haar hoofd en draaide zich nu weer om naar haar jongere zusje. Tegelijkertijd was de grote schok zichtbaar in Aeryns ogen. 'Maar hoe kwamen we er dan achter? Hoe kwam ik er achter dat jij...' Aeryns woorden stierven weg en de schok in haar ogen werd nog groter. 'Jij,' fluisterde ze.

Cassia liet haar hoofd zakken en er was een glimlach zichtbaar op haar gezicht. 'Een klein beetje van haar verleden met iets simpels dat die dag was gebeurd, zoals bijvoorbeeld het mislukte optreden voor Sabina. Heel stiekem, zodat het niet opviel.'

Ook Livia kon haar zus alleen maar met grote ogen aankijken. Als het waar was wat ze vertelde, dan moest Cassia de afgelopen paar weken meerdere keren in de hoofden van verschillende Desi zijn gekropen. Ze moest in Sabina's of Vita's hoofd hebben gezeten, anders had ze nooit achter het mislukte optreden kunnen komen.

Geschokt deed Livia enkele stappen naar achteren en er kwamen tranen opwellen in haar ogen.

Wie was haar zus?

'Wat heb je nog meer gedaan? Wat heb je anderen nog meer laten zien?' vroeg Livia fluisterend. Ze wilde geloven dat ze fout zat, maar als Cassia deze beelden in Aeryns hoofd had geplaatst, kon het hier niet bij gebleven zijn.

Cassia zag wat voor een effect dit nieuws had op haar jongere zusje, waardoor de glimlach van haar gezicht verdween. 'Livia, dat-'

'Wat heb je nog meer gedaan?' Ze verhief haar stem om haar woorden kracht bij te zetten en het effect was gelijk zichtbaar in Cassia's ogen. Ze wilde wel antwoorden, maar ze kon de juiste woorden niet vinden. Dit zei genoeg.

Aeryn was echter niet van plan het te laten zitten. 'Als ze hierachter heeft gezeten,' begon ze en de walging was daarbij hoorbaar in haar stem. 'Als ze hierachter heeft gezeten, kan ze achter zoveel meer hebben gezeten. Ze kan iedere grote gebeurtenis van de afgelopen paar weken op haar geweten hebben...' Aeryn had het geroepen om aan te geven wat Cassia kon hebben gedaan, maar toen ze zag dat de jonge vrouw haar hoofd liet zakken en er geen weerwoord kwam, vermoeizaamde haar ademhaling. 'Nee,' fluisterde ze geschrokken. Ze schudde haar hoofd. 'Nee...'

Livia legde haar handen voor haar mond en keek Cassia geschrokken aan. De vrouw hield nog altijd haar mond, waardoor Aeryns woorden alleen maar werden bevestigd.

'Dat Livia mee mocht op Tour...' fluisterde Aeryn nu. Ze ging de afgelopen paar weken langs en zocht naar gebeurtenissen die eruit staken. Gebeurtenissen die normaal gesproken niet gebeurd zouden zijn. Haar adem stokte. 'En zelfs...' Er ontstond een brok in haar keel en het kostte haar moeite om de juiste woorden te vinden. 'En zelfs dat we je opzochten in Castella.' Aeryns ademhaling versnelde en ze ging sneller praten. 'Je hebt ervoor gezorgd dat we jou opzochten in Castella. Jij hebt ervoor gezorgd dat we dachten dat je in de problemen zat, maar dit was niet zo.'

Trillend schudde Livia haar hoofd. Ze wilde dit niet geloven. Als dit zo was... dan had Cassia alle touwtjes de afgelopen paar weken in handen gehad.

'Maar dat is niet logisch. Het is niet logisch,' fluisterde ze. De tranen wist ze nog maar net te bedwingen. 'Want... Waarom? Waarom zou je dat doen?'

Cassia keek haar jongere zusje bedenkelijk aan. 'Oh Livia,' fluisterde ze en ze slaakte een diepe zucht. Haar uitdrukking verhardde toen ze zag dat ze er niets van begreep. 'Het hangt allemaal samen met jullie Sabina, die zo ontzettend slim is. Ja, ik heb een hekel aan die vrouw, maar ik heb ook zo ontzettend veel respect voor haar.' De jonge vrouw lachte. 'Zelfs als er iemand in jullie gedachten zit, zorgt ze ervoor dat diegene nog niet achter die armbanden komt. Ik zag ze nergens en ik kon jullie er niet over horen praten. Dus ik wist dat ik erachter moest komen wat er gaande was.' Ze lachte en schudde haar hoofd. 'Maar ik was zo naïef; ik dacht dat hier een simpele vorm van magie gaande was, die ik zo kon breken zodra ik Sabina zag.' Ze stopte met praten en zocht nu naar haar woorden, maar Livia had zich al op het ergste voorbereid. Haar zus kon tot alles in staat zijn. 'Ik was naar jullie toegekomen in Larmondur, zodat we daarna samen het Middengebergte over konden steken.' Er verscheen een sombere glimlach op haar gezicht. 'Maar dat was mijn grote fout... ik had niet naar jullie optreden moeten komen...'

Ze wisten allemaal wat daar was gebeurd.

'Ik lag maar enkele bedden naast jou,' haar stem begon te trillen. 'Ik voelde jouw aanwezigheid, maar ik kon er niet bij... Pas na jullie vertrek kwam ik weer bij bewustzijn.' Cassia beet op haar lip en schudde haar hoofd. 'En toen kwam ik op het idee van Castella, waar ik erachter kwam dat het de armbanden waren...' Ze balde haar vuisten. 'En nog altijd kon ik je niet meenemen. Nog altijd zat je vast aan die vervloekte Sabina.' De tranen welden op in Cassia's ogen. Een aantal kregen de vrije loop en vielen over haar wangen naar beneden. 'Jij was de enige die ik wilde, Livia. Alles draaide om jou.' Cassia veegde haar tranen weg, maar dit had niet veel zin.

'Ik wist dat ik mijn plan aan moest passen, maar ik had niet veel opties meer. En nog geen dag nadat je Castella had verlaten, kon ik wel je hoofd inkomen. Ik kon je werkelijke potentie zien, je krachten...' Ze schudde zachtjes haar hoofd en Livia kon haar alleen maar met grote ogen aankijken. 'Ik weet niet hoe het komt dat ik nu wel in je hoofd kon komen, maar het moet met je krachten te maken hebben gehad, die pas tot uiting kwamen in Pomtar. Alhoewel je Aeryn had, was je een groot gevaar. Je moest daar weg; ik kon niet wachten tot Braxshire... En... als ik hier in Yta voor je kwam... H-hoe vaak krijg ik nog de mogelijkheid om degene te laten boeten die voor dit alles verantwoordelijk is?'

Cassia had haar verstand verloren...

Livia wilde haar vragen naar haar gedachten, hoe het mogelijk was dat ze niet in haar gedachten kon komen, maar ze wist dat het daar de tijd niet voor was. Livia voelde de paniek verder opzetten.

'Je kan dit niet doen, Cassia,' fluisterde ze en de tranen liepen nu over haar wangen naar beneden. Haar zus, die lieve oudere zus die ze altijd had gekend, was nergens meer te bekennen. De vrouw die hier voor haar stond kende ze niet. 'Dit gaat je eigen ondergang worden.'

Er verscheen weer een zachte glimlach op Cassia's gezicht. 'Naast jou, met je prachtige rode haren, had niemand ooit verwacht dat ik ook iets kon. Maar Livia, ik train mezelf al sinds mijn tiende. Ik weet wat ik kan. Ik weet dat ik dit kan. En straks, zijn wij vrij, zijn alle Desi die verbonden zitten aan Sabina vrij. Kan je niet zien wat ik hier voor iedereen doe?'

Livia had hier geen antwoord op. Natuurlijk wilde ze haar vrijheid terug, maar niet ten koste van Cassia.

Nooit ten koste van Cassia.

'Misschien zie je het nu nog niet, maar straks wel.'

Livia had nog willen reageren, ze had nog iets willen doen, maar ze werd vastgegrepen. Het deed haar denken aan die onzichtbare hand van Sabina, die haar al meerdere keren bij haar keel had gegrepen. Ze wilde protesteren, iets doen, maar op dat moment overspoelde een enorme vermoeidheid haar en werd alles donker.