Livia werd de volgende ochtend gewekt door geklop op haar deur. Het geklop bleef in een stevig tempo aanhouden, waardoor ze chagrijnig overeind kwam.

Een vermoeide Aeryn trof ze aan in de deuropening en haar slechte humeur was gelijk verdwenen.

'Cassia?'

De jonge vrouw schudde haar hoofd.

'Het is onmogelijk om haar in dit kasteel te vinden,' fluisterde Aeryn gefrustreerd. Ze slaakte een diepe zucht. 'Maar goed, Sabina heeft iedereen bij elkaar geroepen. Over vijftien minuten moet je in de eetzaal zijn.'

'Wat is er zo ernstig?' vroeg Livia nog, maar Aeryn had zich al omgedraaid en verdween de gang uit. Livia balde gefrustreerd haar vuisten.

Snel kwam ze in beweging. Vijftien minuten was weinig, maar het was beter dan de vijf minuten die Aeryn haar ooit gegeven had.

Toch bleef er een enkele gedachte aan haar knagen. Ze dacht terug aan wat de koning gisteren had gezegd.

Zou Sabina haar nu iets aandoen omdat ze naar het diner van de koning was gegaan?

Nee, dat zou ze nooit publiekelijk doen.

Toch?

De minuten gleden voorbij en Livia werd steeds nerveuzer, totdat ze zich uiteindelijk met een snel kloppend hart bij haar vriendinnen voegde in de eetzaal.

'Wat is er aan de hand?' vroeg Livia, maar alle drie de meiden haalden onwetend hun schouders op.

Er waren meer soldaten in de eetzaal dan gisteren, toen de koning bij hen had ontbeten.

Sabina stond aan de andere kant van de zaal met enkele mannen te praten. De uitdrukking op haar gezicht was ernstig, waardoor iedereen wist dat er iets gaande was.

De Desi wachtten in spanning af. Sommigen waren met elkaar aan het praten, terwijl anderen met grote ogen naar Sabina bleven kijken.

Minuten streken voorbij voordat de opdracht werd gegeven om de deuren te sluiten

Livia's handen waren ondertussen warm en zweterig.

'Fijn dat jullie zo snel hebben kunnen komen,' sprak Sabina toen de deuren dicht waren. Ze deed enkele stappen naar voren en kwam in de halve cirkel van de tafels staan. 'Afgelopen nacht is er iets verschrikkelijks gebeurd.' Sabina's stem werd rustiger en ze liet haar ogen over de groep glijden. Iedereen keek ze één voor één aan. Sabina wist hoe ze iedereen aan haar lippen moest krijgen. Ze wachtte nog enkele seconden voordat ze iedereen uit hun lijden haalde: 'De heer Cratsley, één van de persoonlijke adviseurs van generaal Tomaso, is vannacht om het leven gekomen.'

Geschrokken keek Livia op naar het Hoofd van de Desalto. Iedereen deed hetzelfde, net als Aeryn en Sean, maar die wisten hun emotie nog enigszins onder controle te houden.

Livia's ogen vonden die van Sean. Dezelfde gedachte ging door hun hoofd.

'De koning weet nog niet hoe de heer Cratsley is overleden en voor zolang dat niet bekend is, heeft hij opgedragen dat niemand in of uit de kasteelmuren mag,' vertelde Sabina hen. Ze likte haar lippen en keek naar haar Desi. 'Dat houdt dan ook in dat zolang het niet bekend is wat er met de heer Cratsley is gebeurd, onze optredens in Yta niet doorgaan.'

Iedereen hapte geschrokken naar adem.

Livia voelde hoe haar hartslag bonkte in haar keel. Ze dacht niet aan het optreden dat niet door ging of hun vrijheid dat hen afgenomen werd. Er was maar één vraag die door haar hoofd bleef spoken.

Wat had Cassia gedaan?

De rest van Sabina's verhaal kwam niet meer binnen.

Ze wisten dat het Cassia niet hoefde te zijn, maar ze hield alleen zichzelf voor de gek als ze ging beweren dat Cassia hier niets mee te maken had.

Maar waarom de heer Cratsley?

Livia werd pas weer terug naar de realiteit getrokken toen de groep mocht vertrekken. Ze durfde Sabina niet meer aan te kijken, bang voor wat ze dan zou onthullen.

Ze liep achter de rest aan en wilde ze eerst volgen naar hun kamers, maar Livia bedacht zich net voordat ze hun toren inliepen.

Ze kon naar boven gaan en wachten op Aeryn en Sean. Dan konden ze een plan opstellen met hoe ze het konden aanpakken, maar daar schoten ze niets mee op. Ze wilde nu actie ondernemen.

Dus net voordat ze de trappen opliepen, sloeg ze een zijgangetje in.

Adrenaline kwam opzetten in haar lichaam en met een verhoogde hartslag zorgde ze dat ze afgescheiden raakte van de groep. Ze was alleen net een andere gang ingelopen, toen ze hier tot stilstand kwam.

Haar ademhaling begon te versnellen.

Waar moest ze haar zoektocht naar Cassia beginnen?

Wat hadden Aeryn en Sean al geprobeerd?

Uit de stilte kwam het geluid van voetstappen opzetten. Livia draaide zich geschrokken om, maar zag tot haar geruststelling dat Sean de hoek om kwam gelopen.

'Wat ga je doen?'

Livia haalde haar schouders op. Ze wist het niet. Het kostte haar de grootste moeite om niet in tranen uit te barsten.

'Ik moet Cassia vinden.'

'Cassia wil niet gevonden worden,' fluisterde Sean. 'Het is een groot kasteel met duizenden medewerkers in dienst. Dat jij haar wilt vinden... Dat is bijna onmogelijk.'

'Maar niet volledig onmogelijk,' bracht Livia tegen hem in. 'Cassia is mijn zus en alhoewel ik niet rouw om wat ze aan het doen is, kan ik haar niet haar gang laten gaan door zichzelf steeds verder in de problemen te werken.'

'Je weet niet eens of het Cassia wel was.'

Livia trok haar wenkbrauwen op. 'Denk je dat? Geloof je echt dat zij hier niets mee te maken heeft?' Sean gaf geen antwoord. 'Zoals jullie me zelf al hebben verteld, Cassia weet al jarenlang van haar krachten af. Ze heeft ons allemaal om de tuin geleid en ze kwam hier met een doel: wraak. En haar tocht daarnaartoe is begonnen, Sean. Ze...' Livia kwam niet meer uit haar woorden en een golf van emotie overspoelde haar.

Ze wendde haar ogen af en wilde haar tranen afvegen, maar op dat moment voelde ze Seans beschermende armen om haar heen. Livia snikte en pakte hem stevig vast.

'Ik weet dat je haar wilt vinden,' fluisterde Sean in haar oor, 'maar in je eentje gaat het je niet lukken. Aeryn heeft de hele nacht al gezocht, maar is niets wijzer geworden. Je zus wil niet gevonden worden, Livia...' Hij legde zijn handen in haar nek en zorgde ervoor dat ze hem aankeek. 'Maar op het moment houden ze iedereen in de gaten, dus zorg dat je geen aandacht naar jezelf toetrekt.'

'Maar...' begon Livia, alleen zat ze zonder woorden.

Sean keek haar diep in haar ogen. 'Als de situatie is afgekoeld, dan kan je dingen doen, maar voor nu moet je terug naar je kamer. Zorg dat je geen aandacht naar jezelf toetrekt...'

Met pijn in haar hart knikte Livia.

Sean begeleidde haar terug naar haar kamer. Hij hield haar in de gaten, alsof hij haar niet helemaal vertrouwde. Toen ze bijna boven waren, werd dit vermoeden bevestigd.

'Doe geen gekke dingen,' vertelde Sean haar. 'Sabina heeft vandaag om mij en Aeryn gevraagd, maar zodra het kan, komen we zo snel mogelijk jouw kant op.'

Livia knikte en in stilte liepen ze verder naar boven. Ze nam afscheid van Sean toen hij de gang in sloeg naar Sabina's kamer.

'Wees voorzichtig,' fluisterde ze zo zachtjes dat niemand anders haar kon horen.

Sean glimlachte. 'Altijd.'

In haar eentje liep Livia door naar haar eigen kamer, waar ze met een grote zucht naar binnen stapte.

Wat nu? Wat kon ze doen?

Ze had de hele dag voor zichzelf – vanavond hadden ze niet eens een optreden – dus hoe kon ze haar gedachten van Cassia afhalen?

Livia liep haar kamer in en wilde op de bank gaan zitten, maar zag toen dat daar al iemand anders zat.