Geschrokken deed Livia enkele stappen naar achter, terug naar de deur, klaar om weg rennen als dat nodig was. Er verschenen echter twee stevige handen op haar bovenarmen die haar de weg versperden en ze werd verder de kamer in geduwd.

'Hé!'

Livia draaide zich om en zag een enkele wachter. Hij klikte zojuist de knip op de deur.

Vluchten was geen optie meer.

'Wat heeft dit te betekenen?'

Livia draaide zich terug om naar generaal Tomaso en probeerde zich sterk te houden. Ze probeerde haar angst niet door te laten schemeren toen de generaal op stond en zijn handen in zijn zakken duwde.

Een kleine, arrogante glimlach verscheen op zijn gezicht.

'Ik dacht dat wij misschien konden praten.'

Livia draaide zich om naar de soldaat achter haar. De manier waarop hij stond en zijn emoties voor zichzelf wist te houden, deed haar denken aan Sean en Aeryn. Trillend balde ze haar vuisten.

'Praten of uithoren?' vroeg ze de generaal toen ze zich weer op hem richtte.

Generaal Tomaso ging op de rand van de bank zitten. 'Oh, doe net alsof Damien er niet is.'

Met die arrogante glimlach op zijn gezicht keek hij haar onderzoekend aan en Livia voelde de woede opstuiven in haar lichaam.

'Ik neem aan dat je hebt gehoord wat er met mijn adviseur is gebeurd?' vroeg de generaal nadat hij doorhad dat er van Livia geen antwoord meer kwam.

'Het spijt me voor uw verlies,' beet ze hem robuust toe.

De generaal lachte. Ze wist dat ze voorzichtiger moest zijn, maar wat had het voor zin? Zij en de generaal wisten beiden hoe het werkelijk zat.

'Maar wat komt u hier doen?' vroeg Livia. Ze sloeg haar armen over elkaar en probeerde zichzelf sterker te laten lijken dan ze in werkelijkheid was.

De generaal stond op van de bank en deed enkele dreigende stappen in haar richting om daarbij zijn autoriteit merkbaar te maken.

'Weet jij waarom Cratsley is vermoord, Livia?'

Haar hartslag versnelde. Ze voelde hem kloppen in haar keel, waar hij zich zo luid hoorbaar maakte, dat ze er bijna zeker van was dat de generaal hem ook kon horen.

'Waarom bent u in mijn kamer?' vroeg Livia hem boos. 'Denkt u dat ik iets met de dood van uw adviseur te maken heb?'

Generaal Tomaso's mondhoek trok iets omhoog. 'Nee, nee, nee, Livia,' zei hij zachtjes. Speels keek hij haar aan. 'Nee, jouw zus heeft er iets mee te maken.'

Livia lachte hol. 'Mijn zus?' vroeg ze. 'Beste generaal, als ik het me goed herinner, heeft u al mijn zussen vermoord.'

Ze wist niet waar ze naartoe wilde, maar doen alsof Cassia die dag ook was overleden, was misschien nog haar beste optie.

'Jouw zus Cassia woonde met haar man enkele dorpen verderop, in Ceys.'

Zou een gewone generaal dit geweten hebben?

Livia rechtte haar rug. 'Cassia was op bezoek voor de verjaardag van mijn broertje Felix.' Ze deed enkele stappen in zijn richting en keek hem boos aan. 'Ik heb het zelf gezien, generaal,' fluisterde ze en de woede drong door in haar stem. 'Ik heb zelf gezien hoe een soldaat zijn mes pakte en dat hij deze langs haar keel haalde, net nadat u daar de opdracht toe had gegeven.'

'Denk je dat ik dat geloof?' lachte generaal Tomaso.

Livia trok haar wenkbrauwen op. 'Denkt u dat ik dit verzin? Denkt u dat ik het niet iedere nacht voor me zie, deze verschrikkelijke gebeurtenis, die u op uw geweten heeft? Sinds u de opdracht heeft gegeven is mijn leven veranderd in een hel, dus waag het niet om hier te komen en mijn zus te beschuldigen van iets dat ze niet gedaan kan hebben.'

De vroegere Livia had het nooit gedurfd om zo'n toon aan te slaan, maar deze Livia lag onder de grond begraven met haar familie.

De Livia die hier stond, was een nieuw persoon.

Herboren.

Als een feniks in de as.

Het enige dat ze moest doen was opstaan en herrijzen.

Terwijl Livia haar nieuwe zelf omarmde, zag ze niet dat de blik in de ogen van de generaal veranderde. Hij wachtte even voordat hij fluisterend begon te praten.

'Waarom is je oogkleur veranderd?'

De woede verdween uit haar lichaam en de fragiele jonge vrouw die enkele weken eerder haar familie had verloren, stond weer voor hem.

Er verscheen een kleine glimlach op het gezicht van Balin Tomaso.

'Had jezelf gedeisd gehouden. Had je stomme zus in toom gehouden en had genoten van het leven dat je had gekregen.' Generaal Tomaso schudde zijn hoofd en lachte. 'Het spijt me voor wat er gaat gebeuren. Maar weet dat je het eigenlijk toch nooit had mogen overleven.'

De generaal liep naar de deur en Livia bleef verslagen op haar plaats staan. Haar ademhaling verzwaarde.

Wat had ze gedaan?

'Wacht!' schreeuwde Livia en ze draaide zich om. Ze wist niet wat ze moest zeggen, maar ze kon vast wel iets bedenken.

De deur viel met een klik in het slot en Balin Tomaso had de kamer verlaten.

Damien was als enige achter gebleven en de man trok zijn zwaard. Met twee lege ogen staarde hij haar aan, zijn nieuwe prooi.

'Nee,' fluisterde Livia. Ze schudde haar hoofd en deed enkele stappen naar achter.

De man zei niets en stapte met een getrokken zwaard op haar af.

Struikelend over haar eigen voeten dook ze achter de bank. Ze viel neer op de grond en een pijnlijke steek ging door haar knieën. Gehaast kwam ze overeind.

Damien sprong soepel over de bank en liet zijn zwaard neerkomen. Livia stond op dat moment net op, waarbij het scherpe lemmet haar schouder sneed.

De brandende pijn trok door haar lichaam, maar ze negeerde het en begon te rennen.

De weg naar de deur lag open, maar met Damien aan de andere kant van de bank, ging ze dat niet redden. Haar enige optie was het raam, maar de val op de grond zou haar duur komen te staan.

Damien kwam van achter de bank en ze wist dat ze geen tijd had om haar opties te overwegen.

De man nam niet eens de moeite om te rennen. Met stevige passen kwam hij op haar afgelopen. Het zelfvertrouwen spatte ervan af; hij wist dat hij haar zo in een hoek kon drijven.

'Alsjeblieft,' smeekte Livia, maar Damien luisterde niet.

Ze deed nog een paar stappen naar achteren en ze wist dat ze haar keuze moest nemen.

Wetende dat haar lichaam een klap op de harde stenen niet kon hebben, koos Livia voor de deur.

Ze kwam in beweging en sprong op het bed, hopende dat ze Damien op deze manier kon omzeilen.

Voor een enkele seconde dacht ze dat haar vrijheid nabij was, maar net voordat ze aan de andere kant van het bed weer op de vloer sprong, verscheen een hand in haar haar, die zich balde tot een vuist.

Livia schreeuwend viel ze achterover op bed. De pijn trok door haar lichaam.

Ze wilde overeind komen, maar met zijn hand nog in haar haar, kon ze geen kant op. Haar handen gingen naar haar hoofd en ze probeerde zichzelf te bevrijden, maar dit was een onmogelijke opgave.

Het matras ging omlaag en Damien klom op bed. Hij trok haar overeind, waardoor haar hoofd op gelijke hoogte van zijn schouder kwam te hangen.

'Alsjeblieft,' huilde Livia. De wanhoop gierde door haar lichaam.

Ze stribbelde tegen en probeerde het hem moeilijk te maken, maar zowel Damien als zij wisten dat er geen ontkomen meer aan was.

Maar dit kon niet haar einde zijn.

Ze had nog een leven voor zich.

Ze moest haar zus vinden.

Ze wilde een toekomst met Sean.

Maar nu zou zij, net zoals haar familie enkele weken eerder, abrupt uit het leven worden getrokken.

'Doe het niet,' huilde Livia. Ze zag het zwaard verschijnen, waarmee hij deze met een soepele beweging langs haar keel kon halen.

Ze wist dat ze geen kans maakte, maar ze wilde niet opgeven.

Damien tilde het zwaard op en wilde deze tegen haar keel plaatsen, maar Livia hief haar handen en voordat het haar keel kon raken, pakte ze het zwaard vast.

Het mes nestelde zich in haar huid en gelijk voelde ze de pijn door haar handen trekken. Een warme hoeveelheid bloed gleed langs haar armen naar beneden.

Damien duwde door en het scherpe zwaard bereikte haar keel.

Was dit het dan?

Was dit het hoe haar ouders, haar broers en haar zussen om het leven waren gekomen?

Een snik verliet haar mond en Livia sloot haar ogen. Opgeven wilde ze niet, maar zo voelde het wel. Misschien dat ze er vrede mee kreeg, want ze wist dat vechten geen optie was.

Ze hoopte alleen dat Sean niet degene was die haar levenloze lichaam zou vinden...

'Aah!'

Een luide schreeuw vulde haar kamer.

De druk op het zwaard verminderde en Damien struikelde achteruit, het bed af.

'Jij heks!' schreeuwde de man uit. Hij greep zijn hand die zojuist nog haar haar had vastgehouden en de pijn was zichtbaar in zijn ogen.

Livia wist niet wat er gebeurd was, maar ze had zojuist enkele seconden speling gekregen.

Ze keek naar de deur en ze wist dat dat haar redding was.

Ze stond op, maar een stevige hand omklemde haar enkel en ze viel terug op bed.

'Nee!' schreeuwde Livia luid. Ze probeerde de lakens te pakken, misschien dat ze nog enige tegenstand kon bieden. Ze schopte met haar vrije voet en toen zijn grip verslapte, wist ze dat ze hem goed geraakt had.

Hijgend kwam ze overeind en ze wilde haar weg vervolgen naar de deur, maar ze zag het zwaard, dat half verstopt lag onder de lakens, glinsteren. Zonder hier over na te denken reikte ze naar het wapen.

Damien mocht pijn hebben, maar hij was nog niet van plan om op te geven.

Hij was niet bereid te verliezen van een meisje.

De man haalde zijn mes uit zijn riem en sprong naar voren, bereid het wapen in haar lichaam te laten verdwijnen.

Livia draaide zich om en met zijn dolk nog geheven, viel Damien recht in het geheven zwaard, dat soepel door zijn lichaam gleed.

Geschrokken kroop ze naar achter, waarna het lichaam van Damien op het bed viel. Hij haperde in zijn beweging, alsof hij nog iets probeerde te zeggen, of misschien probeerde hij te ademen?

Het bloed vloeide uit zijn mond en de witte lakens kleurden dieprood.

Livia keek met grote ogen naar de man, die enkele seconden later geen enkele vorm van leven meer in zich had.